Μια γενιά γεμάτη... κατάθλιψη!

Θα ξεκινήσω με μία, ίσως λανθασμένη, υπόθεση. Το 80% των ανθρώπων που δηλώνουν ότι έχουν κατάθλιψη, δεν ξέρουν καν τι σημαίνει το να έχεις αυτήν την ασθένεια. Δεν ξέρουν καν τα συμπτώματα, απλά δεν αισθάνονται κεφάτοι και λένε ότι έχουν κατάθλιψη. Δεν έχω κάνει κάποια έρευνα για να δω αν όντως ισχύει αυτό το ποσοστό προφανώς αλλά μια μικρή παρατήρηση στους ανθρώπους γύρω μας μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα.

Δεν είμαι ψυχολόγος (ευτυχώς θα πω, βλέποντας πώς είναι κάποιοι ψυχολόγοι) και δεν θα πάω να δώσω συμβουλές για το πώς αισθάνεται κάποιος και τι πρέπει να κάνει αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι μια ολόκληρη γενιά (η δική μας, των 30κάτι) έχει κατάθλιψη. Κολλάει αυτό το πράγμα και το έχουν όλοι; Ή είμαστε πλέον τόσο δυστυχισμένοι που τίποτα δεν μας πάει καλά κλπ; Δεν γίνεται, κάποια μέση κατάσταση θα υπάρχει.

Έχω την αίσθηση ότι έχω ξανα-ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Σίγουρα το έχω ξανασυζητήσει με τους φίλους μου και βλέπω ότι και άλλοι έχουν αυτήν την απορία, πώς γίνεται να δηλώνουν τόσοι πολλοί ότι έχουν κατάθλιψη. Ταυτόχρονα, αυτοί οι πολλοί που το δηλώνουν, αρνούνται να πάνε στο γιατρό να τους επιβεβαιώσει (ή διαψεύσει) τη διάγνωση και λένε ότι έχουν διαβάσει στο διαδίκτυο τα συμπτώματα και βλέπουν ότι κουμπώνουν πάνω τους (μας έκανε και γιατρούς το μαραφέτι αυτό). Άσε που αν γνωρίσει κάποιος ανθρώπους που έχουν όντως κατάθλιψη θα διαπιστώσει ότι δεν είναι κάτι που βγαίνουν να το πουν δεξιά και αριστερά. Δεν το κρύβουν, δεν ντρέπονται φυσικά αλλά προτιμούν να το παλεύουν μόνοι τους, σιγά σιγά, με τις δικές τους δυνάμεις και στους δικούς τους χρόνους.

Άσχετα από τους πραγματικούς καταθλιπτικούς, οι μούφα είναι οι ενοχλητικοί. Κυρίως μιζεριάζουν. Δεν τους αρέσει τίποτα από τη ζωή τους (που έχουν οι ίδιοι διαλέξει), αλλά δεν κάνουν και τίποτα για να την αλλάξουν και να την κάνουν καλύτερη. Τους αρέσει να μιλάνε για τον εαυτό τους συνεχώς και να αναλύουν τα υποθετικά προβλήματά τους αλλά μόλις πας να τους πεις και εσύ ένα δικό σου θέμα, σε κοιτάνε με μισό μάτι και σου λένε ότι το πρόβλημά σου δεν είναι σοβαρό και πρέπει να κάνεις κάτι για να το λύσεις. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το ότι τους δίνεις μια εύκολη λύση στο πρόβλημα που δείχνει να τους βασανίζει και δεν την σκέφτονται καν. Είναι σαν να προτιμούν να «βασανίζονται» (έστω και στο μυαλό τους) παρά να το λύσουν.

Μερικές φορές νομίζεις ότι το κάνουν απλά για να τραβήξουν τα βλέμματα και να μπορέσουν να απολαύσουν την προσοχή. Άλλες φορές όμως φαίνεται από μακριά ότι σε κάποια φάση της ζωής μας μας κακόμαθαν πολύ και πλέον που έχουν δυσκολέψει λίγο τα πράγματα πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Δεν βοηθάει κιόλας που υπεραναλύουμε όλα τα πράγματα και ψάχνουμε να βρούμε το βαθύτερο Εγώ μας και τη σχέση του με τον Άλλο (όλα με κεφαλαία τα πρώτα, μην μπερδευτείτε). Έχουμε περάσει σε ένα άλλο πνευματικό επίπεδο και έχουμε ξεχάσει πώς να είμαστε πρακτικοί και να λύνουμε τα προβλήματά μας απλά και εύκολα…

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια και δεν είναι λίγοι οι ειδικοί που υποστηρίζουν ότι το πρώτο βήμα της θεραπείας είναι η αποδοχή τους προβλήματος. Αλλά μην φτάνουμε και στο άλλο άκρο, να αποδεχόμαστε κάτι που δεν έχουμε και να δυσκολεύουμε τη ζωή μας. Δεν θα ανατρέξω στην καραμέλα ότι κάποιοι πέρασαν πιο δύσκολες εποχές με πολέμους κλπ κλπ γιατί και αυτό δεν είναι σωστό επιχείρημα για πολλούς και διάφορους λόγους. Θα πω όμως ότι αν δεν παλέψουμε για τη ζωή μας τώρα, σε αυτήν την ηλικία, για να την κάνουμε όπως θέλουμε και ονειρευόμαστε πότε θα το κάνουμε; Όταν θα είμαστε έτοιμοι να μπούμε στο ΚΑΠΗ;