Η ικανότητα να βλέπεις γύρω σου.

Τις προάλλες ήμουν σε μία εκδήλωση που έλεγαν για την εκπαίδευση και τη σύνδεσή της με την αγορά εργασίας και όλοι έλεγαν συνεχώς για δεξιότητες και ικανότητες και πάλι από την αρχή. Μόνο που αυτές οι δεξιότητες και οι ικανότητες αυτό που θα κατάφερναν θα ήταν να δημιουργήσουν εργαζόμενους-ρομπότ. Ή ακόμα χειρότερα, ανθρώπους-ρομπότ.

Όσο μιλούσαν οι κύριοι στο πάνελ δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ μια ανάρτηση που είδα στο Facebook από την Φλόγα που έδειχνε παιδάκια μικρά, χωρίς μαλλάκια (και αυτό ήταν το μόνο που υποδήλωνε ότι ήταν άρρωστα γιατί κατά τα άλλα ήταν γεμάτα χαμόγελα!) να στολίζουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους. Τότε είχα γράψει ότι κάτι τέτοιες εικόνες σε κάνουν να εξετάζεις ξανά τα όνειρα και τις ευχές σου. Σήμερα ήμουν στην ιδιαίτερα δυσάρεστη θέση να ανεβάσω μια ανάρτηση για ένα παιδί που έχει ανάγκη από αιμοπετάλια.

Τι σχέση έχει αυτό θα μου πείτε με τις δεξιότητες που πρέπει να έχουμε σαν άνθρωποι…. Τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι η πιο βασική δεξιότητα/ικανότητα που μας λείπει είναι να βλέπουμε γύρω μας και όχι μόνο τον εαυτό μας. Αν μπορέσουμε να ανοίξουμε το οπτικό μας πεδίο, απλά και πρακτικά, θα καταλάβουμε ότι αυτά τα προβλήματα που εμείς νομίζουμε μεγάλα και τρανά, δεν είναι τίποτα και ίσως να είναι και μόνο μέσα στο μυαλό μας. Δεν είναι σπάνιο ο πόνος του άλλου να μας λυτρώνει. Το θέμα είναι αυτή η λύτρωση να επιφέρει αποτελέσματα μόνιμα και όχι παροδικά.

Εκτός από το παραπάνω, αν μπορέσουμε να κοιτάξουμε γύρω μας και να παρατηρήσουμε, θα μάθουμε από τους άλλους, από τις εμπειρίες τους, από τον τρόπο που μιλούν και δρουν, από τον τρόπο που αισθάνονται και το δείχνουν, από τον τρόπο που σκέφτονται και αποφασίζουν. Οι σιωπηλοί και οι παρατηρητικοί άνθρωποι είναι αυτοί που παίρνουν τις καλύτερες αποφάσεις. Άρα λοιπόν, η δεξιότητα αυτή εκτός του ότι μας κάνει καλό προσωπικά μπορεί να μας κάνει καλό και επαγγελματικά και κοινωνικά.

Έχουμε επικεντρωθεί τόσο στον εαυτό μας που έχει καταντήσει αηδία. Όλοι ξαφνικά ψαχνόμαστε, κάνουμε εσωτερικές αναζητήσεις, αναλύουμε ξανά και ξανά τα «προβλήματά» μας, προσπαθούμε να βρούμε τις ρίζες τους γιατί νομίζουμε ότι αυτές θα δώσουν και τις λύσεις. Κλαψουρίζουμε αλλά δεν κάνουμε τίποτα να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα που τις περισσότερες φορές εμείς έχουμε προκαλέσει. Αυτό που όλοι γίναμε «ψυχολόγοι» ξαφνικά του εαυτού μας και όλοι καταλήξαμε να έχουμε «κατάθλιψη», με ξεπερνά…Πολύ εύκολη την έχουμε την λέξη τελικά και μάλλον θα πρέπει να δούμε πραγματικά περιστατικά ανθρώπων με κατάθλιψη για να καταλάβουμε τι περνούν.

Το χειρότερο όλων αυτών είναι ότι μένουμε στα λόγια. Αν όλες αυτές οι συμβουλές γίνονταν πράξεις τότε θα μπορούσα να ανεχτώ το «σύνδρομο της αυτο-ψυχανάλυσης» γιατί θα είχε κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά τελικά το μόνο που μας νοιάζει είναι να μιλάμε για τους εαυτούς μας, να ακούμε δύο-τρία συμπαθητικά λογάκια και αυτό ήταν.

Το ότι πρέπει ο άλλος να είναι άρρωστος πολύ ή να έχει σοβαρά προβλήματα για να μας ανοίξουν τα μάτια δείχνει πόσο χαμηλά έχουμε πέσει σαν κοινωνία. Ακόμα και τώρα μέσα στην οικονομική κρίση που τόσο όλοι έχουμε αναλύσει, η κοινωνική κρίση είναι αυτή που πονάει περισσότερο γιατί δεν έχει να κάνει με το χρήμα αλλά με το ψώνιο και την ματαιοδοξία. Και οι ρηχοί άνθρωποι εύκολα πνίγονται.