Ο Σοβαρός και ο Γραφικός στη Βουλή.

Από τότε που ξεκίνησα να γράφω άρθρα και κάποιοι καλοί άνθρωποι μου έδωσαν τη δυνατότητα να τα δημοσιεύω είχα πει στον εαυτό μου ότι δεν θα γράψω πολιτικές απόψεις. Το έχω κρατήσει μέχρι σήμερα και σκοπεύω να το κρατήσω και στο παρόν άρθρο αν και είμαι σίγουρη ότι αυτό δεν φαίνεται από τον τίτλο του.

Το τι πιστεύει ο καθένας είναι επιλογή του. Επίσης, είναι δικαίωμά του να το υποστηρίζει μέχρι θανάτου και να μην αλλάζει άποψη όσο και αν του εξηγεί κάποιος άλλος την αντίθετη άποψη. Ο καθένας άλλωστε ακούει και φιλτράρει αυτά που του ενδυναμώνουν την ήδη υπάρχουσα άποψή του, είναι γνωστό. Άρα λοιπόν δεν κρίνω/σχολιάζω πολιτικές απόψεις. Αλλά, καλώς ή κακώς, αφού οι πολιτικοί μας είναι επιλογές μας και δημόσια πρόσωπα δεν νοιώθω καμία ενοχή να σχολιάζω αυτούς! Προσπαθώ να το αποφεύγω αλλά δίνουν δικαιώματα, δεν φταίω εγώ.

Το πρώτο κρούσμα της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ο κύριος Κατρούγκαλος. Σαν απόφοιτοι του LSE κάναμε την καθιερωμένη μας εκδήλωση για την παρουσίαση των κειμένων θέσης που κάνουμε κάθε χρόνο και ήρθε σαν εκπρόσωπος της κυβέρνησης. Αν κατάλαβα καλά η πρόσκληση δεν ήταν για τον ίδιο, απλά αυτός ήταν εύκαιρος. Στις προηγούμενες ανάλογες εκδηλώσεις, οι προσκεκλημένοι πολιτικοί μίλησαν για την χρησιμότητα τέτοιων ομάδων σκέψης, είπαν δυο πράγματα για την κατάσταση και μέχρι εκεί. Ο Κατρούγκαλος (μας τελείωσε το κύριος), απόφοιτος Σορβόννης παρακαλώ, θεώρησε ότι ήταν σωστό και πρέπον να κάνει πολιτική καμπάνια και αντιπολίτευση (ενώ είναι κυβέρνηση) σε…εμάς. Μάλλον αισθάνθηκε να απειλείται από 50 απόφοιτους του LSE και άρχισε να λέει ένα κάρο…μπαρούφες (βάλτε εδώ όποια άλλη χειρότερη λέξη γνωρίζετε) χωρίς φυσικά να δεχτεί αντίλογο. Αυτός ο «κύριος» λοιπόν, θεωρείται σοβαρός πολιτικός, με πτυχία και διδακτορικά, που έχουμε αφήσει την τύχη της χώρας μας στα χέρια του. Αυτός ο ίδιος δεν μπορεί να ξεχωρίσει περιστάσεις, δεν μπορεί να μπει σε διάλογο και φυσικά θεωρεί ότι είναι πάνω από σένα και ότι μπορεί να σε ξεγελάσει με «πλάγιες δηλώσεις», κοινώς σε θεωρεί μαλάκα. Και που (σε ξεγέλασε και) τον ψήφισες και που τον πιστεύεις (για όσους τα έκαναν/κάνουν και τα δύο).

Δεύτερο κρούσμα του Σαββάτου, η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Εκεί που ο κόσμος γυρνάει τούμπα και ο Λεβέντης, ο γραφικός όπως τον χαρακτηρίζουν πολλοί, λέει σε 10 φράσεις την πραγματικότητα όπως τη σκεφτόμαστε όλοι και δεν τολμάμε να την εκφράσουμε. Κανείς όμως δεν τον παίρνει στα σοβαρά γιατί του έχει κολλήσει η ταμπέλα του γραφικού. Αν όμως δούμε αυτά τα λόγια γραμμένα, χωρίς να ξέρουμε ποιος τα έχει πει, θα πούμε να αγιάσει το στοματάκι του και ότι από το στόμα μας τα πήρε. Και δεν θα τον έχουμε ψηφίσει κιόλας. Επειδή δεν μιλάει με τρόπο «ευγενικό» και γυαλισμένο, μας φαίνεται περίεργος. Επειδή έχει ιδέες διαφορετικές από τους πολλούς δεν τον ακούει κανείς.

Φτάνεις λοιπόν και αναρωτιέσαι: όταν ο «γραφικός» είναι πλέον αυτός που μας εκφράζει, τι λέει αυτό για εμάς; Τι λέει αυτό για τις επιλογές μας; Τι λέει για τους χαρακτηρισμούς που τόσο εύκολα δίνουμε; Καταλήξαμε στο ότι όποιος έχει την ταμπέλα του σοβαρού μπορεί να λέει ότι κοτσάνα του κατέβει ενώ οι άλλοι είναι όλοι λάθος.

Έχω ξαναπεί και άλλες φορές ότι έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν και πώς οι πολιτικοί είναι η εικόνα μας. Δεν ανοίγουν την πόρτα και μπαίνουν μόνοι τους στη Βουλή, εμείς τους βάζουμε. Άρα ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε δύο και τρεις φορές ποιον θα βάλουμε την επόμενη φορά μέσα. Και όταν το σκεφτούμε να είναι έξω από τα στεγανά των κομμάτων και των «μεγάλων ιδεών» που μας έχουν καταστρέψει.