Ο Γιώργος Κούτσικας μας έρχεται από την Κομοτηνή και μιλά στο neolaia!

 

Ο Γιώργος Κούτσικας είναι ένας από τους πιο γνωστούς και αγαπημένους μουσικούς της Κομοτηνής, καθώς έχει βάλει το δικό του λιθαράκι στο μουσικό γίγνεσθαι της πόλης.

Ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε, αλλά οι σπουδές του στην Σχολή Γλώσσας,

Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών τον οδήγησαν στην Κομοτηνή, μια πόλη που αγάπησε πολύ και γι’ αυτό το λόγο παρέμεινε εκεί 10 χρόνια. Η μουσική μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή του. Μετά από πολλές εμφανίσεις του σε μουσικές σκηνές, και σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Ελλάδα, ήρθε η στιγμή να κυκλοφορήσει την πρώτη προσωπική δισκογραφική του δουλειά, με τίτλο «Άκρος, Μέσος, Έσχατος» και να μετακομίσει στην Αθήνα, αναζητώντας νέες εμπειρίες.

Για μας ήταν εμπειρία η γνωριμία μαζί του, καθώς το πηγαίο ταλέντο του σε συνδυασμό με τη βαθιά ευγενική ψυχή του δημιουργούν ένα κράμα αρκετά σπάνιο και εξαιρετικά ενδιαφέρον για τα μουσικά πράγματα της πόλης μας.

Γιώργο, να ξεκινήσουμε με την καινούρια δισκογραφική σου δουλειά.

Από μικρός έγραφα τραγούδια και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να συγκεντρώσω κάποια από αυτά και και να φτιάξω ένα δίσκο. Όπως κι έγινε. Μετά από πολύ γράψιμο και «συλλογή» εμπειριών και ερεθισμάτων, επέλεξα 10 τραγούδια, που είχα γράψει κατά τη διάρκεια 7 χρόνων, και με την βοήθεια κάποιων φίλων, που είναι και εξαιρετικοί μουσικοί, δημιουργήσαμε την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά «Άκρος, Μέσος, Έσχατος», η οποία κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Καθοριστική βεβαίως για την κυκλοφορία του δίσκου ήταν η εταιρία παραγωγής μου 2Κ Project, η οποία εδρεύει στην Κομοτηνή.

Ακούγοντας τα τραγούδια του cd, θα έλεγα ότι ενώ υπάρχουν αναφορές σε πολλά διαφορετικά μουσικά είδη, εν τούτοις επιτυγχάνεται ένα απόλυτα ομοιογενές ύφος.

Όντως παντρεύονται πολλά διαφορετικά είδη. Αυτή άλλωστε είναι και η ταυτότητά μου ως μουσικός. Γράφω κομμάτια παραδοσιακά, έντεχνα, ροκ … κι αυτό είναι κάτι που μου βγαίνει πηγαία. Το γεγονός όμως ότι υπάρχει αυτή η ηχητική ομοιογένεια που περιγράφεις, έχει να κάνει βασικά με την ενορχήστρωση των κομματιών, την οποία υπογράφουμε όλοι μαζί. Και μιλάω για τους μουσικούς της μπάντας που είχα στην Κομοτηνή, την Κάππα Ζεύκιν.

Από πού ξεκινάει αυτή η ποικιλία ήχων; Ποιες ήταν οι μουσικές σου επιρροές;

Κυρίως από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου έχει καταγωγή από τη Ρούμελη και του άρεσε πάρα πολύ η δημοτική μουσική. Για πολλά χρόνια τα καλοκαίρια πηγαίναμε στην Ήπειρο και σε όλα τα εκεί πανηγύρια και έτσι ήρθα σε επαφή με την παραδοσιακή μουσική. Δεν μπορώ να πω ότι ασχολήθηκα οργανικά με αυτό το είδος, αλλά «εξασκήθηκαν» τα αυτιά μου.

Ύστερα γνώρισα κι άλλες μουσικές από άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως είναι τα Θρακιώτικα, νησιώτικα και Κρητικά. Τα αγάπησα ..

Από την μητέρα μου γνώρισα το έντεχνο. Τη θυμάμαι να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και να ακούει πάντα Χατζιδάκι, Λοΐζο, Ρασούλη, Ξυδάκη …

Το ροκ ήρθε στη ζωή μου στα χρόνια του σχολείου στην Τούμπα στη Θεσσαλονίκη που μεγάλωσα. Εκείνα τα χρόνια μεσουρανούσαν οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά …. Το ρεύμα της εποχής κινούνταν κυρίως στη ροκ μουσική, οπότε επηρρεάστηκα και από αυτό. Μετά βέβαια, επειδή βαριόμουν να ακούω συνέχεια τα ίδια πράγματα πέρασα και λίγο σε χιπ χοπ και μέταλ σκηνή, ακόμα και σε λαικά μονοπάτια. Όλα αυτά με επηρρέασαν και με επηρρεάζουν ακόμα και γράφω τις μουσικές που γράφω.

Πώς επέλεξες ως τίτλο του cd τρεις αρχαίες ελληνικές λέξεις – «Άκρος, Μέσος, Έσχατος» ;

Όταν σκεφτόμουν να βγάλω τον τίτλο του cd, ήθελα να έχει κάτι που να δείχνει την ταυτότητά μου και να είναι απολύτως ειλικρινές στον κόσμο σε σχέση με το ποιος είμαι. Και κατέληξα σ’ αυτόν τον τίτλο, διότι με χαρακτηρίζουν και οι τρεις παραπάνω ομοιόπτωτοι προσδιορισμοί. Αν προσέξατε δεν υπάρχει άρθρο, δηλαδή δεν είναι ο άκρος – ο μέσος – ο έσχατος και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι τρεις αυτοί προσδιορισμοί έχουν την ιδιότητα, όταν δεν είναι έναρθροι, να δηλώνονται ως ομοιόπτωτοι κατηγορηματικοί προσδιορισμοί. Που σημαίνει ότι προσδίδουν μια παροδική ιδιότητα και όχι μόνιμη (σαν τους επιθετικούς) στο άτομο που χαρακτηρίζουν.

Ήρθε η στιγμή λοιπόν να μας πεις μερικά πράγματα για σένα για να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Ξεκίνησα να παίζω μουσική 16 χρονών και το έναυσμα ήταν μια κιθάρα που μου πήρε ο πατέρας μου τα Χριστούγεννα. Στα 18 μου ξεκίνησα να κάνω εμφανίσεις σε διάφορα μαγαζιά στη Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζα σε σχολή Η/Υ. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου ήθελαν να ανοίξω ακόμα περισσότερο τους ορίζοντές μου και πήγα να σπουδάσω στην Κομοτηνή, στη σχολή Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξεινίων Χωρών, ενώ παράλληλα συνέχισα να κάνω εμφανίσεις στην Κομοτηνή.

Από την Θεσσαλονίκη, στην Κομοτηνή λοιπόν και τώρα στην Αθήνα… Τι σε παρακινεί να κάνεις αυτές τις αλλαγές στη ζωή σου;

Το «ταβάνι»… Θέλω να βλέπω ουρανό, δεν θέλω να βλέπω ταβάνι. Πάντα στη ζωή μου είχα την ανάγκη του καινούργιου, να βλέπω και να βιώνω καινούργια πράγματα.

Να υποθέσω ότι βαριέσαι εύκολα;

Ναι. Γι’ αυτό έμεινα και στην Κομοτηνή 10 χρόνια, γιατί γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους και πάρα πολλές φυλές ανθρώπων. Είναι μια τρομερά διαπολιτισμική κοινότητα και έχει μυρωδιές, χρώματα, αρώματα και από την δύση και από την ανατολή. Μέσω της Κομοτηνής, μπορώ να πω ότι ταξίδεψα σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε όλες τις γειτονικές χώρες. Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία …

Σίγουρα η Κομοτηνή είναι μια πόλη που το στοιχείο της διαπολιτισμικότητας είναι έντονο, καθώς συμβιώνουν αρμονικά άνθρωποι διαφορετικού θρησκεύματος και κουλτούρας. Γενικά όμως τι πιστεύεις για τους Έλληνες; Είμαστε ή όχι ρατσιστές; Επειδή έχουν ακουστεί πολλά τον τελευταίο καιρό λόγω της προσφυγικής έκρηξης που βιώνουμε …

Πιστεύω πως όχι. Δεν είναι ρατσιστές. Υπάρχει βέβαια ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που δεν έχει λάβει το απαραίτητο ποσοστό αγάπης, έτσι ώστε να μπορέσει να μεταδώσει και το ανάλογο ποσοστό αγάπης προς τον συνάνθωπο. Από όπου κι αν προέρχεται.

Άρα είναι θέμα έλλειψης αγάπης;

Θέμα αγάπης και συγχώρεσης.

Συγχώρεσης γιατί;

Γιατί αν κλέψει κάποιος για να φάει και να ταΐσει την οικογένειά του πρέπει να συγχωρεθεί για αυτό που έκανε. Σου ζητάω να μου δώσεις ένα κομμάτι ψωμί να φάω και δεν μου δίνεις … Οπότε αν κλέψω επειδή δεν έχω να φάω δεν το κάνω από σκοπιμότητα, το κάνω από ανάγκη.

Στο cd σου περιλαμβάνεται και ένα τραγούδι αναφορικά με το μεταναστευτικό …

Ναι, το «Είμαι ένας άνθρωπος και εγώ». Πραγματεύεται το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα και εξιστορεί τα θέλω και τις σκέψεις ενός μετανάστη – πάντα βέβαια όπως αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή την κατάσταση.

Πώς βλέπεις το μέλλον στην Ελλάδα;

Το μέλλον της χώρας αυτής αισιοδοξώ να το δω όσο καλύτερα μπορώ, γιατί φιλοδοξώ να παραδώσω έναν καλύτερο κόσμο σ’ αυτούς που έρχονται. Θέλω να δω νέα, φρέσκα πράγματα σε όλους τους χώρους και όχι τα ίδια και ίδια. Φτάνει πια με το παρωχημένο! Είχε πει ένας φίλος ότι η ζωή είναι σαν σκυταλοδρομία. Ο ένας παραδίδει την σκυτάλη στο επόμενο. Κακώς μερικοί την κρατούν ακόμα – ή θα τους πέσει από τα χέρια ή θα πρέπει να την παραδώσουν για να συνεχίσει ο επόμενος. Αν δεν το κάνουν θα έχουμε χάσει ως ομάδα.