Η αλλαγή που δεν επιλέξαμε

Άλλο ένα ΣΚ που ήταν κάπως. Άλλο ένα Σάββατο που δεν ξημέρωσε καλά. Δεν ξέρω γιατί όλοι επιλέγουν την Παρασκευή το βράδυ, μια ώρα που ο κόσμος χαλαρώνει και είναι χαρούμενος, για να πραγματοποιήσουν τα χτυπήματά τους. Ίσως επειδή θέλουν να μας πιάσουν στον ύπνο.

Βέβαια τώρα που σκέφτομαι το προηγούμενο Σάββατο για το οποίο «παραπονέθηκα» (εκείνο το Σάββατο που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα), αισθάνομαι και λίγο…ρηχή. Είδατε πώς αλλάζει ο τρόπος σκέψης και οι προτεραιότητες; Είναι πολύ πετυχημένο κοινωνικό πείραμα.

Ακούγοντας όλα αυτά που είπαν ειδικοί και μη στα κανάλια αυτές τις τελευταίες μέρες δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Εκεί, στην πρώτη ταινία, στην αρχή αρχή, που παρουσιάζει τα δαχτυλίδια και λέει για τους ανθρώπους που έγιναν άπληστοι και τα έχασαν όλα. Αυτό μου θυμίζουμε αυτές τις μέρες. Ότι χάσαμε το μέτρο, πάλι. Είμαστε λίγο όπου φυσάει ο άνεμος ρε γαμώτο, δεν μπορούμε να βρούμε ισορροπίες. Έγινε αυτό στη Γαλλία και όλοι εστιάσαμε εκεί γιατί είναι πιο κοντά στο σπίτι μας. Καταδικάσαμε την πράξη αυτή αλλά όχι και την ανάλογη που έγινε μια μέρα πριν στην Βηρυττό. Ακόμα δηλαδή και στην ενότητά μας, διαχωρίζουμε, πόσο αστείο είναι αυτό; Κάπως έχει στραβώσει ο δρόμος μας, δεν βρίσκετε; Κάτι λάθος έχουμε (ξανά)κάνει.

Συνήθως, για να αλλάξει μια παγιωμένη κατάσταση χρειάζεται ένα σοκ, χρειάζεται δέος, μην σου πω ότι χρειάζεται και φόβος. Αυτές τις αλλαγές που συμβαίνουν έτσι δεν τις επιλέγουμε αλλά τις κάνουμε, μερικές φορές είναι αναγκαίες, ακόμα και για πράγματα που δεν επιλέξαμε εμείς ατομικά αλλά αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε για δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Ή ακόμα χειρότερα, τις επιλογές που κάναμε χωρίς να το καταλάβουμε.

Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την αίσθηση ότι από το καλοκαίρι και μετά, βλέποντάς το μέσα από τα μάτια του Έλληνα, η πραγματικότητα αλλάζει. Υπάρχει το σοκ, μετά έρχεται η αναπροσαρμογή της πραγματικότητας, μετά η συνήθεια. Καπάκι, δεύτερο σοκ και ακολουθεί η ίδια πορεία. Ανησυχία για την χώρα, ανησυχία για τους πρόσφυγες, ανησυχία για την τρομοκρατία. Πλέον η ανησυχία (για να μην φτάσω στο σημείο να μιλήσω για φόβο) είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Ανησυχία, φόβος, καχυποψία, ανικανότητα να προβλέψεις και να οργανώσεις το μέλλον σου, ανικανότητα να ελέγξεις ό,τι αφορά την ίδια σου τη ζωή.

Μετά από κάθε μεγάλο και σοκαριστικό γεγονός συνηθίζουμε να αισθανόμαστε παγωμένοι, είναι λογικό. Μετά λέμε ότι το ξεχνάμε αλλά δεν ξέρω αν όντως το κάνουμε. Ναι, η καθημερινότητα αναλαμβάνει να το απαλύνει αλλά ποτέ δεν φεύγει από την πίσω άκρη του μυαλού μας και πάντα επιστρέφει στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Και όταν πολλά τέτοιες γεγονότα μαζεύονται, τότε όλο και πιο δύσκολα θάβεται η σκέψη.

Προφανώς μιλάμε για παιχνίδια και καταστάσεις που είναι πολύ εκτός του χεριού μας και αυτό ακριβώς είναι ένα μεγάλο κομμάτι του φόβου. Εκεί αποσκοπούν αυτοί που χτυπούν ποικιλοτρόπως (γιατί και η οικονομία ένα είδος τρομοκρατίας είναι). Στο να είμαστε φοβισμένοι και να αποξενωθούμε ο ένας από τον άλλον. Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη τους. Ίσως λοιπόν το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ατομικά είναι να ξεπεράσουμε αυτόν τον φόβο και να προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας αλλά περισσότερο ενωμένοι από ότι πριν, ανεξαρτήτως χρώματος, θρησκείας, οικονομικής κατάστασης κλπ.

Γιατί σε αρκετές περιπτώσεις ο εσωτερικός θάνατος, η παγωμάρα που προκαλείται από τον τρόμο αυτό είναι και τα χειρότερα.