Τελικά φτάνει η χρηματοδότηση για να είναι καλό ένα πανεπιστήμιο;

Στην Ελλάδα πολλοί γκρινιάζουν για τα πανεπιστήμια. Λίγοι είμαστε αυτοί που τα υποστηρίζουμε με μανία (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) και προσπαθούμε να πούμε στους απέξω (που είναι και αυτοί που εκφράζουν άποψη συνήθως…) ότι το επίπεδο στα πανεπιστήμιά μας είναι εξαιρετικό. Οκ, θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά είναι ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις.

Μερικά πανεπιστήμια στην Αγγλία είναι λαμπρά παραδείγματα ότι τα χρήματα δεν είναι το παν στην εκπαίδευση. Ναι, δεν θα διαφωνήσω, βοηθούν καταστάσεις, ειδικά στο θέμα των υποδομών και στο τι προσφέρουν στους φοιτητές τους. Σίγουρα ένα πανεπιστήμιο μπορεί να προσφέρει πολλά αν έχει μια πολύ καλή βιβλιοθήκη, αν έχει καινούριους υπολογιστές και εξοπλισμούς, αν έχει φύλακες, αν έχει γυμναστήρια, αν έχει καλές εστίες. Όλα αυτά αγοράζονται με τα χρήματα που δίνουν με τις σακούλες οι φοιτητές και οι οικογένειές τους. Φτάνουν αυτά όμως για να κάνουν ένα πανεπιστήμιο καλό;

Την προηγούμενη Παρασκευή που βρισκόμουν στο Λονδίνο για ένα συνέδριο κατάλαβα ότι δεν φτάνουν. Πρέπει να υπάρχει και θέληση από τους εργαζόμενους μέσα σε αυτό το πανεπιστήμιο, πρέπει να υπάρχει μεράκι, πρέπει να υπάρχει μέχρι και κοινή λογική.

Ένα συνέδριο είναι μέρος της εικόνας του πανεπιστημίου προς τα έξω. Είναι μεγάλη ευθύνη να αναλαμβάνεις την οργάνωσή του γιατί πρέπει να «φορέσεις» τα καλά σου, να δείξεις ότι είσαι υπεύθυνος, ότι αγαπάς αυτό που κάνεις, ότι είσαι σε θέση να προβλέψεις ό,τι χρειαστούν οι καλεσμένοι σου, να κάνεις μια καλή εντύπωση και να δείξεις ότι έχεις κάποιο κύρος. Όταν λοιπόν πας σε ένα από τα καλά πανεπιστήμια του Λονδίνου, όπου τα δίδακτρα για ένα μεταπτυχιακό είναι 5-6 (και πάνω) χιλιάδες λίρες για τους Ευρωπαίους και τα διπλάσια για τους υπόλοιπους φοιτητές, περιμένεις τουλάχιστον να υπάρχει μια οργάνωση. Ναι καλά…

Ανοργανωσιά, καμία ευγένεια, καμία βοήθεια ούτε ακόμα και από τους chairs του κάθε πάνελ. Όταν πας σε κάποιο συνέδριο για να παρουσιάσεις την εργασία σου, τον κόπο σου, είναι σημαντικό να πάρεις σχόλια και βοήθεια, δεν πας για διακοπές. Αν λοιπόν δεν σε βοηθά και ο υπεύθυνος τότε είναι τσάμπα όλη η προσπάθεια. Άσε που διαπιστώνεις ότι ο άκυρος τύπος δίπλα σου είναι καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο εκεί τη στιγμή που απορείς πώς στο καλό πήρε το διδακτορικό του!!

Δεν μπορείς να συγκρίνεις τα τεράστια πανεπιστήμια του εξωτερικού, με τα δίδακτρα και τις επιχορηγήσεις με τα αντίστοιχα ελληνικά που μετράνε μέχρι και τα λεφτά για την καθαρίστρια. Αλλά όταν μπαίνεις στο περιεχόμενο, διαπιστώνεις ότι όσα λεφτά και αν έχουν, αν δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, δεν αξίζουν μία. Αυτή η αίσθηση στην Αγγλία ότι σε βλέπουν σαν λίρες με πόδια είναι διάχυτη παντού και μερικές φορές περνάει και στους ίδιους τους καθηγητές. Μερικές φορές σε αναγκάζουν να υιοθετήσεις και εσύ την λογική του πελάτη, που πληρώνει και απαιτεί. Στην Ελλάδα, στα αντίστοιχα ιδρύματα, που δεν υπάρχει η ύπαρξη του χρήματος (σε όλες τις πτυχές) αυτό δεν υπάρχει. Και γι αυτό εκτιμάς δύο και τρεις φορές παραπάνω τους καθηγητές που πασχίζουν να κάνουν κάτι διαφορετικό, να σου δώσουν το κάτι παραπάνω, με τα πενιχρά μέσα που έχουν. Και, μιλώντας από προσωπική πείρα, πολλές φορές αυτά που σου δίνουν είναι περισσότερα από του εξωτερικού.

Ένα ακόμα βήμα προς την απομυθοποίηση του ξένου πανεπιστημίου. Και ένα ακόμα βήμα προς την κατάρριψη του μύθου ότι τα λεφτά θα σώσουν την πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το πανεπιστήμιο είναι οι άνθρωποί του. Αυτοί είναι η ψυχή του και η εικόνα του και αυτούς πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά.