Πόνος προς πώληση.

Ένα από τα πιο χρήσιμα μαθήματα στη σχολή ήταν το Δίκαιο των ΜΜΕ. Βαρύ μάθημα, θύμιζε πολύ Νομική καθώς ήταν δίκαιο, με δυσκολία το περνάνε ακόμα τα παιδιά (χωρίς να καταλαβαίνω ιδιαίτερα τον λόγο μεταξύ μας). Μέσα στα ατελείωτα κεφάλαια ήταν και ένα που έλεγε για το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια ή κάπως έτσι. Δεν έχει σημασία το όνομα, σημασία έχει το νόημα και αυτό ήταν ότι ένας δημοσιογράφος δεν θα έπρεπε να πάρει φωτογραφία και να την δημοσιεύσει από άνθρωπο που είναι σε κρεβάτι νοσοκομείου κλπ, σε πόνο δηλαδή.

Κάποια στιγμή πριν κάποια χρόνια ήρθε στην επιφάνεια αυτό που ονομάζεται κατά πολλούς δημοσιογραφία των πολιτών. Ο οποιοσδήποτε με ένα κινητό με κάμερα ή με μία κάμερα, μπορεί να φωτογραφίσει (και όχι μόνο) ό,τι βλέπει και να το δημοσιεύσει, είτε στα social media είτε στις ειδικές πλατφόρμες που έχουν τα επίσημα ΜΜΕ. Εκεί αρχίζει το πράγμα να ξεφεύγει. Τα όρια πλέον χάθηκαν και δημοσιεύεται ό,τι να’ναι. Άνθρωποι στο δρόμο, χτυπημένοι, να κλαίνε, να πονάνε και να έχουν και έναν μαλάκα από πάνω τους να τους τραβάει με το κινητό. Κάποια στην αρχή, λόγω του σοκ που προκάλεσαν, είχαν πέραση. Αλλά μετά αυτό έφυγε από τον έλεγχο.

Τα μεγάλα ΜΜΕ (παραδοσιακά και διαδικτυακά) είδαν ότι αυτό πουλούσε και πήραν φόρα. Βρήκαμε παπά και θάβουμε κοινώς. Εντάξει, είναι γνωστό στους δημοσιογράφους (ή έστω σε όσους έχουν βασικές γνώσεις δημοσιογραφίας και δεν είναι περαστικοί) ότι το να προκαλείς το συναίσθημα του αναγνώστη είναι εγγύηση. Όπως επίσης και το ότι το αίμα είναι ένα από τα 3 συστατικά ενός πετυχημένου ρεπορτάζ (τα άλλα δύο δεν είναι της παρούσης). Αλλά οκ. Αρκετά.

Αρκετά γιατί φτάσαμε στο σημείο να χρησιμοποιούν εικόνες φρικαλέες για να τραβήξουν το ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει ένα site, ένα κανάλι, μια εφημερίδα που να μην έχει δείξει τα νεκρά παιδάκια -και όχι μόνο- των προσφύγων φάτσα φόρα. Όλοι έχουν δείξει αυτούς τους ανθρώπους να κλαίνε μέσα στην απόγνωσή τους. Το κάνουν για να «αφυπνίσουν» τη συνείδησή μας, θα μου πείτε. Αν χρειάζεται η δική μας η συνείδηση 1.000.000 τέτοιες εικόνες να ξυπνήσει, έχουμε πρόβλημα. Αυτοί που ήταν να το καταλάβουν, το κατάλαβαν από την πρώτη κιόλας φωτογραφία, από το πρώτο βίντεο. Δεν βοηθούν κανέναν έτσι, μόνο πουλάνε στεγνά τον πόνο αυτών των ανθρώπων για να κερδίσουν ακροαματικότητα. Δεν λέω να μην υπάρχουν μαρτυρίες. Καταγγελίες. Φυσικά και να υπάρχουν. Αλλά ας τους αφήσουμε να μην έχουν πρόσωπα. Έτσι κατά κάποιο τρόπο διατηρούν ακόμα την αξιοπρέπειά τους, την ιδιωτικότητά τους, το δικαίωμά τους στο πένθος και στη λύπη. Μπορεί στην τελική να είναι τα μόνα που τους έχουν μείνει και όμως έρχεται η «δημοσιότητα» και τα κλέβει και αυτά.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Πριν από λίγο είδα ανάρτηση που έλεγε ότι κυκλοφόρησε ηχητικό με φωνές από τους επιβάτες τους αεροπλάνου που έπεσε στο Σινά. Δηλαδή, πόσο πιο χαμηλά; Κανείς δεν σκέφτεται τους ανθρώπους που μένουν πίσω; Πόσο πιο δύσκολο τους το κάνουν όλο αυτό..

Όλα πλέον για ξεπούλημα. Όλα έχουν μια τιμή χωρίς να υπάρχει κάποιος διαχωρισμός. Δεν υπάρχει πλέον σεβασμός για κανέναν. Το περίφημο δικαίωμα στην πληροφόρηση έχει ερμηνευτεί τόσο λάθος που καταντά αστείο. Κάποια πράγματα δεν είναι για το κοινό. Είναι για τους ανθρώπους που τα βιώνουν και μόνο γι’ αυτούς.

Είναι ώρες που αναρωτιέμαι αν τη βρίσκουν κάποιοι άνθρωποι με τον πόνο του άλλου. Νοιώθουν έτσι καλύτερα με τον εαυτό τους, για τα δικά τους προβλήματα; Δεν έχει σημασία όμως. Μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους και πιο διακριτικά, χωρίς να τους δείχνουμε στην πιο αδύναμη στιγμή τους. Άλλωστε πάντα το δυσκολότερο κομμάτι είναι όταν σβήνουν τα φώτα.