Ελλάδα 2015.

200.000 νέοι Έλληνες, στη μεγάλη πλειοψηφία τους επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, εγκατέλειψαν την πατρίδα αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο και ένα κράτος που θα αναγνωρίζει την αξία τους. Νέοι για τους οποίους η Ελλάδα ξόδεψε δισεκατομμύρια για να τους σπουδάσει και να τους προσφέρει ένα πτυχίο-εισιτήριο για μια άλλη χώρα. Νέοι που οι γονείς τους μόχθησαν για να τους δώσουν αυτή τη δυνατότητα και τώρα είναι αντιμέτωποι και αυτοί μαζί τους με ένα μεγάλο δίλλημα : να αποχαιρετήσουν τα όνειρα τους στην αίθουσα αναμονής του ΟΑΕΔ ή να αποχαιρετήσουν τα παιδία τους στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου;

40.000 Έλληνες συμπολίτες μας κοιμούνται στο δρόμο και στηρίζουν την επιβίωση τους στις κοινωνικές υποδομές(;). Άνθρωποι σε παραγωγική ηλικία ακόμα και πτυχιούχοι, που η κρίση αποφάσισε πως περισσεύουν στην αγορά εργασίας και γι αυτό θα πρέπει να στήνονται στις ουρές των συσσιτίων αν θέλουν να επιβιώσουν( όχι να ζήσουν). Άνθρωποι που αναγκάστηκαν μαζί με το σπίτι τους να χάσουν και την αξιοπρέπεια τους γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν το δάνειο που πριν λίγα χρόνια κάποιοι τους παρουσίασαν ως τη μεγάλη ευκαιρία.

43% αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Οικογενειάρχες οι περισσότεροι, που είδαν τις θυσίες τόσων χρόνων να χάνονται σε μια στιγμή, αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους πριν το «τέρας» της κρίσης τους οδηγήσει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου αδυνατώντας να πληρώσουν τα 5 ευρώ της εισόδου.

30.000 ευρώ «χρωστάει» κάθε νέο παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα για ένα χρέος που δεν δημιούργησε και με μοναδικό του παράπτωμα την «ατυχία» να γεννηθεί Έλληνας. Μόνος τρόπος να απαλλαγεί από τη ρετσινιά του τεμπέλη-Έλληνα-οφειλέτη είναι να γίνει και αυτός ένας από τους 200.000.

21.000 μετανάστες, πρόσφυγες πολέμου, (δεν μου αρέσει η λέξη λαθρο-μετανάστες. λαθραίοι στη γη μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο οι εξωγήινοι) έφτασαν στην Ελλάδα μόνο τις πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου και εκτιμάται ότι όλο το 2015 θα φτάσουν το μισό εκατομμύριο. Ανάμεσα τους οικογένειες που προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους από τον παραλογισμό του πολέμου. Παιδιά που γεννήθηκαν και το πρώτο φως που αντίκρισαν ήταν οι ριπές των βομβαρδιστικών αεροπλάνων. Παιδιά που πριν ακόμα σταθούν στα πόδια τους ένιωσαν στο πετσί τους (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) τι σημαίνει ο αγώνας για την επιβίωση. Νέοι άνθρωποι που θέλουν να σπουδάσουν και να δουλέψουν στον ευνομούμενο και φιλόξενο, στους τύπους αλλά όχι στην πράξη, «δυτικό κόσμο».

1 καλλιτέχνης καταστρέφει το έργο του. Ο Διονύσιος Καρυπύδης «σκοτώνει» το «παιδί» του, τη γοργόνα που κοσμούσε μια από τις ωραιότερες παραλίες της Χαλκιδικής, γιατί υποχρεώθηκε να πληρώσει το «τεκμήριο διαβίωσης» της ύψους 531 ευρώ. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν ζούσε ο Ικτινός και ο Καλλικράτης. Ο Παρθενώνας άραγε είχε οικοδομική άδεια;
Έξι πραγματικές ιστορίες φαινομενικά ασύνδετες που όμως όλες οδηγούν σε ένα κοινό συμπέρασμα: η Ελλάδα του 2015 είναι μια αφιλόξενη χώρα. Αφιλόξενη για τα παδιά της, για τα παιδία των παιδιών της και για τα παδιά των «άλλων». Είναι μια χώρα- φάντασμα βυθισμένη ακόμα στο μεγαλοπρεπές «εγώ» που της κληροδότησαν οι πρόγονοι της, ένα «εγώ» που σήμερα μοιάζει πιο πληγωμένο από ποτέ. Είναι η χώρα που έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού εφοδιάζοντας τον με τις αξίες της Δημοκρατίας, της φιλοξενίας και του κοινωνικού κράτους , καθώς και με τις διάφορες τέχνες και επιστήμες. Λέξεις βαρυσήμαντες που τις θυμόμαστε μόνο όταν θέλουμε να μιλήσουμε για το ένδοξο παρελθόν μας αλλά στην πράξη έχουν λησμονηθεί. Η ιστορία μας ξεπέρασε γιατί εμείς μείναμε στάσιμοι.

Η Ελλάδα του 2015 είναι μία παρένθετη μητέρα που εκκολάπτει χιλιάδες επιστήμονες για μια άλλη μητέρα πατρίδα που θα τους προσφέρει όσα εκείνη αδυνατεί για ένα καλύτερο μέλλον. Ταυτόχρονα η ίδια γίνεται χώρα υποδοχής για χιλιάδες άλλους ανθρώπους που ακολουθώντας τον δικό τους Γολγοθά ψάχνουν τη «γη της επαγγελίας» στην ειρηνική Ευρώπη και η χώρα του Ξένιου Δία αποτελεί τον πρώτο σταθμό. Αδυνατεί όμως να τους προσφέρει το άσυλο που ζητούν μη μπορώντας ακόμα να σταθεί στα πόδια της μετά την απώλεια των δικών της παιδιών.

«Δεν είναι αυτή η Ευρώπη που θέλω να ζω», τονίζει ο κύριος Γιούνκερ και θαυμάζει την ανιδιοτελή προσφορά του φούρναρη από την Κω. Έχει δίκιο και εγώ τον θαυμάζω, το ίδιο και όσους συμπεριφέρονται σαν αυτόν. Ξεχνά όμως ότι ο φούρναρης της Κω, ο γνήσιος ανθρωπιστής Έλληνας Ευρωπαίος, ως επιστέγασμα της βοήθειας του θα λάβει έναν καταιγισμό από φόρους που ίσως οδηγήσουν και στο κλείσιμο της επιχείρησης του. Ποιος άραγε ευθύνεται για αυτή την Ευρώπη που κανένας μας δεν θέλει να ζει;

Σίγουρα οι εμπνευστές της ενωμένης Ευρώπης δεν οραματίζονταν μια ένωση που στο βωμό του χρήματος θα θυσίαζε τους ανθρώπους της. Αντίθετα οραματίστηκαν λαούς ισότιμους απαλλαγμένους από στερεοτυπικές και ρατσιστικές αντιλήψεις που χωρίς να απολέσουν την εθνική τους ταυτότητα θα αποκτούσαν άλλη μία, συλλογική και όλοι μαζί θα εργάζονταν για ένα καλύτερο και φιλόξενο εθνικό και ευρωπαϊκό αύριο. Αυτή είναι η Ευρώπη που θέλω να ζω. Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλω να ζω. Γιατί η Ευρώπη είναι η Ελλάδα και η Ελλάδα είναι η Ευρώπη.

Εμμανουηλίδης Γεώργιος, 22, Φοιτητής Α.Π.Θ, parallaximag.gr