Μένουμε ή φεύγουμε;

Και αν μείνουμε, τι;
Αν φύγουμε, τι;

Και στις δύο περιπτώσεις κανείς δεν ξέρει. Αλλά τον τελευταίο μήνα, οι άνθρωποι που κάνουν αυτήν την ερώτηση σε κάποιον ή την σκέφτονται μέσα στο μυαλό τους υπολογίζοντας ακόμα και το τελευταίο ευρώ, όλο γίνονται και περισσότεροι. Γίνονται για την ακρίβεια τόσοι πολλοί που αν τα καταφέρουν όλοι να φύγουν όπως λένε τότε θα μείνουμε οι μισοί στην καλύτερη. Μόνο οι πολύ μικροί ή οι πολύ μεγάλοι δεν το σκέφτονται. Οι μεν γιατί δεν ξέρουν οι δε γιατί δεν μπορούν.

Όσο πάνε τα πράγματα και σφίγγουν. Και πρακτικά/οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Από τις συζητήσεις σε παρέες με φίλους και γνωστούς νομίζω ότι το ψυχολογικό είναι το χειρότερο. Αυτό που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, δεν ξέρεις αν θα πληρωθείς, δεν ξέρεις τι θα κάνεις και φοβάσαι ότι θα μείνεις ξεκρέμαστος παρόλη την δουλειά που έχεις κάνει τόσα χρόνια και εξακολουθείς να κάνεις.

Έχω ακούσει για πολλά μέρη. Ακούω για τα κλασικά (Αγγλία, Αμερική), ακούω όμως και για άλλα, πιο δύσκολα, όπως Τουρκία, Εμιράτα, Νότια Αφρική. Κανονικά δηλαδή στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Χωρίς καμία προετοιμασία, χωρίς κάποιον άνθρωπο εκεί να σε περιμένει να σου πει τα βασικά, χωρίς καν να έχεις κάνει την απαραίτητη έρευνα. Τόση είναι η απελπισία να φύγει κάποιος από εδώ, να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του.

Νέοι άνθρωποι, οικογένειες, όνειρα μαζεμένα σε 3 βαλίτσες και όξω από την πόρτα. Έτσι γίναμε.

Είναι αυτή η λύση; Είναι αυτή βασικά η μοναδική λύση που μας έχει απομείνει; Να αφήσουμε πίσω μας τον τόπο που αγαπάμε, τον τόπο που μεγαλώσαμε, τους φίλους μας, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε και να πάμε να ξεκινήσουμε από την αρχή, από το μηδέν; Είναι η λύση να την κοπανάμε; Είναι η λύση να καθόμαστε μόνο στις καλές εποχές και στις κακές (που αναπόφευκτα έρχονται, ρόδα είναι και γυρίζει) να την κάνουμε με ελαφριά πηδηματάκια ώστε να επιστρέψουμε πάλι όταν όλα θα είναι καλύτερα; Ή ακόμα χειρότερα, να επιστρέφουμε για διακοπές απλά και μόνο για να κάνουμε κριτική με ψηλά τη μύτη μας;

Με στενοχωρεί και με ενοχλεί που η πρώτη λύση που σκεφτόμαστε είναι να φύγουμε και δεν είναι να κάνουμε μια υποχώρηση ακόμα, να κάνουμε υπομονή και να βοηθήσουμε να αλλάξουμε την χώρα. Γιατί αν δεν την αλλάξουμε εμείς, ποιος θα την αλλάξει; Οι γονείς μας; Οι γενιές αυτές που την έφεραν ως εδώ και έμαθαν και εμάς να είμαστε τα ίδια σκατά; Η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου; Τα πολιτικά τζάκια που κυβερνούν την χώρα; Ποιος από αυτούς μπορεί να κάνει αλλαγές όταν είναι μέρος του προβλήματος; Και αντί οι καθαροί άνθρωποι να αναλαμβάνουν δράση, δίνουν τα κλειδιά και αποχωρούν.

Μήπως το ερώτημα είναι άλλο τελικά…Υπάρχουν άραγε καθαροί άνθρωποι που μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Μήπως εκεί είναι το θέμα και το πρόβλημα και όλοι αυτοί που φεύγουν είναι τελικά η συνέχεια του προβλήματος.

Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να τραφεί και να θρέψει και την οικογένειά του με μεγάλες ιδέες, χρειάζεται δουλειά και χρήματα. Ας είναι όμως η τελευταία μας επιλογή το τρέξιμο και η πρώτη μας η πάλη. Αυτό έχω προσωπικά υποσχεθεί στον εαυτό μου. Μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη ελπίδα εδώ, θα φύγω για λίγο αλλά με σκοπό να επανέλθω και σύντομα. Να βοηθήσω και εγώ στο χτίσιμο από τα κάτω.