Πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια;

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει αλλά Σάββατο και Κυριακή, στις 10:10 το πρωί, το Mega βάζει το ηρωικό Ρετιρέ. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς είστε σε ηλικία για να το θυμάστε από την εποχή που πρωτοπαίχτηκε, αλλά εγώ (δυστυχώς) είμαι!

Το Ρετιρέ ήταν στον αέρα το 1990-1992. Η ζωή τότε ήταν άλλη. Άλλος πλανήτης. Άλλο πράγμα. Άλλη γενικά. Η σειρά αυτή είναι μια αναλυτική περιγραφή της τότε πραγματικότητας και μια προσεκτική σύγκριση ανάμεσα στο τότε και στο τώρα μπορεί να καλύψει ολόκληρο διδακτορικό και τόμους ολόκληρους.

Από το 1990 έχουν περάσει αισίως 25 χρόνια. Αν κάποιος την δει τώρα και εξαιρέσει το περίεργο ντύσιμο και την περίεργη διακόσμηση, μπορεί πολύ εύκολα να μπερδευτεί ότι είμαστε σε ένα σημερινό σήριαλ.

Να, πριν λίγο μία από τις πρωταγωνίστριες έλεγε ότι θα κάνει μια καμπάνια για να σώσει τις αρκούδες της Πίνδου και κάποια άλλα εξωτικά ζώα που δεν τα έχει δει ποτέ και ούτε πρόκειται. Μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει όλο αυτό το κύμα με τους ακτιβιστές του καναπέ που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια, ειδικά στο διαδίκτυο, που θεωρούν ότι με ένα like θα σώσουν όλον τον κόσμο.

Τότε μόλις είχαμε μπει στην Ευρώπη. Η πρωταγωνίστρια σε 10 λέξεις, λέει 8 αγγλικές. Και όταν η γιαγιά της την ρωτάει γιατί μιλάει έτσι, της λέει μπήκαμε στην Ευρώπη, δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε μόνο ελληνικά. Κάτι μου θυμίζει και αυτό…

Για να μην αναφερθώ φυσικά για τα ρουσφέτια που ζητούσαν όλοι όταν η πρωταγωνίστρια έγινε γραμματέας μιας υπουργού. Σε αυτό νομίζω δεν χρειάζεται επεξήγηση.

Σε αυτά τα 25 χρόνια έγιναν άπειρα σημαντικά πράγματα στην Ελλάδα. Ευρώπη, ευρώ, Ολυμπιακοί Αγώνες, άλλαξαν κυβερνήσεις, πιο πολλοί Έλληνες πήγαν στα πανεπιστήμια, βγήκαν στο εξωτερικό, πήραν θέσεις σημαντικές. Υποτίθεται ότι θα πηγαίναμε μπροστά. Εδώ θα μου πείτε ότι το «μπροστά» είναι υποκειμενικό και θα συμφωνήσω. Αλλά κάποια στραβά που είχαμε, τα έχουμε ακόμα, δεν έχουν φτιάξει ούτε στο ελάχιστο.

Την Ελλάδα την αγαπώ, το έχω πει, θέλω να μείνω εδώ και δεν είμαι από αυτούς που ψάχνουν την τύχη τους στο εξωτερικό και έρχονται εδώ μόνο για να κάνουν αρπαχτές (δεν είναι όλοι έτσι, αλλά ναι υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο). Αλλά δεν μπορώ να μην βλέπω και τα στραβά του τόπου μας που δυστυχώς είναι πολλά. Και δεν είναι του τόπου μας, είναι κυρίως των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτόν τον τόπο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαστε τόσο πολύ της αρπαχτής και μεγαλοπιανόμαστε τόσο εύκολα. Δεν μπορώ επίσης να καταλάβω αυτήν την ξενομανία που μας πιάνει. Από κάπου μας έχουν μείνει αυτά τα κουσούρια, δεν γίνεται αλλιώς, αλλά αυτό που με προβληματίζει είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα να τα πετάξουμε από πάνω μας. Ειδικά αυτό το πράγμα που θέλουμε αλλαγές σε αυτόν τον τόπο, χωρίς όμως να αλλάξουμε κάτι στους εαυτούς μας πρέπει να είναι παγκόσμιο φαινόμενο! Και γενικά, κράζουμε τους άλλους αλλά μόλις στρίβουμε στην γωνία κάνουμε αυτό που κράξαμε πριν από λίγο.

Τελικά καθόλου δεν έχει αλλάξει η Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια. Θέλουμε να θεωρούμαστε Ευρώπη αλλά νομίζω ότι κάτι από Βαλκάνια και κάτι από Ανατολή θα μένει για πάντα μέσα μας. Αυτό καλά θα κάνουμε να το θυμόμαστε όταν κάνουμε δηλώσεις και προσπαθούμε να πλασαριστούμε ως κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Κλασική συνήθεια να θέλουμε να ανήκουμε στην Δύση μόνο στο όνομα.