Αυτή η μοναξιά που σε τρώει...

Κάποτε είχα διαβάσει ένα βιβλίο που στο οπισθόφυλλο έλεγε αντί περίληψης: Είναι κάτι νύχτες που τα αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά, που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες που όλα σιγοτραγουδούν, ακόμα και οι πέτρες και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη, χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις […] θρονιάζεται στην ψυχή σου […] Είναι αυτές οι νύχτες τελικά που βλέπεις καθαρά το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς. Ίδιο ακριβώς όπως οι στάχτες από τα όνειρα…

Αυτό για κάποιο λόγο το έγραψα σε ένα χαρτάκι και το κουβαλάω τα τελευταία 10 χρόνια μαζί μου. Δεν ξέρω γιατί τότε μου καρφώθηκε να το κάνω, αλλά με άγγιξε πολύ. Ίσως το έκανα επειδή ακριβώς αυτή η μοναξιά, όχι η επιφανειακή, η ουσιαστική, σε βαράει εκεί που δεν το περιμένεις. Εκεί που θεωρείς ότι τα έχεις όλα, ότι είσαι ευτυχισμένος, ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο, έρχεται μια τρύπα και σου πιάνει όλον τον χώρο στην καρδιά σου και στο στομάχι σου. Αισθάνεσαι ότι κάτι βασικό λείπει, μόνο που δεν μπορείς να βρεις τι είναι ώστε να προσπαθήσεις να το αποκτήσεις.

Αυτού του είδους η μοναξιά είναι ύπουλη γιατί σε πιάνει οπουδήποτε. Σε πιάνει και ας είσαι ανάμεσα σε κόσμο, σε πιάνει και ας είσαι ένα βήμα πριν την πιο σημαντική επιτυχία στη δουλειά σου, σε πιάνει ακόμα και αν είσαι αγκαλιά με τον άνθρωπό σου. Είναι σαν ένα σεντόνι λύπης που σκεπάζει τα πάντα. Μερικές φορές δεν είναι τίποτα. Άλλες φορές όμως σου δείχνει με τον πιο έντονο τρόπο ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο στη ζωή σου. Ότι αυτά που κάνεις δεν σε γεμίζουν, δεν είναι αυτά που θες πραγματικά. Ή μπορεί να είναι αλλά με άλλον τρόπο, να πρέπει να τα δεις αλλιώς…

Μερικές φορές είναι τρομακτικό το πόσο άπληστοι είμαστε. Όλο θέλουμε περισσότερα, όλο θέλουμε καλύτερα, με τίποτα δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Είναι λυπηρό το πόσο μας έχει καταναλώσει όλη αυτή η προσπάθεια να έχουμε περισσότερα από όσα μπορούμε.

Και εκεί που θεωρούμε ότι όλα είναι εκεί που τα θέλουμε, έρχεται αυτή η ρημάδα η μοναξιά και μας θυμίζει πόσο έξω έχουμε πέσει σε αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε. Έρχεται στις καλύτερες στιγμές μας και μας αναγκάζει να ξανασκεφτούμε τα πάντα.

Είναι άνθρωποι που μπορούν να το διαχειριστούν όλο αυτό. Είναι και άνθρωποι που δεν έχουν καταφέρει να βρουν το μαγικό κουμπί και να το κουμαντάρουν. Είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι με τον πανικό δεν μπορούμε να λύσουμε τίποτα και ακόμα περισσότερο να πάρουμε αποφάσεις πάνω στην κάψα…Είναι πολύ πιθανόν μετά να μετανιώσουμε πολλά και να θέλουμε να τα πάρουμε πίσω.

Αν νοιώθουμε ότι κάτι δεν πάει καλά ας το σκεφτούμε και ας το ψάξουμε. Θα κάνουμε και λάθη, δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά τουλάχιστον ας τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας. Γιατί όταν κλείσουμε την πόρτα του σπιτιού μας και ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μας το βράδυ, μόνοι μας θα είμαστε. Αν σε εκείνη τη φάση αισθανόμαστε καλά, έχουμε κερδίσει μια κύρια μάχη στον πόλεμο με τον ίδιο μας τον εαυτό, που είναι ο καλύτερος σύμμαχος αλλά και ο χειρότερος εχθρός μας.