Δέσμευση, αυτή η άγνωστη!

Έχετε προσέξει ότι τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι δεν δεσμεύονται πια με τόση ευκολία όσο παλιότερα; Δεν μιλάω πλέον για δεσμεύσεις τύπου παντρεύομαι, κάνω σχέση κλπ. Μιλάω και για πιο απλές, του στυλ, δεσμεύομαι ότι θα συμμετέχω σε αυτήν την εργασία, δεσμεύομαι ότι θα κάνω την δουλειά μου, δεσμεύομαι ακόμα και ότι θα έρθω εκεί που είπαμε να πάμε.

Όποιοι συμμετέχουν σε ομάδες για οποιοδήποτε λόγο είτε στο πανεπιστήμιο είτε στην δουλειά τους είτε ακόμα και σε φιλικούς κύκλους θα έχουν παρατηρήσει ότι πλέον δεν μπορεί κανείς να κανονίσει τίποτα από πριν και να ξέρει το πρόγραμμά του ή να βάλει ένα χρονοδιάγραμμα το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις είναι απαραίτητο.

Όλοι στην αρχή είναι ενθουσιασμένοι και θέλουν να συμμετέχουν σε οτιδήποτε με οποιονδήποτε τρόπο και στο τέλος καταλήγουν 5 άτομα που φορτώνονται τα πάντα. Γιατί ενώ υπάρχει η θέληση δεν γίνεται στο τέλος τίποτα πραγματικότητα;

Δεν συζητώ για τις διαπροσωπικές σχέσεις… Όσοι είχαν σχέσεις, οκ. Αλλά από κει και πέρα όλο και λιγοστεύουν οι άνθρωποι που θέλουν να μπουν στην διαδικασία να δεσμευτούν για παραπάνω από ένα μήνα και ίσως λίγο πιο σοβαρά. Όλοι κοιτάνε να περάσουν καλά αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό το καλά δεν μπορούν να το βρουν και σε μια μόνιμη, για παράδειγμα, σχέση.

Γενικά υπάρχει ένας φόβος για την δέσμευση σε οποιαδήποτε μορφή της. Και καλά όταν ο άλλος είναι ειλικρινής και σε προειδοποιεί (όπως γίνεται σε πολλές σχέσεις πλέον). Αν όμως έχεις στηριχτεί πάνω του; Αν έχεις υπολογίσει στην βοήθειά του και σε κρεμάσει; Αν τον περιμένεις για να κάνεις κάτι σημαντικό και δεν έρχεται ποτέ; Και δεν κάνει καν τον κόπο να σε ειδοποιήσει. Όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι που τα κάνουν όλα αυτά. Το βλέπουμε άλλωστε γύρω μας παντού, στην δουλειά, στο πανεπιστήμιο ακόμα και στα χόμπι μας.

Ξέρετε τι είναι το περίεργο για μένα; Το ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να συμμετάσχουν σε όλα αυτά. Έχουν επιλέξει να δουλέψουν μαζί σου, λένε δεξιά και αριστερά ότι το θέλουν και πολύ μάλιστα. Λέμε για τα παιδιά που είναι πλέον πεντάλεπτης προσοχής και δεν βλέπουμε ότι το ίδιο εφαρμόζεται και σε μεγάλους ανθρώπους.

Προφανώς δεν είμαι ψυχολόγος για να καταλάβω και να αναλύσω γιατί γίνεται αυτό. Αν κάποιος γνωρίζει θα είχε ενδιαφέρον να μας πει. Απλά βλέπω και νοιώθω τις επιπτώσεις όλης αυτής της συμπεριφοράς που όσο πάει γίνεται και χειρότερη και διαπιστώνω ότι πλέον δεν μπορείς να στηρίζεσαι σε κανέναν, μόνο στον εαυτό σου. Αυτό είναι αγχωτικό, λυπηρό και εκνευριστικό. Όλα μαζί και ταυτόχρονα κιόλας.

Μπορεί οι άνθρωποι να αναλαμβάνουν πολλές περισσότερες ευθύνες από όσες αντέχουν τελικά και να μην μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Αυτό είναι πολύ λογικό και δεν νομίζω κάποιος να τους κατηγορήσει για κάτι τέτοιο. Απλά καλό θα ήταν να μην κρεμάνε και άλλους 10 χριστιανούς στην πορεία.

Δεν είναι να απορείς που οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους. Είναι αναμενόμενο όταν σε κανέναν δεν μπορείς να εμπιστευτείς το ότι θα είναι εκεί όταν θα τον χρειαστείς…