Αφήστε τον κόσμο να αγαπηθεί επιτέλους!

Την προηγούμενη βδομάδα είχα κάνει share ένα άρθρο από την lifo για τον γάμο ενός gay ζευγαριού, ενός Ελληνο-Καναδού και ενός Ολλανδού. Τα σχόλια κάτω από το άρθρο ήταν όλα θετικά, και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας τις φωτογραφίες χαιρόταν η καρδιά σου. Τέτοια χαρά, τέτοια ευτυχία, τέτοια συγκίνηση που είχαν. Έβλεπες τους καλεσμένους να περνούν καλά σε έναν…αντισυμβατικό (κακώς) γάμο για τα ελληνικά δεδομένα. Και έβλεπες ρε παιδιά τον τρόπο που κοιτάζονταν αυτοί οι άνθρωποι. Αγάπη ρε παιδιά, αγάπη γαμώτο μου.

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι στην πραγματικότητα ένα από τα σχόλια στο άρθρο αλλά ταίριαζε απόλυτα με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Στο ανέβασμα όμως του άρθρου στο fan page της lifo υπήρχαν από κάτω και σχόλια τα οποία δεν ήταν και τόσο κολακευτικά, ούτε καν ευγενικά. Και στενοχωρήθηκα πολύ γιατί δεν μπορεί κάποιος να μην βλέπει την αγάπη αυτών των δύο ανθρώπων. Αυτών των δύο αλλά και εκατοντάδων άλλων που θέλουν να είναι μαζί με τον άνθρωπό τους και δεν μπορούν γιατί είναι του ίδιου φύλου με εκείνους.

Δεν θέλω να σηκώσω καμιά σημαία υπέρ ή κατά των ομοφυλόφιλων απλά λέω το πιο απλό πράγμα με αφορμή αυτό το άρθρο: γιατί δεν μπορούμε να αγαπήσουμε όποιον θέλουμε; Έχει σημασία αν είναι άντρας ή γυναίκα ή αν είναι λευκός ή μαύρος; Τον κάνει αυτό λιγότερο άνθρωπο ή του μειώνει την ικανότητα και την διάθεση και την ανάγκη να αγαπά και να αγαπιέται;

Οκ, σε μερικούς μπορεί να φαίνεται περίεργο, να δεχτώ ότι μερικοί δυσκολεύονται να το αποδεχτούν σαν πραγματικότητα. Αλλά οι καιροί αλλάζουν. Αλλάζουν οι συνήθειες, αλλάζουν τα πρέπει και τα θέλω, αλλάζουν οι ανάγκες μας. Παρά τις δυσκολίες στην κατανόηση είναι ανάγκη να προσβάλουν τον άλλον με λόγια βαριά; Και γιατί πρέπει το μυαλό μας να κολλάει σε πράγματα που δεν μας είναι πλέον αρκετά ή που δεν θέλουμε να τα κάνουμε.

Οι φωτογραφίες του άρθρου με έκαναν να θυμηθώ γάμους που έχω πάει και η ίδια…Αν έχω πάει ας πούμε σε 100 γάμους, ζήτημα οι 20 από αυτούς να ήταν τόσο ευτυχισμένοι όπως αυτός, με τόση χαρά και ελπίδα και όνειρα. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά χαίρονται που είναι μαζί και δεν δίνουν σημασία σε τίποτα. Έτσι πρέπει. Όχι κάτι γάμοι μασκαραλίκια. Λυπάμαι που αναγκαζόμαστε να παίζουμε κάποιον ρόλο και να κρυβόμαστε αντί να κάνουμε αυτό που θέλουμε στην πραγματικότητα. Φοράμε ένα χαμόγελο, ευχόμαστε κενές ευχές και όταν πέφτουμε στο κρεβάτι μας ευχόμαστε να ήμασταν κάποιοι άλλοι, ελεύθεροι να αγαπήσουμε αυτόν που θέλουμε χωρίς να μας κρίνει κανένας.

Οι γονείς λέει του Ελληνο-καναδού δεν πήγαν στον γάμο. Και όμως, μέσα στις φωτογραφίες, βλέπουμε μία με μια γιαγιούλα που τους εύχεται με χαμόγελο στα χείλη. Και εδώ, με αυτή τη φωτογραφία περίτρανη απόδειξη, καταλαβαίνουμε πόσο κλειστά μυαλά έχουμε.

Αφήστε τον κόσμο να αγαπήσει όποιον θέλει ρε παιδιά. Και σας προλαβαίνω! Μην πείτε ότι δεν τον εμποδίζετε…και μόνο τα βλέμματα που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανά να τους δημιουργήσουν τραύματα μια ζωή.