Ξέρω ότι δε θα συμφωνήσεις, αλλά: άλλο σιωπηρός, άλλο απολιτίκ.

Φέτος είναι η χρονιά που έχω γράψει λιγότερο από όλες για τις εκλογές. Αυτό είναι το τρίτο και τελευταίο μου “προεκλογικό” άρθρο (δες τα άλλα δύο: Εκλογές 2015: Μη μας ξαναπείς πως είσαι νέος και Απόψεις | Εκλογές 2015 | We are too old for this sh*t.) και θα έχει τις 5 παρατηρήσεις που έχω για τις φετινές εκλογές.

1. Ανάλυση του Homo-Syrizaious: Έχω καταλήξει πως είναι τρεις τύποι ψηφοφόρων στο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή.
   1. Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑίος: Αυτός που από το 2 με 4% βρέθηκε στο 30% και πάει καβάλα στο άλογο.
   2. Ο παλιός ΠΑΣΟΚος: Αυτός που θέλει πάντα να νιώθει πως είναι με αυτόν που κερδίζει και τον προστατεύει. Πιθανότατα δημόσιος υπάλληλος (ή σε άλλη κρατικά υπερπροστατευμένη συντεχνία), είναι έτοιμος να ΞΑΝΑΚΕΡΔΙΣΕΙ. Σημαντική λεπτομέρεια, είναι ότι ισχυρίζεται πως πάντα άνηκε στην κατηγορία 1.
   3. Ο αγανακτισμένος: Είναι αυτός που πραγματικά χρειάζεται κοινωνιολογική ανάλυση από κάποιον ψυχολόγο. Πρώην κεντρώος, έχει μπουχτίσει στο ψέμα των πολιτικών και ψηφίζει συνειδητοποιημένα ΣΥΡΙΖΑ ως ψήφο διαμαρτυρίας, πιστεύοντας και ελπίζοντας πως επίσης λένε ψέμματα και τον κοροϊδεύουν.
2. Η νέα γενιά είναι απολιτίκ: Είναι φοβερό, αλλά πλέον όποιος δε φωνάζει, θεωρείται απολιτίκ. Αποκλείεται να υπάρχει μία σιωπηρή μειοψηφία (ή πλειοψηφία), που έχει κουραστεί από την πόλωση και από τους τσακωμούς, είτε εκ του σύνεγγυς, είτε πίσω από πληκτρολόγια;
3. Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου: Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, άρα δε δίνω σημασία. Το ενδιαφέρον είναι πως πάλι πάμε σε διπολισμό αριστεράς – δεξιάς, πράγμα που παραπέμπει σε άλλη εποχή.
4. Σεισμός, σεισμός, παλαιοκομματισμός: 2015 αισίως, αλλά ακόμη υπάρχουν οι γέροι παράγοντες με τα μουστάκια έξω από τα εκλογικά κέντρα. Μόνο που τώρα δεν ήταν σε αυτά που ήταν παλιά. Το χειρότερο είναι πως πάλι θα βγούνε και θα πανηγυρίζουν όποιοι είναι να πανηγυρίσουν, λες και δεν υπάρχει συναίσθηση του τι έχει συμβεί και τι έρχεται.
5. Μόνο τα χειρότερα είναι μπροστά. Προτιμάμε υπερφορολόγηση και εσωτερικό δανεισμό (aka αργό θάνατο), ή προστασία συντεχνιών και απομάκρυνση από τους στόχους (aka sudden death); Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το μόνο σίγουρο, είναι πως δεν θα αλλάξει τίποτα. Απλά διαλέγουμε αν θα πηδήξουμε στο πηγάδι ή θα μας κατεβάσουν με το κουβαδάκι και θα μας αφήσουν εκεί μέσα.

Και για να είμαι και στο κλίμα των ημερών: ΣΥΡΙΖΑ, PODEMOS, REMOS.