Απόψεις: Ποιος τελικά κάνει κουμάντο στις σχολές;

Μετά την πτώση του δικτύου στο ΕΚΠΑ την προηγούμενη βδομάδα που δημιούργησε τα γνωστά προβλήματα που δημιουργεί πάντα κάθε ανάλογη κίνηση (γιατί έχει γίνει πολλές φορές και το έχουμε ξαναδεί το έργο), είδα την ανακοίνωση των φοιτητών της Πληροφορικής και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Πολλοί το είδαν σαν μια θετική κίνηση. Εγώ το είδα σαν να μας λένε μαλάκες μπροστά στα μούτρα μας.

Σαν Σύλλογος λέει καταδικάζουν την απόφαση. Την οποία απόφαση πήραν. ΟΚ. Και εκφράζουν τη λύπη τους και τη συγγνώμη τους σε όλους όσους ταλαιπωρήθηκαν. ΟΚ στο τετράγωνο. Αν δεν ήξεραν από πριν τι ζημιά κάνουν με αυτή τους την πράξη, τότε να το δεχτώ. Αλλά επειδή έχει ξαναγίνει όπως είπα, και γνωρίζουν ότι δεν επηρεάζουν μόνο ατομικούς ερευνητές και εργαζόμενους αλλά και πανεπιστημιακά νοσοκομεία-με ό,τι συνεπάγεται αυτό, δεν είναι αποδεκτή η συγγνώμη τους. Θα μου πείτε, ποιος χέστηκε για τη γνώμη μου. Κανένας προφανώς αλλά είμαι και εγώ μία από αυτούς που επηρεάστηκε από το όλο θέμα, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή της έρευνάς μου που δεν αναπληρώνεται.

Ποια είναι η ουσία όμως που βγαίνει από όλο αυτό; Η ουσία είναι ότι κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει κουμάντο στις σχολές. Ποιος παίρνει τις αποφάσεις; Πώς παίρνονται οι αποφάσεις; Ποιους επηρεάζουν αυτές οι αποφάσεις; Πιστέψτε με, είναι πολλοί περισσότεροι από τους 50 προπτυχιακούς φοιτητές που αποφασίζουν ένα μεσημέρι με συνοπτικές διαδικασίες. Η όλη διαδικασία των ΓΣ στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι για γέλια έτσι όπως την έχουμε καταντήσει. Δεν ξέρω πώς ήταν στην αρχή, όταν ξεκίνησε αυτή η ιδανική διαδικασία, αλλά τώρα είναι ξεφτιλίκι.

Η ανακοίνωση των παιδιών από την Πληροφορική λέει και κάτι σωστό. Υπάρχει ευθύνη, είτε με την ψήφο, είτε με την απουσία του καθενός. Θα μου πείτε, ακόμα και αν πάει κάποιος, θα κάνει διαφορά; Μόνος του όχι, αλλά μέσα σε όλο το γκρίζο πράγμα, τουλάχιστον η πλειοψηφία μπορεί να νικήσει.

Να τολμήσει κανείς να μιλήσει σε ΓΣ και να μην ανήκει σε παράταξη; ΧΑ ΧΑ, ΚΑΛΟ Ε; Δεν υπάρχει αυτή η εμπειρία. Αν βγεις όρθιος φυσικά για να την διηγηθείς, ειδικά σε σημαντικές συνελεύσεις. Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το ξύλο είναι η λύση και δεν ακούγεται ούτε μία λογική άποψη. Ωραία ελευθερία λόγου λέω εγώ για μια δημοκρατική διαδικασία. Φυσικά, ο αντίλογος είναι ότι δεν εμποδίζουν κανέναν να μιλήσει. Ναι, προφανώς. Αλλά όταν δεν λες ολοκληρωμένη μία πρόταση και σε γιουχάρουν, όχι, δεν μπορώ να πω ότι είναι η ελευθερία του λόγου προσωποποιημένη.

Δεν συζητώ για το πώς παίρνονται οι αποφάσεις. Πλέον συμμετοχή δεν υπάρχει και αυτό αντί για να προβληματίσει τους συμμετέχοντες, αυτοί φυσικά το εκμεταλλεύονται και περνάνε τις αποφάσεις που εκείνοι θέλουν με χίλιους δύο τρόπους. Έτσι λαμβάνονται οι αποφάσεις που παρουσιάζονται ως δημοκρατικές. Σε σχολές 1000 ατόμων αποφασίζει ένα 10%. Και αυτό το 10% δεν είναι ούτε καν αντιπροσωπευτικό αλλά χρωματισμένο με συγκεκριμένα συμφέροντα που προωθούνται την κάθε φορά. Εξαιρετικές δημοκρατικές διαδικασίες. Πραγματικά. Αυτό το έκτρωμα υπερασπιζόμαστε με νύχια και με δόντια. Παιδάκια που νομίζουν ότι είναι στην Βουλή και βγάζουν λόγους πύρινους με πάθος και ορμή, χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε τα μισά από αυτά που έχουν μάθει απέξω σαν ποίημα να πουν. Όταν σε κάποιον δίνεται εξουσία, όποιας πολιτικής πεποιθήσεως και αν είναι, καταστρέφεται και δεν βλέπει πέρα από τα χρωματιστά του γυαλιά.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η θεματική των συνελεύσεων. Απλά θα πω ότι τα πραγματικά προβλήματα των σχολών είναι τρίτα ή και τέταρτα στη σειρά. Προέχουν οι πολιτικοί κρατούμενοι ανά τον κόσμο. Είναι σοβαρά θέματα αυτά, δεν διαφωνώ, αλλά σε ένα άλλο πλαίσιο και σε μια άλλη συνέλευση. Γιατί αυτή η συνέλευση γίνεται για την ΣΧΟΛΗ και μετά για όλα τα υπόλοιπα.

Έχω πάει σε πολλές συνελεύσεις. Δεν είμαι από αυτούς που λένε ας κόψουν τον λαιμό τους γιατί ξέρω ότι ακόμα και με την αποχή, συμφωνούμε σε αυτό που λένε. Τώρα πλέον δεν μου επιτρέπεται σαν διδακτορική αλλά βλέπω κατά καιρούς τα καλέσματα που λένε ότι δεν μαζεύονται σε τόσο κρίσιμες ώρες για την εκπαίδευση. Οι ώρες είναι κρίσιμες, η τακτική αυτή δεν είναι σωστή προφανώς. Λυπάμαι πολύ που η μοίρα των σχολών μας είναι στα χέρια παιδιών που είναι τόσο παθιασμένα που δεν μπορούν να δουν το καλό και το καλό, πρακτικά, στην πραγματική ζωή και όχι μόνο μέσα στα κομματικά εγχειρίδια οποιουδήποτε χρώματος που κρατούν σαν ευαγγέλια.