Τι μπορούν να σε μάθουν 4 μέρες στα... Λονδίνα!

 

Ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, πολλές φορές χωρίς να το θέλει πραγματικά! Φέτος όμως η επιστροφή αυτή ήταν περίεργη. Το Λονδίνο έχει αλλάξει και έχει αλλάξει πολύ. Εγώ το είδα σαν Τρίτη, σαν εξωτερική, σαν τουρίστρια. Θα ήθελα όσοι μένουν εκεί και διαβάσουν το άρθρο, να πουν την άποψή τους…

Οι διαφορά ανάμεσα στους πλούσιους και στους φτωχούς έγινε τόσο μεγάλη που φωνάζει. Όσοι μένουν, την βλέπουν καθημερινά, δεν είναι κάτι νέο ή μυστικό. Αλλά πλέον την βλέπουν και οι τουρίστες και αυτό είναι σοκαριστικό. Φέτος, για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια είδα κόσμο να ζητιανεύει μέσα σε καταστήματα. Και δεν ήταν πρεζάκια ή κάτι τέτοιο. Ήταν απλά φτωχοί άνθρωποι που ήθελαν κάτι να φάνε. Δεν ήμουν σε καμία κακόφημη περιοχή, ούτε και σε κάποια πάρα πολύ κυριλέ, ήταν απλά νορμάλ περιοχή. Η κρίση λοιπόν χτυπάει τους πάντες…ακόμα και το Λονδίνο με τους τόσους τουρίστες, που μόνο αυτοί είναι ικανοί να θρέψουν όλο τον πλανήτη.

Τα κινητά πλέον μας έχουν…καβαλήσει. Παντού, όλος ο κόσμος με ένα κινητό. Παλιά, στο μετρό, στο τρένο έβλεπα ανθρώπους να διαβάζουν βιβλιαράκια, εφημερίδες…Τώρα όλοι πάνω από ένα κινητό και παίζουν. Και όχι τίποτα άλλο αλλά πέφτουν και πάνω σου στο δρόμο γιατί δεν βλέπουν που πάνε. Κόντεψα να πέσω στις ράγες για έναν τέτοιον τύπο, πραγματική ιστορία. Στην Ελλάδα τώρα βλέπω περισσότερους να διαβάζουν και χαίρομαι λιγουλάκι. Ελπίζω να κρατήσουμε το φρούριο, έστω και αν διαβάζουμε σε e-reader!

Η μοναξιά του «μετανάστη» δεν φεύγει με τα χρόνια. Είδα έναν πολύ καλό μου φίλο, ψυχή ταξιδιάρα που δεν μπορεί να κλειστεί σε ένα μέρος. Και μου είπε κάτι πολύ σημαντικό. Μου λέει αν πέσεις εδώ, είσαι μόνος σου…δεν έχεις κανέναν. Δεν είναι κάτι άγνωστο αυτό, αλλά αυτές οι λίγες λέξεις είναι ασήκωτες στο νόημά τους. Όσα χρόνια και αν είσαι σε ένα μέρος, δεν μπορείς να γίνεις κομμάτι του ολοκληρωτικά. Πάντα θα είσαι ο «ξένος», ο «έξω». Και όσο ευτυχισμένος και αν είσαι, πάντα θα σου λείπει η ασφάλεια που νοιώθεις στην χώρα σου, με τους ανθρώπους σου γύρω σου. Αυτό σαν σημείωση για τους μελλοντικούς-φιλόδοξους μετανάστες.

Έμαθα επίσης λεπτομέρειες για την αλαζονεία που δέρνει τους Έλληνες όταν πάνε εκεί. Και αυτό το ήξερα αλλά ήθελα να πιστεύω ότι έχει μειωθεί λίγο αφού έχουν φάει τα σκατά εδώ και μπορούν να μάθουν τι γίνεται στον κόσμο. Όχι, ακόμα θεωρούν ότι αφού έχουν κάνει ένα μεταπτυχιακό θα τους δεχτούν με έτοιμη διευθυντική θέση στο Λονδίνο, στην τζαμάτη πολυεθνική. Ξεκαβαλήστε. Οι 30άρηδες που βλέπετε να είναι σε μεγάλη θέση με πολλά λεφτά, δουλεύουν από τα 20, όχι από τα 35…

Τέλος, έμαθα ότι όταν είσαι μακριά από την πατρίδα βρίσκεις ό,τι τρόπο μπορείς για να ξανασυνδεθείς μαζί της. Ακόμα και πράγματα που δεν θεωρούσες ότι θα κάνεις, όπως παραδοσιακούς χορούς. Έμαθα λοιπόν ότι πολλοί πάνε και γράφονται για να μάθουν να χορεύουν, περνάνε καλά, κάνουν παρέες και μαθαίνουν και πράγματα για τον τόπο τους. Μερικές φορές μπορεί κάποια πράγματα και να τα κοροϊδεύουν, αλλά δεν τα παρατάνε, συνεχίζουν και αυτό είναι το ευχάριστο.

Το να αλλάζει μια πόλη σαν το Λονδίνο μπορεί να θεωρηθεί αναμενόμενο. Αλλά οι Άγγλοι είναι κολλημένοι στα παλιά και δύσκολα ξεκουνάνε. Αν λοιπόν αναγκάζονται να αλλάξουν συνήθειες χρόνων, τότε κάτι γίνεται. Δεν ξέρω αν είναι προς το καλό ή το καλό, θα δείξει. Ο ανθρώπινος παράγοντας παραμερίζεται και όλα αυτοματοποιούνται. Οι πιστωτικές κάρτες είναι σε πολλά μέρη το μόνο αποδεκτό χρήμα. Οι άνθρωποι είναι αδιάφοροι, κλεισμένοι στον εαυτό τους. Προωθούν την καλή διατροφή αλλά τα βρώμικα είναι γεμάτα. Αυξάνουν τις τιμές των τσιγάρων αλλά όλοι καπνίζουν. Η τρέλα-η κακή τρέλα- κυριαρχεί και βασιλεύει. Αν αυτό είναι και το δικό μας μέλλον, δεν θα ήθελα…