Απόψεις: Ό,τι θεωρούμε δεδομένο...

Πόσα πράγματα έχουμε θεωρήσει δεδομένα σε αυτήν την ζωή…; Καθημερινά, απλά, μικρά, μεγάλα, περίεργα, σοβαρά, αστεία. Πόσα από αυτά τα έχουμε εκτιμήσει την στιγμή που τα έχουμε; Ελάχιστα.

Πόσο λάθος έχουμε κάνει…

Μερικές φορές η απώλεια αυτών, είτε πρόκειται για υλικά αγαθά είτε για συναισθήματα είτε ακόμα και για ανθρώπους, μας φαίνεται κάτι μακρινό και απίθανο, θεωρούμε ότι δεν θα μας φύγουν ποτέ, θα είναι πάντα μέσα μας, δίπλα μας, κοντά μας να απλώσουμε το χέρι μας και να τα πιάσουμε. Μερικές φορές θεωρούμε ότι δεν θα τύχει ποτέ σε εμάς αυτό. Εμείς θα είμαστε πιο μάγκες από τους άλλους που την πάτησαν και θα τον ξεπεράσουμε τον σκόπελο. Άλλες φορές είμαστε τόσο κλεισμένοι στον εαυτό μας που δεν βλέπουμε ότι εμείς ευθυνόμαστε για τις απώλειες, την ώρα που οι άλλοι είναι πρόθυμοι να μας δώσουν τα πάντα. Όταν καταλάβουμε τι παίζει είναι αργά. Πολύ αργά. Και το χειρότερο είναι ότι μερικές φορές είναι τόσο αργά που δεν γυρνάει πίσω με τίποτα.

Η ζωή και οι ρυθμοί της μας βοηθούν να ξεχνάμε κάποια βασικά πράγματα, να ξεχνάμε να τα ζούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη που υπάρχουν στη ζωή μας. Δεν είναι περίεργο ούτε κατακριτέο. Πολλοί το κάνουν, ελάχιστοι το καταλαβαίνουν εγκαίρως. Όταν συμβεί η αλλαγή, τότε είναι που το νοιώθουμε στο πετσί μας οι περισσότεροι. Είτε πρόκειται για θάνατο, είτε για χωρισμό, είτε για τσακωμό, είτε για απόλυση, είτε για οτιδήποτε άλλο-μικρό ή μεγάλο- μόνο όταν το βρίσκουμε μπροστά μας το καταλαβαίνουμε και αναγκαζόμαστε να το αντιμετωπίσουμε. Τότε διαπιστώνουμε πόσα μικρά πραγματάκια αφήνουμε να περάσουν έτσι καθημερινά χωρίς να τους δώσουμε τη σημασία που τους πρέπει, χωρίς να τα απολαύσουμε όσο μπορούμε περισσότερο.

Αυτά τα δεδομένα που έχουμε, που νομίζουμε ότι κανείς δεν μπορεί να τα ακουμπήσει είναι αυτά που είναι τα πιο πολύτιμα και πρέπει να τα προσέχουμε περισσότερο. Είναι περίεργο που χρειάζεται κάτι πολύ άσχημο για να εκτιμήσουμε κάτι πολύ όμορφο. Μερικές φορές, είμαστε και εγωιστές όμως. Τα έχουμε όλα αλλά δεν δίνουμε τίποτα. Όταν τα χάνουμε, τα θέλουμε πίσω και δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε, ότι χάσαμε το δικαίωμα να τα έχουμε και να τα απολαμβάνουμε.

Σας φαίνονται όλα αυτά γενικά και αόριστα; Μπορεί αλλά δεν είναι…Προσπαθήστε να τα κουμπώσετε πάνω στην καθημερινότητά σας.

Αυτό το τηλέφωνο που κάνατε στους δικούς σας κάθε βράδυ για να δείτε αν είναι καλά και μερικές φορές βαριόσασταν και λέγατε και αύριο μέρα είναι….

Η καλημέρα που ανοίγατε τα μάτια και σας περίμενε στο κινητό σας και σας φαινόταν βαρετή…

Το τηλέφωνο που απλώνατε το χέρι να καλέσετε όταν θέλατε μια χάρη και ξέρατε ότι ο άλλος θα σκιστεί.

Η δουλειά, που σας φαινόταν βαρετή αλλά σας άνοιγε νέους ορίζοντες.

Πράγματα καθημερινά που με ένα τσακ χάνονται και δεν επιστρέφουν. Πράγματα που θέλατε να πείτε και δεν είπατε ποτέ γιατί λέγατε ότι έχετε χρόνο. Σχέδια που κάνατε και τα αφήνατε για αύριο. Τόσα και τόσα. Μην κρατάτε τίποτα για τον εαυτό σας και μην έχετε τίποτα δεδομένο. Όπως λένε και τα Υπόγεια Ρεύματα, μια ζαριά η ζωή…

ΥΓ: Ακούστε και αυτό…