"Γαλλικοί κινηματογράφοι" με ανταπόκριση από το Παρίσι!

Ίσως να είναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο, ίσως όταν συννεφιάζει να είναι και η πιο καταθλιπτική. Ίσως να νιώθεις πως τα γκρίζα κτίρια σε ‘’κοιτάζουν’’ απειλητικά και πως ο χρόνος κυλά αμείλικτος. Ίσως να σε κάνει να θες να βαδίζεις σε μια γέφυρα μόνος σου ακούγοντας Francoise Hardy από το κινητό σου και να ψιλοβρέχει. Ίσως να θέλεις να αγγίξεις τον έρωτα σου απαλά στην ίδια γέφυρα και να βρέχει δυνατά και να μην έχετε ομπρέλα.

Όσο για μένα, ίσως να τα έχω φανταστεί όλα αυτά ίσως και τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ως ανήσυχη 25χρονη ψυχή που συχνά βαριέται τη ρουτίνα, λιγότερο συχνά την αγκαλιάζει και ακόμη σπανιότερα αποφασίζει να την αποκηρύξει, οραματίζομαι παράλληλες ζωές σε ένα σύμπαν μακριά από την καθημερινότητα. Σε μια απ’αυτές τις ζωές είμαι για 3 μέρες ερωτευμένη στο Παρίσι και μπαινοβγαίνω από σινεμά σε σινεμά με τον έρωτα μου παραμάσχαλα. Γύρω στις 8 σταματάμε το μαραθώνιο σινεμά και καθόμαστε μπροστά στο Pompidou με ένα μπουκάλι κρασί. Το πίνουμε, το πίνουμε αργά αλλά σταθερά μέχρι να κάνουμε κεφάλι, λίγο κεφάλι.

Με ή χωρίς έρωτα, με ή χωρίς κρασί βρέθηκα για μερικές μέρες στο Παρίσι και πραγματοποίησα ένα κομμάτι της παράλληλης ζωής.

Και ιδού τα πορίσματα μου.

MOMMY

Όπως διάβασα πριν λίγο κανείς δεν ξέρει πότε θα βγεί η ταινία του Xavier Dolan που πήρε το βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες. Θα την παρακαλούσα όμως να βγει σύντομα, διότι πρόκειται για ένα μικρό αριστούργημα. Ένας προβληματικός έφηβος με εκρήξεις βίας και θυμού προσπαθεί να συμβιώσει αρμονικά με τη μητέρα του, μια ξεπεσμένη 45άρα πρώην καλλονή, και μια γειτόνισσα με προβλήματα υγείας δίνει νόημα στη ζωή της βοηθώντας το ιδιόμορφο αυτό δίδυμο μητέρας και γιού. Την ιστορία αυτή ‘’δένει’’ ένα 90’soundtrack που ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στην ευτυχία και την κατάθλιψη, τη βία και την εξημέρωση.

Συνολικά, αποτελεί μια ωδή στις ανθρώπινες σχέσεις, στη διαφορετικότητα της εκάστοτε ανθρώπινης ψυχής, στην αγάπη και στο συναίσθημα. Το χαμόγελο και το κλάμα μπορούν να διαδεχτούν το ένα το άλλο με χαρακτηριστική ευκολία χάρη σε έναν 25χρονο δημιουργό που ξέρει να παίζει με το δράμα και την κωμωδία κλείνοντας το μάτι πονηρά σε κάθε σινεφίλ.

THE TRIBE

https://www.youtube.com/watch?v=bpLj9WYBK_c

Το The tribe είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ταινίας που έχει τη δύναμη να σε αφήσει άφωνο, χωρίς λόγια, χωρίς φωνή. Είναι μια ταινία γυρισμένη στη νοηματική. Όχι μόνο οι πρωταγωνιστές μιλούν στη νοηματική, αλλά δεν συοδεύεται και από ίχνος μουσικής.

Περιγράφει ένα κόσμο ‘’άρρωστο’’, μια κάστα άγνωστη στο ευρύ κοινό, μια κάστα που ζει στο περιθώριο, που ζει με τους δικούς της κανόνες. Μια ομάδα μουγγών εφήβων που ζει σε ένα ίδρυμα εκπορνεύει, με τη θέληση τους, δύο από τις κοπέλες της ομάδας σε ένα πάρκινγκ φορτηγατζήδων προκειμένου να εξασφαλίζει ένα ικανοποητικό εισόδημα που θα επιτρέψει εν τέλει στις κοπέλες να φύγουν για την Ιταλία. Όλα όμως αλλάζουν όταν ένα νέο μέλος της κάστας αυτής ερωτεύεται τη μία από τις δύο κοπέλες και αποφασίζει να μην την αφήσει να φύγει. Το τέλος είναι γεμάτο βουβό πόνο, γεμάτο αίμα, γεμάτο καταστροφή και ίσως και λίγο έρωτα.

Πρόκειται σίγουρα για την πιο σκληρή, ωμή και σοκαριστική ταινία του 2014, μια ταινία για γερά στομάχια που δεν πρέπει να χάσει κανείς.

Le sel de la terre

Εδώ πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του φωτογράφου Sebastiao Salgado το οποίο σκηνοθέτησε ο γιός του φωτογράφου με τον Wim Wenders.

Ο Sebastiao Salgado απαθανάτισε με την κάμερα του τους απανταχού πολέμους και τις καταστροφές των δεκαετιών 1970-2000 περίπου. Ήταν ένας αεικίνητος καλλιτέχνης που δεν έβγαζε απλά φωτογραφίες, αλλά ένας άνθρωπος που με την τέχνη του έκανε πολιτική και διαμόρφωνε συνειδήσεις.

Η ταινία είναι δομημένη με αφηγήσεις του ίδιου του Salgado και βασισμένη σε ένα τεράστιο αριθμό φωτογραφιών του. Οι φωτογραφίες, οι μαρτυρίες και το πνεύμα του ανθρώπου αυτού κρύβουν μια ένταση, μια ζωντάνια και εν τέλει μια αλήθεια για την ανθρωπότητα που συχνά κρύβουμε επιμελώς ‘’κάτω απ’το χαλί’’ σε μια προσπάθεια να την εξαφανίσουμε. Ακριβώς τα στοιχεία αυτά χαρίζουν στην ταινία μια δύναμη εξωφρενική, μια φόρα χειμαρρώδη που έκανε παραπάνω από τη μισή αίθουσα να δακρύσει.