Είμαστε τελικά χαμένη γενιά;

Άλλο είχα σκοπό να γράψω σήμερα αλλά έπεσαν στο μάτι μου κάτι άρθρα για την γενιά μας, εκεί κοντά στα 30, πάνω κάτω και τσαντίστηκα με όλη αυτή την κλαψο…κατάσταση (άλλο θα έλεγα αλλά το προσπερνώ).

Είμαστε τελικά τόσο χαμένη αυτή η γενιά που δεν έχει στον ήλιο μοίρα ή απλά είμαστε ιδιαιτέρως κακομαθημένοι και δεν μπορούμε να παλέψουμε για τίποτα;

Αν πιστέψουμε την πραγματικότητα που περιγράφεται σε διάφορα άρθρα τα τελευταία χρόνια, είμαστε στα όρια-αν όχι μέσα- της κατάθλιψης, δεν έχουμε δουλειά για κανένα λόγο, ποτέ, δεν αγαπάμε, μόνο κάνουμε ανούσιο σεξ και θέλουμε να φύγουμε για να βρούμε την τύχη μας στο εξωτερικό γιατί εκεί πιστεύουμε ότι θα αναγνωριστεί η γαμάτη αξία μας που εδώ πάει χαμένη (και το γαμάτο μας πτυχίο μαζί). Επίσης μένουμε μαζί με τους γονείς μας γιατί βαριόμαστε να μείνουμε μόνοι μας αλλά από την άλλη αμολάμε δεξιά και αριστερά παιδιά και τα φορτώνουμε στους γονείς μας, γιατί εμείς κάνουμε καριέρα. Φυσικά ΟΛΟΙ έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, πιεζόμαστε από παντού, πάμε στον ψυχολόγο και το λέμε φωναχτά γιατί είναι τρέντι και κάνουμε όποια γελοιότητα πέσει στο δρόμο μας για να φανούμε ότι είμαστε κουλτουριάρηδες.

Σίγουρα θα υπάρχουν άνθρωποι που είναι όλα τα παραπάνω. Προφανώς θα υπάρχουν και άνθρωποι που είναι ακόμα χειρότεροι. Αλλά είναι ικανός ο αριθμός αυτός ώστε να μας οδηγήσει στην γενίκευση ότι όλη η γενιά μας είναι έτσι; Αν ναι, άντε πάμε να αυτοκτονήσουμε γιατί απορώ πώς στεκόμαστε όρθιοι από ντροπή.

Νομίζω ότι ως συνήθως και όπως σε πολλά πράγματα, έχουμε μια τάση να τα κάνουμε όλα πιο τραγικά και φυσικά να μην αναγνωρίζουμε ότι πολλά από τα λάθη αυτά είναι δικά μας, τα αποφασίζουμε εμείς και δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από εμάς. Ούτε η ρημάδα η κενωνία, ούτε οι γονείς μας, ούτε τα αφεντικά μας, ούτε η τρύπα του όζοντος, ούτε οι Αμερικάνοι.

Όσοι είμαστε τώρα στα 30 μας ή λίγο μπρος ή λίγο πίσω, είχαμε την τύχη να περάσουμε μερικές πολύ καλές εποχές. Ψεύτικες μεν, καλές δε. Ναι μεν περάσαμε πολύ ωραία παιδικά χρόνια, πολύ πιο αθώα, με μεγαλύτερη ασφάλεια και πολλές δυνατότητες, αλλά μεγαλώνοντας και με την βοήθεια των γονιών μας που θέλαν να τα έχουμε όλα, το χάσαμε το μέτρο. Και φτάσαμε να μην μας ικανοποιεί τίποτα. Ή ακόμα χειρότερα, φτάσαμε να μην κυνηγάμε τίποτα που θέλει προσπάθεια. Τι κάνουμε; Κατηγορούμε την άτιμη την εποχή που δεν μας δινει απλόχερα όλα αυτά που ποθούμε χωρίς εμείς να δώσουμε τίποτα.

Δεν είναι όλα εύκολα αλλά δεν γίνεται να κατηγορούμε και πάντα τους άλλους για τα προβλήματά μας. Πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε, να χρησιμοποιούμε αυτά που έχουμε, τις ικανότητές μας και να παλεύουμε για το καλύτερο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι είμαστε ανίκανοι ας πούμε να βρούμε μια δουλειά στην Ελλάδα και πρέπει όοοοοολοι να φύγουμε για το εξωτερικό λες και εκεί είναι όλα εύκολα. Αν κάποιος έχει ανάγκη να δουλέψει, γιατί δεν έχει να ζήσει, τότε δεν ντρέπεται να κάνει οποιαδήποτε δουλειά και δεν θα πρέπει να ντρέπεται ποτέ για κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε κατάθλιψη και δεν μπορούμε πλέον να εκφραστούμε, να πούμε στον άλλον ότι τον αγαπάμε. Γιατί να μην μπορούμε να το κάνουμε; Τι φοβόμαστε; Την άρνηση; Και αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι, θα μάθουμε και θα προχωρήσουμε.

Δεν νομίζω ότι είμαστε χαμένη γενιά, νομίζω ότι είμαστε άτολμη και καλομαθημένη. Έχουμε συνηθίσει σε έναν τρόπο ζωής και ενώ βλέπουμε ότι υπάρχουν δυσκολίες στο να τον συντηρήσουμε, εμείς επιμένουμε να τον κρατάμε με νύχια και με δόντια, ενώ θα έπρεπε να αναπροσαρμοστούμε και να παίξουμε όσο το δυνατόν καλύτερα με τα παιχνιδάκια που έχουμε. Με το να γράφουμε κείμενα επί κειμένων και να κλαίμε την μοίρα μας και να περιμένουμε να μας λυπηθούν, δεν καταφέρνουμε τίποτα. Μην γίνουμε χειρότεροι και από την γενιά που τώρα κυβερνά, δεν θα το αντέξω!