Κάθε Στιγμή κι Ένα Κεφάλαιο: Η ζωή είναι σαν μια κούπα...

Μια κούπα γεμάτη με φρέσκο γαλλικό καφέ είχε αρχίσει μια βουτιά προς το πάτωμα, φεύγοντας από τα χέρια της Λουκίας. Αν το έβλεπε κανείς σε αργή κίνηση θα παρατηρούσε να αποτυπωνόταν όλη η ένταση της στιγμής πάνω σε αυτή ακριβώς την πτώση της κούπας. Ο καφές που έμενε “πίσω” στον αγώνα δρόμου προς το πάτωμα.

Σχημάτιζε βουναλάκια που όλο και μεγάλωναν, έτσι όπως “καθυστερούσε” να πέσει, λόγω αδράνειας. Η κούπα, που ήταν στολισμένη με σχέδια από λουλούδια μπλε, ροζ και άσπρα, είχε μια ελαφρά κλίση προς τα κάτω. Το χερούλι ήταν το ψηλότερο σημείο της, καθώς ήταν το τελευταίο που είχε φύγει από τα δάχτυλα της γυναίκας. Και η κούπα έπεφτε.

Πλησίαζε όλο και πιο αργά το μαρμάρινο πάτωμα, δίπλα στα πόδια της Λουκίας. Και καθώς άγγιζε κάτω, πρώτα η μπροστινή πλευρά και ύστερα και η υπόλοιπη κούπα άρχισε να σπάει και να θρυμματίζεται. Ο καφές πάλευε να την προφτάσει, λες και ήθελε να την κρατήσει ενωμένη, αλλά καθυστερούσε τόσο που τελικά όταν έπεσαν όλες οι σταγόνες του κάτω, η αριστερή παντόφλα της Λουκίας είχε μια μεγάλη καφέ κηλίδα πάνω στο κεντημένο σχέδιο του κουνελιού.

Ο χρόνος άρχισε να επιστρέφει στην κανονική του ροή και όλοι οι ήχοι έφτασαν στα αυτιά της γυναίκας. Το υλικό της κούπας που έσπαγε, ο υγρός ήχος του καφέ που έπεφτε κάτω. Και ύστερα η απόλυτη σιωπή. Δεν ούρλιαξε. Δεν φώναξε. Απλά άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια της. Και ύστερα έκλαψε. Έκλαψε γοερά και γονάτισε κάτω, αφήνοντας την εφημερίδα από το δεξί της χέρι. Και το φύλλο στροβιλίστηκε για λίγο και μόλις έπεσε στο πάτωμα και όλες οι σελίδες άγγιξαν η μια την άλλη, το εξώφυλλο έδωσε την κατάλληλη λεζάντα για όλη αυτή την εικόνα.

“Τροχαίο με θύμα έναν νεαρό” έλεγε, ενώ η εικόνα που συνόδευε το άρθρο, δεν άφηνε αμφιβολίες για το ποιος ήταν. Σταδιακά άρχισε να υγραίνεται και ύστερα το μελάνι να διαλύεται έτσι όπως έπεφταν τα δάκρυα της Λουκίας πάνω στο χαρτί.

Το μυαλό όταν δεν μπορεί να αποδεχτεί κάτι, όπως μια απώλεια ανθρώπινης ζωής, αρχικά μπαίνει σε κατάσταση άρνησης, ύστερα καταρρέει και τέλος ξεσπάει. Είτε αρνητικά βάζοντας τον άνθρωπο σε κατάθλιψη, είτε θετικά κάνοντάς τον να δει αλλιώς τη ζωή. Και αυτό γίνεται μέσα από παραβολικά οράματα.

Κι έτσι έγινε το ίδιο βράδυ. Μετά από μια ατελείωτη μέρα που στεναχωρημένος κόσμος μπαινόβγαινε στο σπίτι και που το τηλέφωνο δε σταματούσε να χτυπά και να μεταφέρει συλλυπητήρια, τελικά το βράδυ όταν ξάπλωσε η Λουκία, η κούραση την κατέβαλε και αποκοιμήθηκε.

Είδε τον γιο της. Τον έβλεπε εκεί μπροστά της. Όχι άψυχο, όπως τον είχε αντικρίσει το πρωί, αλλά χαμογελαστό και γεμάτο ζωντάνια. Ήρθε κοντά της και της κράτησε το χέρι.

“Μην κλαις, μαμά” της είπε και με το άλλο του χέρι της σκούπισε τα δάκρυα στο μάγουλο. Και ήταν λες και ένιωθε τα δάκρυα να κυλούν. Ήξερε πως ονειρευόταν, αλλά δεν ήθελε να ξυπνήσει. Ήθελε να τον χορτάσει όσο περισσότερο μπορούσε τώρα.

“Συγγνώμη” της είπε χαμογελαστός.

“Μη ζητάς συγγνώμη παιδάκι μου. Δεν έφταιγες εσύ…”

“Συγγνώμη που σε κάνω να δακρύζεις. Που ο μπαμπάς τώρα είναι στο σαλόνι και δεν μπορεί να ηρεμήσει. Συγγνώμη!”

Η Λουκία ήθελε να φωνάξει, να κλάψει, να τρέξει μακριά, αλλά δεν μπορούσε.
“Μαμά, μην κλαις” της ξαναείπε. “Αυτό ήθελα να σου πω. Μην κλαις. Πάντα ήθελα να είσαι χαμογελαστή! Θέλω να χαμογελάς! Θέλω να σε βλέπω από εκεί πάνω και να χαμογελάς. Θέλω να σε βλέπω δυνατή, μαμά!”

Η Λουκία ανατρίχιαζε. Το ένιωθε κι ας κοιμόταν.

“Η ζωή είναι μικρή, μαμά! Και πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή! Πρέπει να μην γκρινιάζουμε συνέχεια για μικρά ασήμαντα πράματα. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε λεπτό που αναπνέουμε και κάθε μέρα που ξημερώνει. Αυτό θέλω να λες από εδώ και πέρα! Και θέλω να το καταλάβουν όλοι αυτό. Η ζωή είναι σαν μια κούπα. Αν σπάσει, τίποτα δεν μπορεί να διορθώσει αυτό το λάθος. Ωστόσο, μπορείς να βρεις μια νέα κούπα. Όχι, όχι δεν εννοώ να με αντικαταστήσεις. Αυτό δεν γίνεται. Αλλά για τη ζωή μου έφυγε, μια άλλη ζωή πήρε μορφή.”

Την κράτησε λίγο ακόμη και ύστερα της άφησε το χέρι και ξεκίνησε να απομακρύνεται. Ξαφνικά γύρισε και της είπε “Σ’ αγαπώ, μαμά!” και χαμογέλασε.

Η Λουκία ξύπνησε αλαφιασμένη. Κοίταξε γύρω της. Ένιωσε τα δάκρυα να της έχουν κάψει όντως τα μάγουλα. Όμως απέναντί της, στο έπιπλο με τον καθρέφτη έβλεπε κάτι που την έκανε να χαμογελάσει.

Η κούπα με τα μπλε, ροζ και άσπρα λουλούδια ήταν εκεί!
Και σκέφτηκε ότι είχε δίκιο… “Η ζωή είναι σαν μια κούπα!”

Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην μνήμη του 19χρονου φίλου και συμπαίκτη μας, καθώς και σε όλα τα παιδιά που χάνονται άδικα καθημερινά.
Καλό ταξίδι, φίλε!

Δείτε τα υπόλοιπα κείμενα της στήλης Κάθε στιγμή κι ένα Κεφάλαιο

Κείμενο που υπογράφει ο Άγγελος Λύκου