Υπάρχει όριο στις συμβουλές των φίλων;

Καλό μήνα σε όλους!

Το σημερινό άρθρο είναι λίγο περίεργο γιατί δεν ξέρω πώς μπορεί να εκφραστεί χωρίς να ακουστεί λάθος. Έχω γράψει πολλά κείμενα για την φιλία και έχω υπάρξει ιδιαιτέρως τυχερή στη ζωή μου γιατί έχω φίλες αδερφικές που με στηρίζουν και με αγαπούν. Έχω υπάρξει τυχερή όμως και γιατί έχω συναντήσει στο δρόμο μου φίλες ηλίθιες που με έκαναν να εκτιμήσω τις πραγματικές φίλες μου. Και φυσικά έχω υπάρξει τυχερή γιατί έχω και άντρες φίλους, που πιστέψτε με, χρειάζονται!

Έρχομαι όμως σήμερα και αναρωτιέμαι. Υπάρχει κάποιο όριο στη φιλία; Υπάρχει κάποιος «κανόνας» που να λέει ότι οι φίλοι «επιτρέπεται» να δίνουν συμβουλές και να κριτικάρουν τις επιλογές μας μέχρι ένα σημείο γιατί μετά γίνονται εκνευριστικοί και επεμβατικοί; Έχω αναρωτηθεί και εγώ πολλές φορές αν υπάρχει τέτοιο όριο αλλά το σπρώξιμο για να γράψω αυτό το άρθρο μου το έδωσε μια φίλη μου που μου είπε τον προβληματισμό της η οποία ξέρω ότι δεν είναι καθόλου παρεμβατική. Το ότι δεν είναι παρεμβατική με έκανε να προβληματιστώ γιατί θεωρεί τον εαυτό της ως τέτοια και εκεί έρχεται και κολλάει ότι τα όρια είναι υποκειμενικά.

Στο θέμα μας πάλι!

Σίγουρα οι φίλοι είναι εκεί δίπλα μας για τα όμορφα και για τα άσχημα. Κανείς δεν θέλει να του χαϊδεύουν μονίμως τα αυτιά με κοπλιμέντα και καλά λόγια, ειδικά όταν δεν τα αξίζει. Θέλουμε οι φίλοι μας να μας δείχνουν τα λάθη μας γιατί αν δεν τα πουν αυτοί, ποιος θα το κάνει; Μπορεί η αλήθεια να είναι σκληρή και να πονάει αλλά μπορεί να μας γλιτώσει από πολύ μεγαλύτερους μπελάδες.

Πόσες φορές όμως μπορούμε να αντέξουμε αυτή την αλήθεια; Γιατί όταν είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση, σίγουρα τα νεύρα μας είναι και λίγο τεντωμένα, δεν αντιδρούμε και πολύ ψύχραιμα. Και επίσης, πολύ σημαντικό, μπορούμε να την αντέξουμε για όλα τα θέματα που μας αφορούν ή υπάρχουν κάποια θέματα που δεν αγγίζονται ακόμα και από φίλους αδερφικούς;

Από την πλευρά του φίλου, έχω διαπιστώσει και εγώ μερικές φορές ότι μπορεί να γίνομαι πιεστική για κάποια θέματα. Γίνομαι γιατί θεωρώ ότι είναι σοβαρά θέματα και κάνω καλό στον άλλον να προσπαθώ να του αλλάξω γνώμη. Προς το παρόν δεν με έχει διαολοστείλει κανένας άρα νομίζω ότι είναι σε μεγάλο βαθμό στο μυαλό μου η μεγάλη πίεση ή ότι θα την θεωρούσα μεγάλη πίεση αν την ασκούσαν σε μένα. Αλλά, το ομολογώ, είναι κάποια θέματα τα οποία δεν θα πιάνω. Μπορεί να έχω άποψη, μπορεί να την εκφράσω κάποια στιγμή αλλά δεν θα την πω με την μορφή συμβουλής. Γιατί; Γιατί είναι κάποια θέματα όπου δεν μπορείς να ξέρεις όλες τις παραμέτρους. Γιατί είναι κάποια θέματα που είναι τόσο λεπτά που μπορεί να φανούν μοιραία για την φιλία και ζυγίζεις αν θέλεις να κρατήσεις την φιλία ή να το παίξεις σύμβουλος. Γιατί είναι κάποια θέματα, που ενώ έχω άποψη, μπορεί να μην έχω περάσει κάτι ανάλογο και να μην θέλω να πω βλακεία. Γιατί υπάρχουν κάποια θέματα που εγώ τα έχω κάνει χειρότερα στη ζωή μου και είναι τουλάχιστον υποκριτικό να πάω να δώσω συμβουλές για κάτι που έχω κάνει εγώ λάθος και ίσως εξακολουθώ να το κάνω.

Πρακτικά λοιπόν αποδεικνύω ότι βάζω όρια στις συμβουλές μου ως φίλη. Δεν το κάνουν όλοι. Στην καλύτερη περίπτωση ο άλλος να μην σου δώσει σημασία αλλά στην χειρότερη μπορεί να σου γυρίσει πίσω πολύ άσχημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάνει κάποιος κάτι που τον έχουν συμβουλέψει οι άλλοι και μετά, όταν είναι χειρότερα τα πράγματα, κατηγορεί αυτούς. Οι συμβουλές είναι ωραίες και καλοδεχούμενες, αλλά πρέπει να δίνονται με προσοχή γιατί είναι δίκοπα μαχαίρια. Ειδικά στα πολύ σημαντικά θέματα, όπως οικογένειες, σχέσεις, υγεία κλπ.

Πρέπει να συμπληρώσω εδώ ότι σίγουρα παίζει ρόλο ο τρόπος που θα πεις ότι πεις. Και η στιγμή. Και ο χαρακτήρας του άλλου. Τίποτα δεν είναι άσπρο μαύρο στη ζωή. Αλλά είναι κάποια πράγματα που πρέπει να τα δούμε και να τα νοιώσουμε μόνοι μας για να τα αλλάξουμε. Για να πρέπει να μας τα πει κάποιος άλλος, σημαίνει ότι δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να τα δεχτούμε, χρειαζόμαστε ακόμα χρόνο και ωρίμανση για να κάνουμε κάτι. Όσο και να μας τα λένε οι άλλοι, πρέπει εμείς να πάρουμε μπρος. Σε αυτά τα θέματα θεωρώ πως ναι, υπάρχει όριο στις συμβουλές και καλό είναι να μην επιμένουμε, όσο δυνατή και αν είναι η φιλία μας. Λέμε μια φορά την άποψή μας, με ωραίο τρόπο (αν δεν μπορούμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό!!!) και μετά σκάμε και είμαστε σε ετοιμότητα να παρηγορήσουμε τον φίλο μας αν κάτι πάει στραβά ή να το γλεντήσουμε αν όλα πάνε περίφημα.