5 + 1 ταινίες για ένα νέο ξεκίνημα!

Summer Sadness (κατά την κοσμοαγάπητη Lana del Rey) δεν ένιωσα ποτέ μου. Αντιθέτως μόλις ’’ πατάει το πόδι της’’ η τελευταία βδομάδα του Αυγούστου το ταβάνι του σαλονιού μου παύει να αποτελεί τον πιστό σύμμαχο της καλοκαιρινής μου ραστώνης και νιώθω το βάρος των ευθυνών να με χτυπά αλύπητα. Το δίχως άλλο λοιπόν δεν υπάρχει καλύτερη εποχή για νέα ξεκινήματα από το μήνα ‘’Σεπτέμβριο’’. Είτε λοιπόν αυτό το μήνα βουτάτε στα ρηχά, στα βαθιά ή στο κενό τολμήστε το και φτάστε μέχρι τον πάτο.

Και επειδή τα νέα ξεκινήματα είναι συχνά μοναχικά κρατήστε για συντροφιά αγαπημένους κινηματογραφικούς ήρωες και τα προσωπικά τους στοιχήματα και ξεκινήματα.

1. 500 μέρες με τη Σάμερ

Ξεκινάμε κάπως αντίστροφα με το γκολ aka νέο ξεκίνημα εδώ να μπαίνει στις καθυστερήσεις. Ο ήρωας μας δηλώνει αθεράπευτα ερωτευμένος με τη Summer, η οποία ως ανεξάρτητη ψυχή μοιάζει κατά το προσφιλές ρητό να τον σέρνει ως καράβι, έως ότου εκείνη τον κερνάει το πικρό πιοτό του χωρισμού και σε λίγο βρίσκεται παντρεμένη με κάποιον άλλο. Και εκεί που όλα είναι μαύρα κι άραχνα σε μια γωνία παραμονεύει ο έρωτας και ο πρωταγωνιστής μας θα γνωρίσει την Autumn (επίσης συμβολικό γυναικείο όνομα). Ο έρωτας μοιάζει να πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία και το νέο ξεκίνημα επιταγή του φτερωτού θεού.

Αν το ξεκίνημα που αναμένετε είναι η έλευση του Έρωτα να μια ταινία που θα σας κάνει να πιστέψετε πως αυτό σας περιμένει στην επόμενη γωνία ή έστω στο επόμενο φανάρι.

2. Η Λάμψη

Ναι ίσως δεν είναι η ταινία που θα σας δώσει το κουράγιο να αγαπήσετε το νέο σας ξεκίνημα αλλά αν την απέκλεια από τη λίστα μου, θα ξερίζωνα τις εφηβικές μου αναμνήσεις.

Κάθε νέα αρχή είναι λοιπόν πάντα ελπιδοφόρα και γεμάτη χαμόγελα και υποσχέσεις το πως καταλήγει είναι μάλλον διαφορετικό ζήτημα. Ο Jack Torrance συγγραφέας στο επάγγελμα σε μια κρίση writer’s block αποφασίζει να αναλάβει τη θέση του χειμερινού επιστάτη ενός καθ’όλα ερημικού και άδειου ξενοδοχείου.

Το ανθρώπινο μυαλό ήταν είναι και θα είναι μια σειρά από καλοκουρδισμένες βίδες. Λίγο λοιπόν η ερημιά, λίγο το writer’s block που δε λέει να εγκαταλείψει το φίλο μας, λίγο η μοντονία του τοπίου και μία απ’τις περίφημες βίδες θα λασκάρει. Και να σου απο το πουθένα σουλατσάρουν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου διάφορες ύποπτες φυσιογνωμίες και ο ήσυχος και μοναχικός χειμώνας στο ορεινό ξενοδοχείο μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Όχι δεν θέλω να σας πω πως μέχρι να έρθει η επόμενη άνοιξη θα ‘’σφάξετε’’ τον κοινωνικό σας περίγυρο, αλλά όπως και να το κάνουμε εδώ ο Στάνλει Κιούμπρικ παραδίδει μια σπουδή πάνω στην τρέλα και το μάτι του Τζακ Νίκολσον γυαλίζει με τον πιο πειστικά παρανοϊκό τρόπο.

3. Dead Poet’s Society

Εδώ το νέο ξεκίνημα δεν έχει να κάνει ούτε με φτερωτούς θεούς ούτε με φανταστικούς ‘’φίλους’’ και λασκαρισμένες βίδες. Έχει να κάνει με εφηβικές ψυχές, με όνειρα, με ποίηση.

Ένας καθηγητής καλεί τους εφήβους μαθητές του να σπάσουν το κατεστημένο και να κυνηγήσουν τα όνειρα τους δίχως να υπολογίσουν όρια και φραγμούς. Και ιδανική αφορμή για το κρεσέντο αυτό αισιοδοξίας και κατάκτησης των προσωπικών στόχων θα σταθεί η ποίηση και η φιλοσοφία. Και φυσικά η φίγουρα του καθηγητή θα αποτελέσει τη γενεσιουργό αιτία μιας μικρής, ίσως και μεγάλης επανάστασης.

Ίσως η ‘’ανάγνωση’’ του ρόλου της ποίησης και η θεοποίηση της να μοιάζει λιγάκι επιφανειακή, αλλά επειδή δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε την ταινία, ‘’ονειρευτείτε γιατί χανόμαστε’’.

4. The Green Ray

Άλλο ένα γκολ που εδώ μπήκε στο τελευταίο λεπτό της παράτασης. Όχι δεν μπήκε με κεφαλιά του Δέλλα και όχι δεν έκανε ένα ολόκληρο έθνος να κλαίει. Μπήκε με τα βέλη και τις κατα πολύ στενότερες πλάτες του γνωστού φτερωτού θεού και έκανε μονάχα την πρωταγωνίστρια μας να κλαίει από ευτυχία σε ένα πεζούλι του Biarritz με φόντο ένα ρομαντικό ηλιοβασίλεμα.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία του Rohmer που βάζει σε πρώτο φόντο την αέναη αναζήτηση του άλλου μας μισού και τον έρωτα ως μέγα αναμορφωτή της ανθρώπινης ψυχής.

Η πρωταγωνίστρια μας διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής της είναι μια νέα, όμορφη πλην ξινή και ολίγον αντικοινωνική παρουσία. Κάπου στα μέσα του καλοκαιριού η παρέα των θερινών της διακοπών την εγκαταλείπει και η φίλη μας αν και δέχεται ένα καταιγισμό προτάσεων για διακοπές δεν καταφέρνει να αποδράσει από τη μίζερη μοναξιά της. Φυσικά την πόρτα στην καινούρια της ζωή θα ανοίξει ο έρωτας.

‘’Ερωτευτείτε γιατί χανόμαστε;’’… Ίσως.

5. Frances Ha

‘’Όταν θέλουμε κάτι ολο το σύμπαν συνομωτεί για να το πετύχουμε’’. ΄΄Οσο αποκυρήσσω εγώ την περίφημη φράση, αλλό τόσο μοιάζει να την ενστερνίζεται η Frances Ha, πρωταγωνίστρια της ομώνυμης ταινίας.

Μια ακόμη πρωταγωνίστρια στα early 20’s, η οποία όμως εδώ, μοιάζει να αναζητά ταυτότητα, στόχους και όνειρα. Όχι δεν θα πέσει στα πατώματα για χάρη του απόλυτου έρωτα, όχι δε θα επαναστατήσει για χάρη κάποιου ποιητή. Αλλά θα συνεχίσει να περιπλανιέται σε μια Νέα Υόρκη που μοιάζει να βρίθει ανθρώπων αλλά να χάνει σε ουσία.

Μια ταινία που μοιάζει βγαλμένη από τη σύγχρονη πραγματικότητα και αφιερωμένη ακριβώς σε μια γενιά που αναζητά, περιπλανιέται και ακόμη και αν μοιάζει να χάνει τους στόχους της δεν σταματά ποτέ να πιστεύει στα νέα ξεκινήματα.

6. Καλύτερα δε γίνεται

Δεν κρύβω την αδυναμία μου στο Τζακ Νίκολσον και κλείνω το μικρό αυτό αφιέρωμα με μια ταινία αφιερωμένη στον ίδιο μέγα αναμορφωτή της ανθρώπινης ψυχής.

Ο Τζακ Νίκολσον αποτελεί εδώ την προσωποποίηση του μισανθρωπισμού. Ένας μεσήλικας δύστροπος και καθόλα ξινός τύπος ‘’θα βρει το φως του’’ aka την χαμένη αισιοδοξία και καλοσύνη του χάρη ενός μικροκοπικού σκυλιού και χάρη μιας σερβιτόρας για τα μάτια της οποίας θα απαρνηθεί τη μαγκουφιά και το μισανθρωπισμό. Ναι, ναι, τα βέλη θα χτυπήσουν αλύπητα ακόμη και την προσωποποίηση της ξινίλας.

Το καινούριο ξεκίνημα εδώ είναι μια ολότελα καινούρια πραγματικότητα και ένας νέος εαυτός που κρυβόταν κάτω από πέπλα κόμπλεξ και δεν ήθελε παρά ένα μικρό σπρώξιμο για να τα αποτραβήξει μια για πάντα.