Αιώνιοι φοιτητές, πανεπιστήμιο και η σύνδεση με την πραγματικότητα!

Το σημερινό κείμενο απαιτεί διευκρίνιση στην αρχή: Δεν εκφέρω άποψη για όλους τους αιώνιους φοιτητές γιατί πολύ απλά τα νούμερα που εμφανίζονται δεν μπορούν να μας πουν την ιστορία πίσω από κάθε φοιτητή, δεν μπορούν όλοι να μπουν στο ίδιο σακί. Δεν μπορείς να βάλεις στην ίδια ζυγαριά παιδιά που δουλεύουν, παιδιά που έχουν οικογένειες (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι φοιτητές), παιδιά που έχουν προβλήματα υγείας ή γενικά προβλήματα που μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδια που έχεις για τη ζωή σου. Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα που μπορούν να αναγκάσουν κάποιον να χαρακτηριστεί αιώνιος φοιτητής.

Εδώ θα αναφερθώ στους άλλους. Στους ορίτζιναλ αιώνιους φοιτητές. Σε αυτούς που ξύνουν το ξυστό και απλά δεν πατάνε στη σχολή γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Θα μου πεις, το ξέρεις ότι δεν τους ενδιαφέρει; Μερικά πράγματα φαίνονται. Και όσοι πέρασαν από ελληνικό πανεπιστήμιο σίγουρα τους έχουν δει. Είναι κλασικοί τύποι, υπάρχουν σε όλες τις σχολές. Υπάρχει αυτή η φυλή φοιτητών όσο και αν θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια.

Δεν θεωρώ ότι κάνουν κακό στην οικονομία των πανεπιστημίων, ειδικά όσοι έχουν περάσει τα χρόνια που δικαιούνται σίτιση, βιβλία, πάσο κλπ. Ίσως σε μερικά εργαστήρια κλπ να φορτώνουν τσάμπα τις αίθουσες και να μην αφήνουν χώρο σε παιδιά που θέλουν να παρακολουθήσουν, οκ, αυτό μπορεί να το δεχτώ. Απλά έχω την απορία τόσα πώς είναι δυνατόν να μην μπορεί κάποιος να βγάλει μια κωλοσχολή.

Αν εξαιρέσουμε τις παραπάνω κατηγορίες που ανέφερα, ή κάποιος βαριέται ή κάποιος δεν τα καταφέρνει ή δεν του αρέσει. Γι΄αυτές λοιπόν τις 3 υποκατηγορίες, δεν βρίσκω τον λόγο γιατί να μην υπάρχει διαγραφή. Όπως κάποιος θα αναρωτιέται γιατί να τους διαγράψουμε αφού δεν πειράζουν σε τίποτα, εγώ θα απαντήσω γιατί να μην τους διαγράψουμε αφού δεν πατάνε ποτέ στη σχολή και στην ουσία έχουν διαγραφεί από μόνοι τους.

Αν σε κάποιον δεν αρέσει η σχολή που είναι, τότε ας αδειάσει τη θεσούλα (μπορεί να γίνει εδώ μια τροποποίηση του νόμου και να υπάρχουν επιλαχόντες ή κάτι τέτοιο) και να μπαίνει ο επόμενος. Αν κάποιος δεν τα καταφέρνει, ας την αφήσει τη σχολή να πάει κάπου που θα τα καταφέρει, σε κάποια πιο εύκολη. Ή ας πάει πάλι στην Γ’ Λυκείου…Αν πάλι βαριέται, ας πάει να βαρεθεί κάπου αλλού, υπάρχουν και αλλού καφετέριες εκτός από αυτές του Πανεπιστημίου.

Το πανεπιστήμιο θα πρέπει να σε προετοιμάζει, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, για την είσοδο στην αγορά εργασίας. Ίσως λοιπόν θα έπρεπε να πάρουμε πιο σοβαρά τη φοίτησή μας σε αυτό. Αν σε κάποια δουλειά δεν πατάς, βαριέσαι, δεν μπορείς να ανταποκριθείς, απολύεσαι. Κάθε πράξη, έχει και ένα αποτέλεσμα, είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό και αυτό πρέπει να μπει καλά στο μυαλό μας. Δεν μπορούμε να είμαστε για πάντα προστατευμένοι. Αφού επιλέξαμε έναν άλφα δρόμο και δεν ανταποκρινόμαστε στις υποχρεώσεις μας (πχ να περνάμε έναν αριθμό μαθημάτων ανά έτος ή να μην κάνουμε πάνω από κάποιες απουσίες), τότε θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιες κυρώσεις. Το έχω ξαναπεί και σε άλλο άρθρο, δεν λέω να γίνουμε όλοι ιδιωτικά πανεπιστήμια, με τον βούρδουλα και τον φόβο, αλλά να υπάρχει μια μέση λύση, να πάρουμε κάποια τιπς και να προσαρμόσουμε το πανεπιστήμιο στις πραγματικές συνθήκες που συναντάμε έξω. Για παράδειγμα, βάζουμε στην εξεταστική να γράψουν τα παιδιά άρθρο 300 λέξεων. Κάνουν 2 ώρες. Αν κάνεις στην εφημερίδα 2 ώρες να γράψεις 300 λέξεις, θα απολυθείς. Τόσο απλά.

Δεν λέω να διαγραφούν κάποιοι για παραδειγματισμό. Φυσικά και όχι. Λέω απλά να μπουν κάποιοι ξεκάθαροι κανόνες, γραμμένοι από όλη την πανεπιστημιακή κοινότητα, με παραδείγματα από το εξωτερικό αλλά και από καλές πρακτικές του εσωτερικού. Αυτοί οι κανόνες, αποδεκτοί από όλους, να γίνουν γνωστοί στους φοιτητές του επόμενου έτους για παράδειγμα. Να τους ξέρουν πριν μπουν. Και αν δεν τους ακολουθήσουν, να υπάρξουν τα ανάλογα αποτελέσματα, όπως ακριβώς θα γινόταν σε μια δουλειά στην κοινωνία.

ΥΓ: Είναι γνωστό βέβαια ότι οι Έλληνες είμαστε αλλεργικοί σε κάθε είδους κανόνα, αλλά μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε σε αυτή τη ζωή.