Παρουσίαση Βιβλίου: Το παρελθόν μετράει στιγμές…

Αγάπη, γνώση, εμπειρία, νοσταλγία, ελπίδα έννοιες τόσο περιεκτικές που θα χωρούσαν μέσα τους το νόημα μιας ολόκληρης ζωής. Έννοιες τόσο αλληλένδετες και τόσο αλληλεπιδραστικές που μας θυμίζουν πως στο ταξίδι της ζωής παρελθόν παρόν και μέλλον αποτελούν ένα αδιάσπαστο όλον.

Πως γίνεται όμως το παρελθόν να «μετράει πάντα τις στιγμές» του και πως γίνεται το παρόν να αξιολογείται πάντα με γνώμονα αυτή την αναμέτρηση;

Τελικά μπορούμε να αξιολογήσουμε το παρόν μας ανεξάρτητα από το παρελθόν;

Οι σκέψεις αυτές ήρθαν στο νου μου ξανά διαβάζοντας το βιβλίο της Βασιλίκης Στρατικοπούλου το «Παρελθόν μετράει στιγμές» και το συγκινητικό ψυχόδραμα μιας οικογένειας στο Κερί της Ζακύνθου, έτσι όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα από τα μάτια της πρωταγωνίστριας του Μαίρης, η οποία γεννημένη σε λάθος τόπο μιας άλλης εποχής πασχίζει να απαντήσει στα ερωτήματα που στοιχειώνουν το μυαλό της. Αντιμέτωπη με το παρελθόν, τον έρωτα και το θάνατο η Μαίρη μετράει τις στιγμές του παρελθόντος της μέσα από τις σελίδες ενός παλιού ημερολόγιου, μέσα από το όποιο καλείται να δει την αλήθεια για να αποδεχθεί τον εαυτό της.

Αντιμέτωπη με τη δική της ζωή και το θάνατο της μικρότερης αδερφής της προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω της, αλλά και να βάλει σε τάξη όσα νιώθει. Απασχολημένη σε μια εις βάθος αναμέτρηση με το παρόν και το παρελθόν της, πολλές στιγμές μου έφερε στο νου πολλαπλά ερωτήματα.

Τι είναι άραγε αυτό για το οποίο αξίζει να προσπαθήσει κανείς πραγματικά; Τι είναι αυτό που μπορεί να υπάρχει όταν όλα έχουν χαθεί ή έχουν αλλάξει; Τι είναι άραγε αυτό που μετράει;

Διαβάζοντας το βιβλίο της Βασιλικής Στρατικοπούλου, μου ήρθε στο νου μια ινδική παροιμία, η οποία απαντά στα ερωτήματα αυτά με τρόπο αφοπλιστικό και περιεκτικό. Η παροιμία λέει, πως κάθε άνθρωπος στην ουσία έχει μόνο αυτό που δε μπορεί να χάσει …

Και τα ερωτηματικά περιπλέκονται… Τι είναι άραγε αυτό που δε χάνεται όταν όλα γύρω βουλιάζουν και χάνονται στα νερά της λήθης;

Τι είναι αυτό που δε μπορεί να χάσει κάνεις;

Και οι περισσότεροι που κάνουμε στον εαυτό μας την ερώτηση αυτή καταλήγουμε σχεδόν στην ίδια λίστα…

Η αγάπη που νιώθουμε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα

Η νοσταλγία που νιώθουμε για αυτά που έχουμε ζήσει και μοιραστεί

Η γνώση που έχουμε πάρει από τα βιβλία και τη ζωή

Η δύναμη που έχουμε κερδίσει από τη εμπειρία

Η γνώση πως κάθε τέλος σηματοδοτεί πάντα μια νέα αρχή

Η λαχτάρα που νιώθουμε για αυτή την αρχή

Η ελπίδα μας για το αύριο

Το αγάπησα το βιβλίο αυτό, όχι μόνο γιατί πολλές φορές ένιωσα την ηρωίδα του, ούτε γιατί ταξίδεψα μέσα στο χρόνο και χώρο μέσα από τις εικόνες και τις εμπειρίες, αλλά γιατί θυμήθηκα ξανά πως οι άνθρωποι είναι σχεδόν «υποχρεωμένοι» να τα βρουν με τον παρελθόν τους για να μπορέσουν να αποδεχθούν το παρόν και τον εαυτό τους.

Ειρήνη Μεσσήνη

Συμβουλευτική Ψυχολόγος