«Καλό ταξίδι» σεβαστέ ερυθρόλευκε αντίπαλε…

«Τραλαλά λαλά ξανά με Νταϊφά τα μυαλά μας!» δονούνταν το Καραϊσκάκη και αρκετά ελληνικά γήπεδα τις εποχές που ο Ολυμπιακός Πειραιώς δεν πήγαινε καλά, κι ο κόσμος του αναπολούσε τη «χρυσή» περίοδο του εφοπλιστή.

Ξέρω, πολλοί φίλοι παναθηναϊκοί θα «σιχτιρίσουν» με την αναφορά μου στον Σταύρο Νταϊφά. Και θα έχουν δίκιο για κάποια από τα επί εποχής του ερυθρόλευκα «κρίματα» που θα επικαλεστούν, όπως κι οι φίλοι του ΟΣΦΠ για κάποιες από τις διαμαρτυρίες τους την ίδια εποχή, τις οποίες χρεώνουν στον αμέσως μετά εισελθόντα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο από την πλευρά του ΠΑΟ και φίλο του, Γιώργο Βαρδινογιάννη.

Τότε, όμως, το παιχνίδι ήταν ανοιχτό. Παρά τις δεδομένες παρασπονδίες καθενός τους. Κι αυτές γινόντουσαν περισσότερο στη βάση του εγωισμού των συλλόγων και της ιδιοκτησίας των. Και δεν λέγεται αυτό από υπερβάλλοντα ρομαντισμό. Αποδεικνύεται από τη μαζική προσέλευση στα ελληνικά γήπεδα και, δη, στους αγώνες πρωταθλήματος, η οποία συνεχίστηκε με καλό, αν και πράγματι μειούμενο ρυθμό, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

Πέρα από τους παραμορφωτικούς οπαδικούς φακούς η αλήθεια δεν κρύβεται. Η κατάσταση ευτελίστηκε από τη διαιτησία «προεδρικού διατάγματος Παπουτσέλη» και ύστερα, κι ολοκληρωτικά από τη νέα ΕΠΟ που εκλέχθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1997, για πρώτη φορά μακριά από κομματικές επιρροές μεν, αλλά υπό την αποκλειστική επιρροή συγκεκριμένης διοίκησης ΠΑΕ με συγκεκριμένα καταστροφικά αποτελέσματα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, δε.

Η ποδοσφαιρική λογική Νταϊφά, κατεξοχήν εγωιστική, στα πλαίσια θεμιτού ανταγωνισμού, δεν είχε, πάντως, καμία σχέση με όλα αυτά. Εξακολουθούσε να αντιλαμβάνεται την επιθυμία για κατίσχυση της πειραϊκής ομάδας μέσα σε μια ισχυρή ανταγωνιστική λίγκα. Και σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικής μεγαλοαστικής προσφοράς στην κοινωνία. Ό,τι και όση κριτική κι αν χωράει σε αυτή την αντίληψη, δεν μπορούν  να παραγραφούν και οι θετικές κοινωνικές επιδράσεις της.

«Στον Ολυμπιακό δεν πας για να βγάλεις χρήματα. Ο Ολυμπιακός δεν είναι μία ακόμα επιχείρηση, είναι ιδέα και πρέπει να ξέρεις από πριν πως θα βγεις ζημιωμένος… Έβαλα αρκετά χρήματα στον Ολυμπιακό, αλλά ποτέ δεν τα ζήτησα πίσω. Για παράδειγμα, το 1992, έβαλα 500.000 δολάρια και άλλα τόσα ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Γιώργος Σαλονίκης και πέντε φίλοι εφοπλιστές και προχωρήσαμε. Και όταν έφυγα, δεν τα ζήτησα πίσω… Είναι πιο εύκολο να κυβερνάς 100 καράβια παρά τον Ολυμπιακό! Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι… Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, που είναι μεγάλοι σύλλογοι, πρέπει να έχουν στο “τιμόνι” τους σπουδαίους καπετάνιους. Οι πρόεδροι σε αυτές τις ομάδες είναι υποχρεωμένοι να βάζουν συνέχεια παράδες. Χρήμα με τη σέσουλα». Αυτά έλεγε, πιστός στην ελιτίστικη αντίληψή του, ο εκλιπόντας από χθες Σταύρος Νταϊφάς στην «Ελευθεροτυπία» το καλοκαίρι του 2010, ο οποίος διαδραμάτισε το δικό του ρόλο σε διάφορες ιστορικές καμπές της ομάδας του ακόμα και μετά την περίοδο της παντοδυναμίας του των τεσσάρων συνεχόμενων πρωταθλημάτων, δείχνοντας το δρόμο της μετάβασης στη σημερινή ιδιοκτησία της ομάδας του αττικού λιμανιού από την εποχή Κόκκαλη, η οποία παρά τους πολλούς τίτλους έχει τραυματίσει βαρύτατα τον ΟΣΦΠ.

Με τα λάθη του, ο Σταύρος Νταϊφάς είχε τη δική του συνεισφορά στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από τη σκοπιά που αντιλαμβανόταν το αθλητικό παιχνίδι μέσα στην κοινωνία. Ο σεβασμός στον ισχυρό αντίπαλο δίνει, άλλωστε, την αίγλη στον νικητή και, κυρίως, κύρος στον ίδιο τον αθλητισμό, που όταν γίνεται σε υψηλό επίπεδο και εντός στοιχειωδών κανόνων αλληλοσεβασμού των συμμετόχων αποτελεί σημαντικότατη και παραγωγικότατη κοινωνική διάσταση. Υπό αυτή την έννοια, το αξίζει το ύστατο χαίρε από τους αντιπάλους του ο κραταιός ηγέτης του Ολυμπιακού του πρώτου μισού των 80’s…