Απόψεις: Οι αυτοδιοικητικές εκλογές και το χαμένο τους νόημα...‏

dimarxeio

Παρατηρώντας το τοπίο των υποψηφιοτήτων για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές να διαμορφώνεται αργά και βασανιστικά, πρέπει να σας πω πως με κυριεύει μια βαθειά μελαγχολία και μια απύθμενη ματαίωση. Κι αυτό, γιατί η αντιμετώπιση που επιφυλάσσουν τα media και ο πολιτικός κόσμος για τις επερχόμενες τοπικές εκλογές, δεν μπορεί απ’ ότι φαίνεται να ξεφύγει από την στενή πολιτική διαμάχη μεταξύ των κύριων φορέων της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Σαν να είμαστε δηλαδή αναγκασμένοι να υποστούμε και πάλι το χαμηλό επίπεδο λόγου και το περιορισμένο εύρος προτεινόμενης σκέψης, που εξαντλείται στα πλαίσια διλημμάτων τύπου «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» και «Μέτρα Λιτότητας- Χρεοκοπία». Πολύ φοβάμαι δηλαδή, πως ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης μετατρέπεται και πάλι σε Δούρειο Ίππο στενών κομματικών συμφερόντων της κεντρικής εξουσίας. Εισπράττουμε ως πολίτες την βαθειά αδιαφορία του πολιτικού κόσμου γι αυτό που ονομάζεται «αποκέντρωση –κάποιων εκ των- εξουσιών » και τον θετικό λειτουργικό της αντίκτυπο που υπό κανονικάς συνθήκας θα επέφερε. Κι όλη αυτή η απαξίωση της ιδέας, της φιλοσοφίας και της χρησιμότητας της τοπικής αυτοδιοίκησης, αποτυπώνεται με μεγαλειώδη τρόπο στα κριτήρια βάσει των οποίων έλαβαν το χρίσμα οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες (δεν μιλάμε για τα μειωμένα κονδύλια προς την τοπική αυτοδιοίκηση ή για το διαρκές παιχνίδι μετακύλλησης ευθυνών μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και Δημάρχων, γιατί πολύ απλά δεν είναι το θέμα μας).

Δεν ξέρω αν είμαι ρομαντικός ή αφελής ή αιθεροβάμων, αλλά πάντα πίστευα πως οι τοπικές εκλογές πρέπει να μας κάνουν να σκεφτόμαστε κάπως διαφορετικά, πιο πρακτικά και πιο ανοιχτόμυαλα. Τολμώ να πω, λιγότερο πολιτικά και περισσότερο προσωποκεντρικά και αυθόρμητα. Δεν θέλω να εκλάβετε την θέση μου ως απολιτική, αλλά κακά τα ψέματα, όσο ο ρόλος που επιφυλάσσεται για την τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα περιορισμένος, ίσως τελικά το όραμα και η καπατσοσύνη κάποιου να αίρεται πάνω από τα στενά του ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω. Θέλω να πω πως οι αρμοδιότητες των δημάρχων επί του πρακτέου αρχίζουν και τελειώνουν στην καθαριότητα, συνοδευόμενες με ολίγη από πολιτισμό, κοινωνική πολιτική και διοικητική διαχείριση των υφιστάμενων υποδομών (σχολεία, αθλητικά κέντρα κ.τ.λ.). Και ακριβώς επειδή δεν πιστεύω πως αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός κι αλλιώς ένας αντιμνημονιακός (Ρένα Δούρου, υποψήφια περιφερειάρχης, 2014) ή πως μια καλή συναυλία ή ένα συσσίτιο μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο από έναν αριστερό τοπικό άρχοντα, μ’ άρεσε πάντα να ξεφεύγω από τις στείρες ιδεολογικές καθηλώσεις που επηρεάζουν με άχαρα άκαμπτο τρόπο τα πιστεύω και τα λεγόμενά μου όλον τον υπόλοιπο καιρό. Ως μια ευκαιρία δηλαδή στον εαυτό μου να αφεθώ ελεύθερος να αφουγκραστώ κάτι διαφορετικό, ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας (‘ντάξει μην είναι και ο Κασιδιάρης), για να ‘ρθει επιτέλους η πολυπόθητη φαντασία στην εξουσία, για να επιστρατεύσουμε κι ένα σύνθημα του Μάη.

Έτσι έβλεπα και βλέπω τις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Αλλά θαρρώ πως στις μέρες μας, οι τοπικές εκλογές θα μπορούσαν να έχουν και μια άλλη ξεχωριστή χρησιμότητα και σημασία. Σε μια εποχή δηλαδή που η πολιτική ως μέσο και η δημοκρατία ως αξία αμφισβητούνται εντόνως (ίσως πολύ περισσότερο απ’ ότι θα ‘πρεπε), οι περιφερειακές και δημοτικές εκλογές, ως εκ της ανάλαφρης φύσης τους, θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, να αποτελέσουν έναν εγγυητικό θεσμό, όχι μόνο για την ενίσχυση της νομιμοποίησης του πολιτεύματος στην συλλογική συνείδηση, αλλά και για την επίτευξη της συνειδητοποίησης της χρησιμότητας της συμμετοχικότητας του κάθε πολίτη ως προς την ανάληψη σημαντικών πρακτικών πρωτοβουλιών σε τοπικό επίπεδο. Αξιοποιώντας δηλαδή μια λιγότερο σκληρή οπτική της πολιτικής και απορρίπτοντας το δογματικό και το αρτηριοσκληρωτικό στοιχείο της που –έτσι κι αλλιώς- αποδοκιμάζεται (οδηγώντας παράλληλα στην υποστήριξη ακραίων ιδεολογιών), η διαδικασία της ανάδειξης των τοπικών αρχόντων θα μπορούσε να αποτελεί μια εορτή πολιτικού πολιτισμού, εκλεκτικού πειραματισμού και αξιοποίησης προσώπων που έχουν κάτι διαφορετικό να μας πουν, από τα συνήθη, όχι και πολύ ρομαντικά που ακούμε συνήθως στα τηλεπαράθυρα. Σε μια περίοδο δηλαδή που ο αποσκοπούν στην συσπείρωση αυτιστικός πολιτικάντικος ανοργασμικός λόγος της εξυπηρέτησης στενών κομματικών συμφερόντων έχει συμβάλει στην απαξίωση της πολιτικής ως αξίας και θεσμού, η προβολή κάποιων προσώπων διαφορετικών από τα υπόλοιπα, με πιο ανοιχτούς ορίζοντες, απελευθερωμένη και σχετικιστική κριτική σκέψη, θα μπορούσε να αποτελεί το αντίδοτο αλλά και το εναρκτήριο λάκτισμα της αντεπίθεσης του εναπομείναντος υγιούς κομματιού της πολιτικής.

Όμως, η βιωμένη πραγματικότητα μας δείχνει και πάλι το σκληρό της πρόσωπο, προσγειώνοντάς τις φιλοδοξίες του γράφοντος κάπως άχαρα και απότομα. Οι ανακοινωθείσες υποψηφιότητες φαίνεται όχι μόνο να μην ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των αφελώς αισιόδοξων πολιτών που πιστεύουν διαρκώς πως κάτι μπορεί ν’ αλλάξει προς τα βελτίω, αλλά αντίθετα, να επιβεβαιώνουν τους φόβους των πιο πονηρεμένων που έχουν αποδεχτεί την εδραιωμένη κυριαρχία επιβλαβών νοοτροπιών και αντιλήψεων. Πολύ φοβάμαι δηλαδή πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές χρησιμοποιήθηκαν και πάλι από τους κύριους κομματικούς φορείς προς εξυπηρέτηση της τήρησης νοσηρών και εύθραυστων εσωκομματικών ισορροπιών, βασισμένων πάντα στις ματαιοδοξίες πολιτικών στελεχών, αλλά και στην προοπτική της πολιτικής συμμαχιών που πρέπει να καλλιεργείται και να εξασφαλίζεται δεδομένων των επικείμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Έτσι εξηγείται η πλήρης απουσία της φαντασίας την οποία πολλοί από εμάς είχαμε… φαντασιωθεί, περιμένοντας μια ενδιαφέρουσα υποψηφιότητα που «να αξίζει να στηριχθεί» γιατί απλά εμπνέει… Και κατ’ ανάλογο τρόπο εξηγείται η ματαίωση που νιώσαμε στο άκουσμα είτε μετρίων είτε –ήδη- αποτυχημένων είτε –αποδεδειγμένα- επικίνδυνων είτε αδιάφορων τέκνων κομματικών σωλήνων, ως υποψηφίων, που είδαν την δημαρχία ως ευκαιρία εξαργύρωσης της πιστής πορείας σ’ έναν πολιτικό χώρο που υπηρέτησαν για χρόνια με λοβωτομημένη και αξιοθρήνητη αυταπάρνηση, παπαγαλίζοντας τα τσιτάτα της εκάστοτε ηγετικής ρητορείας, μακριά από την οποιαδήποτε θέλησή τους για φιλτράρισμα όσων αυτοματοποιημένα και άκριτα χειροκροτούσαν και επαναλάμβαναν.

Και για να ασχοληθούμε ειδικότερα με τον Δήμο της Πρωτεύουσας, είναι ας πούμε θλιβερό που ο νυν δήμαρχος στηρίζεται (ξανά) από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, παρά το γεγονός ότι άφησε την πόλη ακέφαλη για μια ολόκληρη τετραετία με την παροιμιώδη και άνευ προηγουμένου απουσία, αδιαφορία και ανικανότητά του να ανταποκριθεί στο ελάχιστο στα καθήκοντά του, έχοντας να επιδείξει ως μοναδική του προσφορά στον Δήμο τις –καθόλου αμελητέες κατά τα άλλα – λογιστικές του ικανότητες. Είναι αποκαλυπτικό που το κυβερνόν κόμμα δίνει το χρίσμα στον χαμένο για χρόνια Άρη Σπηλιωτόπουλο, προσφέροντάς του παράλληλα την ευκαιρία νεκραναστατικής επανεμφάνισης στα πολιτικά πράγματα, αν και μετά την αποτυχία της εκλογής του στο κοινοβούλιο υπήρξε προκλητικά απών. Είναι επίσης αποθαρρυντικό που ο ΣΥΡΙΖΑ «κατεβάζει» τον Σακελλαρίδη, έναν μορφωμένο μεν, στρατευμένο δε και δημιουργικά στείρο νεαρό, από αυτούς που λέμε “κρίμα τα νιάτα του και την ομορφιά του”. Είναι προκλητικό που ο Βασίλης Καπερνάρος διεκδικεί το αξίωμα του δημάρχου χωρίς να χει κάνει μια πρόταση (αντέτεινε μάλλον την ιδέα της πεζοδρόμησης της Ακαδημίας αντί της Πανεπιστημίου…). Για τον υποψήφιο της Χ.Α. δεν κάνω καν λόγο, γιατί έτσι κι αλλιώς σε λίγο καιρό θα βρίσκεται στην «μπουζού» απαλλάσσοντάς μας από την αντιαισθητική του παρουσία…

Η απαξίωση του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να εκληφθεί ως απαξίωση προς τους ίδιους τους πολίτες, τις ανάγκες τους αλλά και την νοημοσύνη τους. Δεν γνωρίζω ποια ακριβώς είναι τα αίτια που η πλειονότητα των πολιτικών στελεχών στους οποίους προτείνεται το χρίσμα της υποψηφιότητας για κάποιο τοπικό αξίωμα αρνούνται να το δεχτούν. Πιθανώς να είναι οι αυξημένες φιλοδοξίες τους (που μπορούν να εκπληρωθούν μόνο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής) ή η μεγαλομανής τους αντίληψη πως η ενασχόληση με τα τοπικά κοινά περιορίζουν την ακτινοβολία της προσωπικότητάς τους. Πίσω απ’ όλ’ αυτά όμως κρύβεται το γεγονός πως ποτέ μας δεν καθίσαμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τις πραγματικές αρμοδιότητες των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων και το πώς η δουλειά σ’ αυτές τις ανήλιαγες (και απωθητικές) αίθουσες συνεδριάσεων των τοπικών μελών των συμβουλίων μπορεί να τελικά να βελτιώσει την ποιότητα ζωής όλων μας. Σήμερα, μετά από μια σειρά χαμένων και καταστροφικών δεκαετιών για την τοπική αυτοδιοίκηση, δείχνουμε να μην βάλαμε μυαλό. Αντί να ενσκύψουμε στην ουσία του θεσμού, συνεχίζουμε να παίζουμε με τους ίδιους καταστροφικούς κανόνες που οδήγησαν τους δήμους στην υπερχρέωση και την απαξίωση. Εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την τοπική αυτοδιοίκηση ως ένα κακέκτυπο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, που είναι υποχρεωμένο να επωμιστεί αχρείαστα διακυβεύματα, ανταγωνισμούς, πολώσεις, επικοινωνιακές πολιτικές κενές περιεχομένου, αντί να εστιάσει στην συναίνεση και την επίλυση «πέντε» πρακτικών προβλημάτων. Όλοι φυσικά πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Γιατί κανείς μας δεν είναι άμοιρος ευθυνών που τον Μάιο θα έχει να επιλέξει μεταξύ μάλλον ανάξιων διεκδικητών των τοπικών αξιωμάτων. Και για εξηγούμαστε. Η αποχή δεν είναι λύση. Το μη χείρον –για τον καθένα μας- ΒΕΛΤΙΣΤΟΝ!

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ VIDEOS - ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ

JOBS

Χιλιάδες Θέσεις Εργασίας σε όλη την Ελλάδα

Πωλήσεις

Εποχιακή Εργασία

15-02-2024

Ναουσα

1.500

Marketing

Πλήρης Απασχόληση

19-12-2023

Νέα Ιωνία Αττικής

⚽🏀 LIVE SCORES
30 Μαρ. 2024
Παν
15:00
-
Αστ
30 Μαρ. 2024
Βόλ
17:30
-
Κηφ
28 Μαρ. 2024
ΖΑΛΓΚ
3'
72 - 68
ΜΛΝ
28 Μαρ. 2024
ΠΑΡ
5'
11 - 9
ΟΣΦΠ

ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ;