Ένα βιβλίο που έχει κάτι να μας πει...

[Ξεκινώντας αυτό το άρθρο, δεν ξέρω πού πρέπει να δώσω περισσότερο βάρος…στο βιβλίο που θα περιγράψω ή στο θέμα του βιβλίου αυτού, όπως είναι στην πραγματικότητα…; Δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει ακόμα, θα ξεκινήσω και όπου βγει. ]

Βρίσκω γενικά τα μυθιστορήματα εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Ο συγγραφέας μέσα από μία, υποτίθεται, φανταστική ιστορία καταφέρνει να μας περάσει τις ιδέες του, τις εμπειρίες του, τα προβλήματά του χωρίς να τα «χρεωθεί» ο ίδιος. Δεν είμαι υπέρ των πολύ φιλοσοφημένων βιβλίων, πάντα όταν ο συγγραφέας μιλάει με καθημερινά παραδείγματα είναι πολύ πιο εύκολο να ταυτιστείς μαζί του και να σε διδάξει κάτι.

Όταν ένα εφηβικό βιβλίο μιλάει για τον καρκίνο και μάλιστα τον καρκίνο σε αυτά τα ίδια τα παιδιά, δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Από τη μία περιμένεις ότι θα είναι βαρύ και από την άλλη περιμένεις ότι θα είναι χαζοχαρούμενο και θα πιάσει πολύ απαλά το θέμα της αρρώστιας για να μην ρίξει την ψυχολογία του κοινού. Διαβάζοντας όμως το The fault in our stars σε περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Τα έχει όλα. Έχει έρωτα, έχει χιούμορ, έχει κλάμα, έχει θάνατο, έχει θυμό, έχει ελπίδα, έχει αγώνα, έχει δυσκολίες, έχει άβολες στιγμές. Τα έχει όλα, όπως ακριβώς όλα τα έχει και η ζωή.

Ο συγγραφέας του βιβλίου αναφέρει ότι όλα είναι φανταστικά αλλά προσωπικά μου φαίνεται απίστευτο να μην έχει ζήσει κάτι ανάλογο και όμως να το περιγράφει έτσι. Όσοι έχουμε περάσει ένα ή και περισσότερα ανάλογα περιστατικά στη ζωή μας βρίσκουμε την ηρωίδα του βιβλίου να νοιώθει πράγματα που έχουμε νοιώσει και εμείς βλέποντας τον άνθρωπό μας να βασανίζεται και μετά να πεθαίνει. Η περιγραφή είναι τόσο λεπτομερής που νιώθεις σχεδόν άβολα να τα…ξαναζείς, μπαίνεις στη θέση της και ζεις το βιβλίο. Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν συνειδητοποιείς ότι παρακολουθείς την ζωή παιδιών 16-17 χρονών, ηλικίες στις οποίες τα παιδιά κάνουν σχέδια για το μέλλον τους κανονικά. Εδώ όμως τα παιδιά αυτά ξέρουν ότι κάποια μέρα θα πεθάνουν και ότι αυτή η μέρα θα είναι εξωφρενικά σύντομα. Και όμως δεν σε ενοχλεί γιατί τα ίδια τα παιδιά ελπίζουν, ζουν το λεπτό και ονειρεύονται για τα άμεσα και χειροπιαστά πράγματα.

Το βιβλίο αυτό μπορεί να προσφέρει ανεκτίμητα μαθήματα. Μέσα από μια όμορφη ερωτική ιστορία, σε βάζει στο τρυπάκι να δεις μέσα από τα μάτια ενός καρκινοπαθούς. Καταλαβαίνεις γιατί κάνει το περίεργο χιούμορ που κάνει και βλέπεις πως η οικογένειά του και οι δικοί του άνθρωποι προσαρμόζονται και μαθαίνουν να γελούν με αυτό. Νιώθεις την ελπίδα του για το οτιδήποτε μικρό, ακόμα και γι’ αυτή τη μία βδομάδα μέχρι να πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων του, που μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι καλά. Νιώθεις την λαχτάρα του για μια στιγμή…κανονικότητας που εσύ θα θεωρούσες βαρετή. Νιώθεις την απελπισία του όταν καταλαβαίνει ότι δεν έχει πλέον καμία αξιοπρέπεια, ότι έχει γίνει μια σκιά του εαυτού του. Συμπάσχεις μαζί του όταν δεν θέλει πια την ζωή του.

Γιατί ούτε και εσύ θα την ήθελες αν τα περνούσες αυτά. Και δεν θα το ευχόσουν ούτε στον χειρότερο εχθρό σου.

Το κυριότερο; Με έναν πολύ όμορφο και καθόλου κυνικό τρόπο σου διαλύει την ψευδαίσθηση ότι όλα τα πράγματα θα φτιάξουν. Όχι, κάποια πράγματα δεν γίνεται να φτιάξουν και ίσως είναι το καλύτερο. Το καταλαβαίνεις και στο τέλος του βιβλίου. Δεν είναι κάτι το ανατρεπτικό, δεν είναι κάτι που δεν περιμένεις, είναι κάτι που στενοχωρεί πολύ αλλά είναι και κάτι που ταυτόχρονα εύχεσαι. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν ότι είναι βάρος στους δικούς τους ανθρώπους. Προφανώς δεν είναι αλήθεια, κανείς δεν βλέπει τον άνθρωπο που αγαπά ως βάρος (οκ, μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις σε αυτό αλλά δεν με αφορούν), αλλά αυτοί αυτό νοιώθουν και γι’ αυτό προσπαθούν να κρατούν αποστάσεις. Αν περνάτε κάτι ανάλογο, μην το αφήνετε. Κλείστε την απόσταση όσο είναι ακόμα καιρός γιατί κάποια στιγμή δεν θα μπορείτε. Κλείστε την απόσταση και προσπαθήστε να κάνετε τον χρόνο που απομένει μια μικρή αιωνιότητα.

ΥΓ: Δείτε το τρέιλερ που μου το θύμισε…