Αφιέρωμα - Ο Δημήτρης Πουλικάκος γίνεται 71 ετών!

Σήμερα ο αγαπημένος “θείος” της ελληνικής ροκ εν ρολ σκηνής και ένας από τους μουσικούς που έφεραν τη ροκ στην Ελλάδα, ο “πολύς” Δημήτρης Πουλικάκος γίνεται 71 ετών!

Το neolaia.gr σε app: Κατεβάστε το σε Android και iOS

Βλέποντας το βίντεο θα μάθετε ένα σύντομο biο. Ακολουθούν highlights από συνεντεύξεις του:

Χούντα:

Για τη Χούντα: «Το πρωί της 21ης – είχα κοιμηθεί στο σπίτι του Κουτρουμπούση, στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα – με ξυπνάνε και μου λένε «Έγινε πραξικόπημα». Νόμιζα πως κάνανε πλάκα. Αλλά, βγαίνοντας έξω, είδα κάτι 100 που κουβαλάγανε στο πορτμπαγκάζ κουραμάνες και τέτοια. Λέω «Μάλλον αλήθεια μου λένε». Μετά περπατήσαμε μέχρι τη Βουλή και είδα και τα τανκς και … αυτό ήτανε! Για να καταλάβεις σε τί κατάσταση τρέλας βρισκόμουνα, κυκλοφορούσα παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, και με όπλο στην τσέπη. Έτσι και με πιάνανε θα με στήνανε και στον τοίχο, δηλαδή. Μαζευόμασταν σε ένα σπίτι κάτι φίλων στο Παγκράτι, στη Σπύρου Μερκούρη, από 7-8 μέχρι 20-25 άτομα. Εν πάση περιπτώσει σηκώθηκα κι έφυγα και πήγα στα Μάταλα, όπου έκατσα μέχρι το Σεπτέμβριο, σε μια σπηλιά», είπε ο ίδιος για τις μέρες εκείνες, σε συνέντευξή του στο rocking.gr.

Για τη φυλακή:

«Οι φυλακές είναι -α-σωφρονιστικά ιδρύματα. Δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν, δεν λύνεται με αυτόν τον τρόπο το πρόβλημα. Τι καλό μου προσέφερε; Τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί μέσα. Οι ανδρικές φυλακές είναι σαν ένα χωριό χωρίς γυναίκες. Και μπορώ να σου πω ότι μέσα στη φυλακή ο άνθρωπος ξέρει καλύτερα τη θέση του σε αυτή την κοινωνία, παρά έξω. Σε ό, τι αφορά τον θάνατο της συζύγου έχω να σου πω πως ποτέ δεν με αφορούσαν οι ταμπέλες που μου έδιναν οι άλλοι. Στο Δικαστήριο ήμουν παρών, στη φυλακή μπήκα. Δέκα ολόκληρα χρόνια τραβιόμουν με αυτή την ιστορία. Ήξερα όμως ότι δεν έκανα το έγκλημα και θα αποφυλακιστώ. Με έναν φίλο μου μέσα λέγαμε πως “μέχρι έναν χρόνο φυλακή ότι προβλήματα και αν έχεις μπορείς να τα αποτινάξεις από πάνω σου”. Μετά σου δημιουργούνται διάφορα ψυχολογικά που και να απελευθερωθείς, συνεχίζεις να τα κουβαλάς. Προσωπικά τη φυλακή την βλέπω σαν θετική εμπειρία, με όλα τα αρνητικά της βέβαια. Δηλαδή “ευχαριστώ” που μπήκα μέσα. Ευτυχώς όχι για πολύ. Δύο εξάμηνα έκανα συνολικά». δήλωσε σε συνέντευξή του στο newpost.gr

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έδωσε η ζωή ως τώρα;

«Ότι “στην παραμονία θα πρέπει να είσαι πιο τίμιος”. Η παρανομία έχει κάποιους όρους. Θα πρέπει να είσαι σωστός απέναντί τους και να τους ακολουθείς. Να ‘σαι σπαθί στις διαπραγματεύσεις». (από την ίδια συνέντευξη)

Ναρκωτικά. Αληθεύει ότι υπήρξατε ο πρώτος που έφερε LSD το 1970 στην Ελλάδα;

Όχι το ΄70, το ΄67! Είχα φέρει οδικώς περίπου 250.000 δόσεις σε μορφή κρύσταλλου σ’ ένα πακετάκι, σαν από χαρτοπετσέτες. Κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα! Μου την είχε δώσει μάλιστα κι ήθελα να πάω να το ρίξω στη λίμνη του Μαραθώνα. Αλλά μετά σκέφτηκα, στρατός, όπλα έξω, άντε να σε πιάσουν οι παραισθήσεις και να μην καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει, μπορεί να γινόταν μακελειό! Αντ’ αυτού, σηκώθηκα κι έφυγα, πήγα στα Μάταλα, όπου έμεινα τέσσερις μήνες στις σπηλιές! (Συνέντευξη στη lifο.)

Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο:

Ο τελευταίος των Ζορμπάδων, ήταν ο Zorba “The Freak”. Και πριν από μισή δεκαετία, ανέβηκε στο αλογάκι του, φόρεσε το καπελάκι του, είπε στην κοινωνία: “Καμπόυ, ξεκαμπόυ και σου γαμώ το σόι”, και μετά γύρισε προς τα μας και είπε: “See you later alligators!!!, άντε και καλή τύχη μάγκες… εγώ πάω να βρω τη μανούλα μου”. Γι’ αυτόν ήμουν ο θείος. Ετσι όπως διάλεξε τους φίλους του, διάλεξε και τους “συγγενείς” του, διάλεξε την “οικογένειά ” του, τα κατάφερε. Και σίγουρα, ο ίδιος διάλεξε και το τελευταίο του ταξίδι. Ο ανιψιός, ήταν ένας ελεύθερος πρίγκιπας, ο τελευταίος και είμαι περήφανος γι’ αυτόν.

Παυλάκι μου, οι καιροί εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους πρίγκιπες.

Ο θείος Νώντας τι συμβουλεύει σήμερα τα παιδιά;

Δεν ξέρω αν μπορώ να συμβουλέψω τον εαυτό μου, πόσο μάλλον τα σημερινά παιδιά, που μεγαλώνουν κάτω από συνθήκες παντελούς έλλειψης προοπτικής και οραμάτων. Ίσως θα μπορούσαμε να τα συμβουλευτούμε εμείς, παρά να τα συμβουλέψουμε. (συνέντευξη στην Αυγή)

Για το Crazy Love στου Ζωγράφου:

Κάποια μέρα μέσα στον Απρίλιο του 1979 ήρθαν σαν εκπρόσωποι του 2ου Γυμνασίου Ζωγράφου, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος και μου πρότειναν να κάνω μια συναυλία στο τοπικό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, στις 13 Μάιου. Σκέφτηκα στην αρχή να πάρω 3-4 μουσικούς που είχα συνεργαστεί και πιο παλιά και να πάμε να παίξουμε. Σιγά-σιγά όμως, χωρίς ακριβώς να το καταλάβω και εγώ μαζευτήκαμε δεκαοχτώ άτομα, άλλοι πιό γνωστοί άλλοι πιο άγνωστοι, μερικοί από τους πιο καλούς μουσικούς ροκ στη χώρα μας. Εντέλει μέσα σε μια εβδομάδα πρόβες, βγάλαμε 16 κομμάτια, πράγμα αρκετά δύσκολο.

Μερικά απο αυτά τα έπαιζα και παλιά με M.G.C και με τον ”Εξαδάκτυλο”. Άλλα δείχνουν παλιές κατευθύνσεις, άλλα καινούργιες. Εν πάση περιπτώσει στις 13 Μαίου, δεν προλάβαμε καν να στήσουμε τα όργανα, γιατί “ήρθε βροχή, ήρθε μπόρα”. Αναβάλαμε για τις 20 Μαίου, αφού είχανε στήσει τα μηχανήματα κι ήμαστε έτοιμοι σχεδόν να αρχίσουμε ήρθε και άλλη βροχή. Κατόπιν τούτου σχεδόν διαλύσαμε. Ο Τζιμόπουλος ( ντραμς) και ο Βαρδής ( μπάσο ) που ήταν μέχρι τότε μαζί μας, φύγανε για δουλειά, ο πρώτος στη Χαλκιδική και ο άλλος για Παρίσι. Έτσι επιστρατευτηκαν στη θέση τους ο Β. Ντάλας ( μπάσο ) και ο Λ. Σιδεράς ( ντραμς). Μπάσο έπαιξε σε μερικά κομμάτια ο κιθαρίστας Ν Πολίτης γιατί ο Ντάλας δεν προλάβαινε να τα μάθει όλα. Τέλος για να αντικαταστήσει τον Πολίτη όταν θα έπαιζε μπάσο προστέθηκε την τελευταία στιγμη και ο Θ Παπαντίνας στη ρυθμική κιθάρα. Επίσης πάλι την τελευταία στιγμή προστέθηκε ο Μ Παπαθεοδώρου, για να μην είναι μοναχικό πνευστό ο Λάκης.

Ορίσαμε τελική ημερομηνία τις 10 Ιουνίου, γιατί ήταν η μόνη μέρα που ήμασταν όλοι μαζί κάπως ελεύθεροι. Ως εκείνη τη μέρα καταφέραμε να κάνουμε μόνο δυο πρόβες κι αυτές ποτέ όλοι μαζί. Τέλος μέχρι να έρθει αυτή η μέρα, μερικοί είχαν πιάσει δουλειά στην επαρχία και έτσι, ήρθε ο Ντάλας από την Ξάνθη, ο Λεωνίδας από το Ηράκλειο κι’ ο Δήμης από την Χαλκίδα. Δηλαδή …
Παίξαμε 18 άτομα, 16 κομμάτια, για τα οποία ποτέ δεν είχαμε κάνει πρόβα όλοι μαζί. Μερικοί μάλιστα δεν είχαν παίξει ποτέ άλλοτε πριν από εκείνη τη μέρα με μερικούς από τους άλλους. Και έτσι στις 10 Ιουνίου, στήσαμε τα μηχανήματα αλλά πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί πάλι από το πρωί ο καιρός ήταν περίεργος και μερικοί απαισιόδοξοι λέγανε πως πάλι θα βρέξει.
Τελικά παίξαμε σε ένα κοινό 2.500 ατόμων που μας βοήθησε από τις πρώτες κιόλας στιγμές με την καλή ατμόσφαιρα που δημιούργησε. Αν τα χειροκροτήματα ακούγονται λίγο χλωμά και ξέμακρα είναι γιατί δεν έφταναν μικρόφωνα να έχουμε γυρισμένα προς τον κόσμο.

Δεν βάλαμε “κονσέρβα” στο στούντιο, τα αφήσαμε έτσι. ( μοναδική παραφωνία το μπουκάλι που πέταξε κάποιος και που το ακούμε να σπάει στα πόδια των παιδιών που είναι στα φωνητικά, μετά το till the end of the day, επισύροντας τη γενική κατακραυγή). Δεν ήταν βέβαια δυνατόν να μπούνε όλα τα κομμάτια στο δίσκο, πάντα με την πολύτιμη βοήθεια του Στ. Γιαννακοπουλου καταφέραμε να βολέψουμε σχεδόν 26′ σε κάθε πλευρά, με κίνδυνο να χάσουμε λίγο από την ποιότητα του ήχου στη χάραξη. Βέβαια τα κομμάτια δεν είναι άψογα, έχουν γίνει και δυο τρεις ψιλοδιορθώσεις στο στούντιο ( αυτά εξ΄άλλου όλοι τα κάνουνε ) αλλά είναι ένας δίσκος LIVE.

Ίσως είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που βγαίνει δίσκος ROCK με Έλληνες μουσικούς LIVE.”