Χριστουγεννιάτικη Ιστορία Τρόμου!

25 Δεκεμβρίου 2003

Οι νιφάδες έπεφταν αθόρυβα και η φασαρία του σπιτιού αντηχούσε έως και τρία τετράγωνα παρακάτω. Η καλή παρέα, το νόστιμο φαγητό και η γιορτινή διάθεση, ευθύνονταν για την καλοπέρασή μας. Μαζεμένοι στο σαλόνι του σπιτιού, δίπλα στη ζεστασιά της φωτιάς και την χριστουγεννιάτικη μουσική να πλανάται στον αέρα, όλα ήταν ιδανικά και τίποτα δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα μπορούσε να χαλάσει εκείνη την βραδιά…

Ο δείκτης του ρολογιού έδειχνε περασμένες δώδεκα και τα βλέφαρα όλων είχαν αρχίσει να βαραίνουν. Έτσι, αποφασίσαμε να το διαλύσουμε, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα. Το σπίτι μου, απήχε από το σπίτι των παιδιών περίπου είκοσι λεπτά με τα πόδια, και αν και προσφέρθηκαν να με πάνε με το αμάξι, εγώ προτίμησα να περπατήσω, παρά το γεγονός ότι η ώρα ήταν περασμένη ,και το κρύο τσουχτερό. Φορώντας λοιπόν το κασκόλ και τα γάντια μου, ξεκίνησα κάνοντας γοργά ,βιαστικά θα έλεγα, βήματα ,για να φτάσω νωρίτερα σπίτι μου.

Η διαδρομή λιγόστευε και πλέον μόνο μια ανηφόρα με χώριζε από την πολυκατοικία μου. Ο κρύος αέρας δυνάμωνε, και το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα, κάνοντας ανυπόφορη την ανάβαση. Παντού γύρω μου υπήρχε ησυχία. Τα ρεβεγιόν είχαν τώρα τελειώσει και τα φώτα έσβηναν στη σειρά, το ένα μετά το άλλο. Βρισκόμουν περίπου τριάντα μέτρα από την είσοδο του κτιρίου ,όταν ξαφνικά άκουσα κάποιον να μιλάει μέσα στην αυλή γειτονικού μας σπιτιού. Και επειδή οι άνθρωποι είμαστε γνωστοί για την περιέργειά μας, δεν μπόρεσα να αντισταθώ, και κοιτώντας διακριτικά, είδα μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας να μιλάει μόνη της, κάνοντας περιστροφές γύρω από τον εαυτό της.Το γεγονός αυτό με παραξένεψε, αλλά δεν το θεώρησα και κάτι σημαντικό. Προσπαθώντας λοιπόν να μη γίνω αντιληπτός, απομακρύνθηκα από το σημείο, όσο το δυνατόν συντομότερα μπορούσα.

Και ενώ είχα απομακρυνθεί αρκετά από την αυλόπορτα του σπιτιού με την μυστηριώδη γυναίκα, γύρισα το βλέμμα μου προς τα πίσω ενστικτωδώς, και προς έκπληξή μου, είδα τη γυναίκα που πριν από λίγη ώρα βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, να στέκει σα στήλη άλατος μέσα στη μέση του δρόμου ,και να με κοιτάει επίμονα. Οι παλμοί τότε αυξήθηκαν, οι σκέψεις οργίασαν και ο φόβος άρχισε να με κυριεύει. Χωρίς να χάσω όμως χρόνο, έτρεξα προς την είσοδο της πολυκατοικίας, αλλά εξαιτίας της βιασύνης μου γλίστρησα σε ένα σκαλί και έπεσα, χάνοντας για λίγο τις αισθήσεις μου… Όταν άνοιξα τα μάτια , κοίταξα έντρομος δεξιά και αριστερά για να ελέγξω την περιοχή, και αφού διαπίστωσα ότι είμαι μόνος μου, σηκώθηκα με δυσκολία, καθώς είχα χτυπήσει το πόδι μου, και κατευθύνθηκα προς την εξώπορτα του κτιρίου ,για να μπω επιτέλους στο σπίτι μου.

Εκείνη λοιπόν την στιγμή, συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει τα κλειδιά μου, τα οποία μάλλον θα είχαν πέσει από την τσέπη μου τη στιγμή του ατυχήματος. Και πριν προλάβω να γυρίσω, ακούω έναν ήχο κλειδιών να έρχεται από κοντινή σε μένα απόσταση. Τα μάτια μου βούρκωσαν ,η ψυχή μου πάγωσε, και στρέφοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω, βλέπω για κακή μου τύχη, ότι ήταν πάλι εκεί. Η περίεργη γυναίκα κουνούσε με τα χέρια της τα κλειδιά μου ! Τότε άρχισα να χτυπάω μανιωδώς τα κουδούνια των διαμερισμάτων ,ελπίζοντας κάποιος να μου ανοίξει την πόρτα. Στο μεταξύ, η γυναίκα πλησίαζε όλο και περισσότερο προς το μέρος μου, με αργό και βασανιστικό τρόπο, φτάνοντας την αδρεναλίνη στα ύψη. Απόκριση όμως δεν έβλεπα ,και πάνω στην απελπισία της στιγμής, αισθάνομαι χνώτα από πίσω μου.

Τα μάτια μου στράφηκαν απευθείας στην τζαμαρία της πόρτας, όπου και διέκρινα την μορφή της. Ύστερα, το ξυπνητήρι χτύπησε, και όλα τα παραμύθια του μυαλού έσβησαν στο φως της πραγματικότητας. Κοιτάζοντας όμως το ημερόλογιο, συνειδητοποίησα ότι ήταν 25 Δεκεμβρίου και θυμήθηκα ότι το βράδυ ο Κώστας και η Στέλλα με είχαν καλέσει για φαγητό…