Τ. Λειβαδίτης | 25 χρόνια από το θάνατό του (photos - στίχοι)

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.

Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.

Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.

Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

ΥΓ1: Τα ‘Aπαντά του κυκλοφορούν σε 3 τόμους από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

ΥΓ2: Ένα αδιαμφισβήτητο σημείο των καιρών, είναι η μόδα με αποσπάσματα από το έργο και τη ζωή κάποιου συγκεκριμένου. καλλιτέχνη. Το ζήσαμε πριν λίγα χρόνια με τον Μπουκόφσκι, μετά ήταν ο Κάφκα, στη συνέχεια ο Χατζιδάκις και τώρα ο Λειβαδίτης. Η αγάπη για έναν καλλιτέχνη δεν έχει αποκλειστικότητες, δεν πάει συγκριτικά και δεν δείχνει κάτι. Αυτό που δείχνει κάτι, είναι ο ψεύτικος, ο επιφανειακός και ο “για να μαζέψουμε κανά like” τρόπος μεταχείρισης του έργου ενός καλλιτέχνη. Και αυτό που δείχνει, είναι ευκολία, ανασφάλεια και ανάγκη για αποδοχή. Παρόλα αυτά, ας κάνει ο καθένας ότι καταλαβαίνει και ας κριθεί μόνο από τη ζωή.

ΥΓ3: Για να προλάβω τους τρόμπες που μου χαλάνε τη ζωή, αντίστοιχα αφιερώματα έχουμε κάνει και για Σαρτρ και για Καβάφη και για πολλούς πολλούς άλλους…

YΓ4: Οι περισσότερες φωτογραφίες, είναι από το brokendays.tumblr.com