Ο κατάλληλος άνθρωπος

Αυτό το ΣΚ έκανα το τεράστιο λάθος να πιάσω να διαβάσω το 50 Shades of Grey. Λάθος γιατί έχω άπειρα deadlines που τρέχουν και αυτό ομολογώ ότι μου κράτησε το ενδιαφέρον περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Ήμουν πολύ περίεργη να δω πόσο τσόντα ήταν (και είναι αρκετά-αλλά με ένα τρόπο που δεν σε κάνει να ντρέπεσαι, αυτό υποθέτω είναι ταλέντο) αλλά μου έκανε τρομερή εντύπωση μια πολύ τρανταχτή αλήθεια που είναι σε όλο το βιβλίο (και αποδεικνύεται στα άλλα δύο βιβλία) και κανείς δεν δίνει την πρέπουσα σημασία.

Όταν βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο κάνεις τα πάντα.

Δεν μιλάω φυσικά για θέματα σεξουαλικά. Μιλάω γενικά για τη στάση ζωής που έχει ο καθένας και τα όρια που έχει θέσει για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους σε σχέση με αυτόν. Όλα αυτά τα τείχη που χτίζουμε με τόση προσοχή γύρω μας, πέφτουν σαν πύργοι από άμμο όταν συναντήσουμε αυτόν τον έναν άνθρωπο που θα μας ταρακουνήσει. Θα γυρίσει τον κόσμο μας τούμπα και θα μας κάνει αγνώριστους.

Νομίζω ότι αυτή η αλήθεια πονάει και κανείς δεν θέλει πολύ να την παραδεχτεί. Δεν την παραδεχόμαστε γιατί έχουμε την άποψη για τον εαυτό μας ότι είμαστε δυνατοί, είμαστε σταθεροί, μένουμε πιστοί στις ιδέες μας και στις αποφάσεις μας. Θεωρούμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας κάνει να αλλάξουμε, λέμε δεξιά και αριστερά ότι γουστάρουμε αυτό που είμαστε, ότι δεν χαρίζουμε κάστανα, ότι δεν μας αγγίζει τίποτα και ότι περνάμε καλά. Και ίσως είναι πλήγμα να καταλαβαίνεις ότι μπορεί μία και μόνο λέξη, μία ματιά, ένα άγγιγμα να σε κάνει να αναθεωρήσεις όλα όσα πιστεύεις και να θέσεις νέες βάσεις.

Μήπως όμως τελικά είναι μεγαλύτερη δύναμη να καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να ανοιχτούμε σε κάποιον; Μήπως είναι μεγαλύτερη δύναμη να μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας αν κρίνουμε ότι αυτός ο άνθρωπος το αξίζει; Ακόμα και κάτι να πάει στραβά, θα έχουμε κερδίσει και εμείς πράγματα από την όποια σχέση δημιουργήσουμε.

Νομίζω ότι για όλους υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος που θα μας βγάλει έναν άλλον εαυτό. Μπορεί στην πορεία της ζωής μας να θεωρούμε ότι βρίσκουμε τον κατάλληλο πολλές φορές και στο τέλος να μην γίνεται τίποτα. Μπορεί πάλι να θεωρούμε ότι σε εμάς δεν έκατσε ο κλήρος. Ίσως όμως δεν έχουμε τα μάτια μας αρκετά ανοιχτά. Και δεν εννοώ μόνο τα μάτια του…κεφαλιού. Εννοώ και τα πιο εσωτερικά μάτια, την διαίσθησή μας. Φοβόμαστε να την ακούσουμε και όταν την ακούμε, φοβόμαστε ακόμα περισσότερο να την ακολουθήσουμε. Παίζουμε εκ του ασφαλούς, στα σίγουρα, επιστρέφουμε στα παλιά, ακόμα και όταν είναι αποτυχημένα ομολογουμένως γιατί απλά είναι ασφαλή και δεν απαιτούν από εμάς προσπάθεια και ρίσκο.

Πώς έχουμε γίνει έτσι αυτήν την εποχή; Πώς έχουμε κλειστεί στον εαυτό μας τόσο πολύ; Γιατί φοβόμαστε; Με απασχολεί πάρα πολύ αυτό το πράγμα που βλέπω να γίνεται γύρω μας. Γιατί άλλο η κρίση, είτε είναι οικονομική είτε ηθική είτε οτιδήποτε άλλο και άλλο τα συναισθήματα. Εκεί δεν παίζουν λεφτά και χρέη. Εκεί είμαστε όλοι πλούσιοι και όταν βρούμε τον κατάλληλο συνεργάτη, μπορούμε να γίνουμε κροίσοι. Κλεινόμαστε στην μοναξιά μας, λέμε στους δικούς μας ότι είμαστε καλά μόνοι μας και το επαναλαμβάνουμε συνεχώς μπας και το πιστέψουμε και οι ίδιοι και ελαφρύνει ο πόνος που νοιώθουμε όταν πέφτουμε στο κρεβάτι μας και κοιτάμε το ταβάνι. Γιατί δεν μπορούμε να αφεθούμε; Πόσα όμορφα χάνουμε; Πόσες ευκαιρίες για αξέχαστες εμπειρίες περνούν χωρίς να τις αρπάξουμε;

Τελειώνοντας το κείμενο, αναρωτιέμαι πώς ένα τσοντοβιβλίο για νοικοκυρές με κάνει να σκεφτώ ένα τέτοιο πράγμα…Πριν από 10 χρόνια σίγουρα δεν θα σκεφτόμουν έτσι….Αν με καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Να ελπίζετε ότι θα βρείτε τον άνθρωπό σας…Και διαβάστε τα βιβλία, μπορεί να σας ανοίξουν άλλους ορίζοντες!