Γράμμα ενός ανώνυμου εκπαιδευτικού στο Neolaia.gr...

Εμείς, οι προνομιούχοι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα, οι εκπαιδευτικοί που «άραξαν» στις παραλίες τρεις μήνες το καλοκαίρι, οι βολεμένοι καθηγητές του λυκείου που δουλεύουν 20 ώρες την εβδομάδα – κι αυτές σκάρτες, αν βάλεις τις εκδρομές και τις γιορτές- εμείς, έχουμε το θράσος να θέλουμε και να απεργήσουμε τώρα… Ναι, τώρα που οι μισοί γύρω μας είναι άνεργοι και οι άλλοι μισοί απολυμένοι…

Μα ναι, για αυτούς τους άνεργους και απολυμένους απεργούμε, κύριοι… Γιατί, αν και εμείς που μας αναθέσατε να μορφώσουμε τα παιδιά σας, σκύψουμε το κεφάλι και ψιθυρίσουμε «δόξα τω θεώ», τότε προδίδουμε το καθήκον μας…

Δεν απεργούμε επειδή χάσαμε τη «βολή» μας και θα δουλέψουμε 2 ώρες παραπάνω, σε άλλα σχολεία, μακριά από το σπίτι μας, για να καλύψουμε κενά… Δεν απεργούμε επειδή άλλαξαν τα ωρολόγια προγράμματα και χάνουμε ώρες διδασκαλίας και αναθέσεις μαθημάτων… Αυτό, άλλωστε, θα ήταν «αγνωμοσύνη» απέναντι στους συναδέλφους μας, τους οποίους το νομοσχέδιο έκρινε ήδη περιττούς…

Απεργούμε, γιατί δεν είμαστε «μηχανές», κύριοι, να μπούμε σε λειτουργία όπως εσείς θελήσατε να μας ρυθμίσετε… Μια χαρά σας βγήκαν οι αριθμοί… Καθηγητές, μαθητές, ειδικότητες, κατευθύνσεις… Ποιοι πλεονάζουν, ποιοι καταργούνται, ποιοι συμφέρουν, ποιοι αντέχουν… Όλα τα κανονίσατε… Ω, και με πόση σβελτάδα… Όλα τα σαρώσατε… Πολίτες άβουλους, φοβισμένους και υπάκουους θέλει να βγάλει το σύστημά σας από τα σχολεία… Δεν έχει σημασία, αν μέσα στη μάζα των αμόρφωτων που πάτε να φτιάξετε, χρειάζεστε και μια μικρή ελίτ «ικανών»… Ακόμα και αυτούς, πειθήνια όργανά σας τους θέλετε…

Όμως, εμείς δεν θα σας κάνουμε το χατίρι… Θα απεργήσουμε, γιατί είμαστε ονειροπόλοι, γιατί είμαστε ευαίσθητοι, γιατί είμαστε ακόμα άνθρωποι. Θα απεργήσουμε, όχι για την «πάρτη» μας, όπως χαιρέκακα έχετε αφήσει την υπόλοιπη κοινωνία να πιστεύει, αλλά για να υπερασπιστούμε το μέλλον των παιδιών μας… Των παιδιών, που έρχονται στο σχολείο με μαυρισμένη την ψυχή τους και περιμένουν από εμάς, τους καθηγητές τους, μιαν ελπίδα, μιαν αλήθεια, μια υπόσχεση ότι η ζωή δεν είναι τόσο άθλια, όσο εσείς τους έχετε επιβάλλει να πιστέψουν. Θα απεργήσουμε, για να πούμε στον κόσμο ότι το «πρόβλημά» μας δεν «πρόβλημά» μας, αλλά ζήτημα επιβίωσης και συνοχής όλης της κοινωνίας.

Το σύστημα τους «τρίζει». Και αυτοί «τρέμουν» μην γκρεμιστεί. Για αυτό κάνουν τα πάντα να το διασώσουν. Σ΄ αυτό το σχέδιο «σωτηρίας» δεν τους χρειάζονται πολλοί. Οι λίγοι τους αρκούν. Η αρχή δεν μπορούσε παρά να ξεκινήσει από την εκπαίδευση, από τη διαχείριση της συνείδησης, από το άνοιγμα του χάσματος της ανισότητας ανάμεσα στους μαθητές… Η οικονομία και οι αριθμοί μπορούν να πάνε μπροστά με τους λίγους. Η ζωή όμως μάς χρειάζεται όλους. Και το σχολείο επίσης.