Γιατί ανεχόμαστε ακόμα τις φοιτητικές παρατάξεις;

Την Τετάρτη είναι οι φοιτητικές εκλογές και ειλικρινά απορώ που υπάρχουν φοιτητές που ασχολούνται ακόμα με το άθλημα. Μόλις είδα την ανακοίνωση για την ημερομηνία, βγήκαν και οι πρώτες αφίσες και οι πρώτες ανακοινώσεις και πραγματικά είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που ήμουν εγώ φοιτήτρια (βλ. 11 σχεδόν χρόνια πριν).

Θυμάμαι ολοζώντανα την πρώτη μου εμπειρία από παρατάξεις και συνελεύσεις. Ήταν το 2002 που μπήκα στη σχολή. Μπήκαμε και ήταν περίοδος καταλήψεων, ξεκινήσαμε Νοέμβριο τα μαθήματα. Με πλεύρισαν και στις εγγραφές όπως γίνεται συνήθως (εξακολουθούν να το κάνουν καθώς νομίζουν μετά από τόοοοοσα χρόνια ότι είμαι ακόμα προπτυχιακή φοιτήτρια) αλλά δεν έδωσα σημασία. Πήγαμε λοιπόν και εμείς τα ψαράκια στην συνέλευση να δούμε γιατί είναι κλειστή η σχολή. Επική εμπειρία. Είχαν αρπαχτεί οι παρατάξεις για θέματα άσχετα με την σχολή (προφανώς!!!) σε μια συνέλευση που κράτησε 4 ώρες χωρίς φυσικά να βγει αποτέλεσμα.

Από τότε ορκίστηκα να μην πλησιάσω παρατάξεις και συνελεύσεις ξανά. Έκανα φιλίες με παιδιά από παρατάξεις, αλλά για πολιτική κουβέντα ούτε λόγος. Άλλωστε η ιστορία αποδεικνύει (μετά από 10 χρόνια) ότι ένθερμοι υποστηρικτές διαφόρων ιδεολογιών έχουν κάνει μεγαλοπρεπείς κωλοτούμπες στην ζωή τους. Από τότε κιόλας φαινόταν για μερικούς ότι απλά τους άρεσε το στυλάκι και τίποτα άλλο.

Πάτησα ξανά σε συνέλευση στο 5ο έτος. Ήμασταν κλειστά από κατάληψη σχεδόν ένα χρόνο και πήγαμε να παρακαλέσουμε διάφοροι επί πτυχίω φοιτητές να μας αφήσουν να δώσουμε εμβόλιμη εξεταστική γιατί θα χάναμε τα μεταπτυχιακά μας, μου είχε μείνει ένα και μόνο μάθημα. Σύμφωνα με τους αγωνιστές έπρεπε να θυσιάσουμε ό,τι είχαμε στον αγώνα. Έναν αγώνα που δεν ήταν δικός μας, ήταν πολιτικά χρωματισμένος και ήταν δικός τους. Μας έβρισαν, κοντέψαμε να φάμε ξύλο κυριολεκτικά, ένας πυροσβεστήρας πέρασε πάνω από το κεφάλι μου ξυστά και άκρη δεν βγάλαμε.

Τώρα, που πλέον δεν έχω καμία δουλειά με αυτά τα παιδάκια, τα βλέπω και απορώ. Παιδιά 18 χρονών μιλάνε για ιδεολογίες που δεν ξέρουν τι σημαίνουν, μιλάνε για κοινωνικά προβλήματα ενώ δεν έχουν βγει καν στην κοινωνία. Τσακώνονται για πράγματα άσχετα με τα προβλήματα τα οποία έχουν, υποτίθεται, κληθεί να λύσουν. Τους ενδιαφέρει να προκαλέσουν ο ένας τον άλλον, να του την πουν και τέλος. Φυσικά και δεν έχουν λύσει κανένα πρόβλημα στα πανεπιστήμια, αντιθέτως έχουν δημιουργήσει πολλά νέα: βρωμιές, τσακωμοί, βία και ένα πανεπιστήμιο που το χρησιμοποιούν για τους δικούς τους λόγους.

Μην κρυβόμαστε, όλοι ξέρουμε την μαγική «σκαλίτσα»…Φοιτητικός συνδικαλισμός, εργατικός συνδικαλισμός, μπαίνουμε στο κόμμα, καπαρώνουμε μια θεσούλα. Αν είμαστε και λίγο μάγκες, βγάζουμε ένα καλό πανεπιστήμιο και γινόμαστε και στελέχη, βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι και δεν συμμαζεύεται.

Φυσικά υπάρχουν και οι άλλες «παρατάξεις». Δεν ονομάζουν έτσι τους εαυτούς τους, δεν κατεβαίνουν στις εκλογές και όμως «κουμαντάρουν» την σχολή. Επαναστάτες με ή χωρίς αιτία, διαλύουν κτήρια, καίνε κάλπες, κλείνουν τις σχολές με το έτσι θέλω και μετά πάνε στις πλούσιες γειτονιές τους ή στις όμορφες δουλειές τους με το κουστουμάκι τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Άλλος το πρωί άλλος το βράδυ κοινώς.

Πάλι την Τετάρτη θα στηθεί το πανηγύρι. Δεν τους πτοεί τίποτα. Ούτε η τεράστια αποχή, ούτε η αποδοκιμασία στο βλέμμα των φοιτητών που περνούν από μπροστά τους, ούτε το κράξιμο. Θεωρούν ότι κάνουν κάτι σημαντικό. Ίσως κάποτε έκαναν, δεν το γνωρίζω. Όσα χρόνια είμαι εγώ δεν έχουν κάνει τίποτα απολύτως. Απλά χάνουν τον χρόνο τους, αφήνουν πίσω τις σπουδές τους (δεν είναι τυχαίο ότι παιδιά από την χρονιά μου είναι ακόμα φοιτητές) και πορώνονται. Νομίζουν ότι με δανεικές σημειώσεις και έξτρα βαθμούς από πουλημένους καθηγητές (γιατί τέτοιοι είναι όσοι συνεργάζονται μαζί τους) θα καταφέρουν να μαζέψουν κόσμο. Ούτε την εκμετάλλευση δεν καταλαβαίνουν.

Μακάρι τα λεφτά που ξοδεύονται για αφίσες, πάρτυ και εκδρομές να τα έδιναν για κάτι καλό μέσα στα πανεπιστήμια. Για να κάνουν ένα συνέδριο. Για να πληρώσουν το νοίκι συμφοιτητών τους που δεν έχουν να φάνε. Να μαζέψουν τρόφιμα και ρούχα και να τα πάνε σε ένα κοινωνικό παντοπωλείο…..

….μπα…ας κλείσουμε κανένα τραπέζι στον Κιάμο καλύτερα.

(Αναρωτιέμαι μερικές φορές τι περισσότερο ξέρουν τα ξένα πανεπιστήμια που δεν έχουν παρατάξεις. Χαζοί θα είναι…Δεν ξέρουν τι χάνουν!)