Κάθε Πέμπτη #3 | Το «Κεφάλαιο» του Γαβρά

Μπορεί λόγω δύσκολης κατανόησης να μην τελείωσα ποτέ το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, αλλά αυτό του Γαβρά τουλάχιστον το εμπέδωσα… «Μαζεύουμε χρήματα από τους φτωχούς που είναι πολλοί για να τα δίνουμε στους πλούσιους που είναι λίγοι», δηλώνει με ανεπανάληπτο κυνισμό ο ήρωας της ταινίας, ένα αδίστακτο στέλεχος του χρηματιστηριακού κόσμου.

Στη «μυστική» πρεμιέρα του Δαναού, τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου του 2013, παρακολουθήσαμε τον ολοκληρωτικό «θάνατο» της ηθικής απέναντι σε έναν καπιταλισμό που όσο περισσότερο καταρρέει, τόσο περισσότερο αγριεύει. «Οι τραπεζίτες είναι παιδιά που παίζουν», παρατηρείται στο «Κεφάλαιο». Το παιχνίδι τους όμως θυμίζει αυτό των λαίμαργων κανιβαλιστών. Η πείνα τους για κυριαρχία μέσω του χρήματος γίνεται ακόρεστη και έχει θύματα. «2.000 ευρώ ο μισθός κάθε υπαλλήλου της πολυεθνικής εταιρίας, επί 12 μήνες που τον λαμβάνει, επί 10.000 υπάλληλοι σε όλα τα κράτη που αν απολύονταν, θα μειωνόταν το κόστος της εταιρίας, 240.000.000 ευρώ το ετήσιο κέρδος των διευθυντών της». Αυτό το παιχνίδι με τους αριθμούς παίζει ο Μαρκ, ο φιλόδοξος τραπεζίτης και κατά τα άλλα ευτυχισμένος οικογενειάρχης της ταινίας. Αυτά συμβαίνουν, έτσι απλά, σε ένα σύστημα, όπου μερικοί βλέπουν τους υπόλοιπους ανθρώπους ως αριθμούς…

Μπορεί η συζυγός του Μαρκ, μέσα στην αναπόφευκτη μοναξιά της, να προσπαθεί να τον πείσει ότι δεν χρειάζεται να έχει τα λεφτά του, αλλά τον ίδιο, για να αγαπάει, μπορεί ο έφηβος γιος του, βυθισμένος στον κόσμο του, να μην σηκώνει καν το κεφάλι του από το ηλεκτρονικό παιχνίδι για να τον ευχαριστήσει, όταν αυτός του κάνει δώρο μια πιστωτική κάρτα με υψηλότατο όριο ανάληψης, μπορεί οι συγγενείς του, μουδιασμένοι και αμήχανοι, να τον αντικρίζουν πλέον ως ξένο και εχθρικό, όμως αυτός επιμένει να πιστεύει ότι με το χρήμα τον σέβονται…

«Η πολυτέλεια είναι δικαίωμα» είναι το σύνθημα σε ένα φανταχερό πανό μιας κοσμικής δεξίωσης, στην οποία παρίσταται ο Μαρκ και η οποία «πνίγεται» στη χλιδή.

Έχουν και οι πλούσιοι λοιπόν δικαιώματα! Ναι, απαιτούν να παίζουν και σήμερα, στην «εποχή της κρίσης», με βίλες, πισίνες, ιδιωτικά τζετ, πανάκριβα αυτοκίνητα, λουκούλλεια γεύματα, φανταχτερά φορέματα και καλοπληρωμένα μοντέλα… Τέτοια ακριβώς όπως αυτά που προέβαλε ο Κώστας Γαβράς στην ταινία του για να μας δείξει ότι, για τον κόσμο των πλουσίων, δεν θα υπάρξει ποτέ λόγος να σταματήσει αυτό το σιχαμένο παιχνίδι… Εμείς οι υπόλοιποι μπορεί να αισθανόμαστε αηδία και οργή, το παρακουλουθούμε όμως… Ή έστω, αφού δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, αφήνουμε αυτούς που μας διοικούν να υποστηρίζουν τους όρους του.