Noteblog #8 | Από τη Χρυσή Αυγή δεν ξεμπλέκουμε...

Πολλές φορές μου δίνεται η εντύπωση ότι η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής βολεύει τα κόμματα. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κατηγορούν ΣΥΡΙΖΑ, πως η διαχρονική υπόθαλψη της βίας έσπειρε ανέμους. H αριστερά κατηγορεί την κυβέρνηση πως η ψυχολογική βία των μνημονίων επιστρέφεται στη μορφή του φασισμού και επιθυμεί διαχωρισμό της βίας σε ρατσιστική και… δικαιολογημένη(;). Μικροκομματικά παιχνίδια, στις πλάτες της δημοκρατίας.

Όλα αυτά λοιπόν, ενώ η δύναμη της Χρυσής Αυγής αυξάνεται ραγδαία. Δεν μπορώ να κρύψω την ειρωνική διάθεση με την οποία διαβάζω καθημερινά αντιφασιστικές αναρτήσεις – μπουρδολογίες, για το πόσο κακιά είναι η Χρυσή Αυγή και πόσο ρεζίλι μας κάνει. Εγκλωβισμένες στα ίδια επιχειρήματα – γενικές αλήθειες, με τη ψευδαίσθηση ότι τα παιδιά που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, “δεν ξέρουν μωρέ τι είναι”.

Για μένα εδώ είναι το μέγιστο λάθος. Τους υποτιμάμε και τους χαϊδεύουμε. Ξέρουν πολύ καλά τι είναι η “αντισυστημική” (στα μάτια τους τουλάχιστον) Χρυσή Αυγή και μαγεύονται από αυτήν. Συμφωνούν 100% με τις μεθόδους της και απαιτούν περισσότερη βία. Εύχονται να συνοδευτούν με κρεμάλες και “αποκατάσταση της ισότητας” μέσω του στρατιωτικού καθεστώτος-πειθαρχίας. Εξάλλου αυτό δεν είναι και το νόημα του στρατού; “Όλοι οι οπλίτες είμαστε ίσοι και ακολουθούμε το λοχία μας που ξέρει;”.

Από τη Χρυσή Αυγή όμως, δεν πρόκειται να απαλλαγούμε τόσο εύκολα όσο εύχονται και πιστεύουν οι περισσότεροι. Γιατί το θέμα άπτεται πλέον μίας βαθιά ριζωμένης αντίληψης που λίγο ή πολύ κρύβουμε όλοι μέσα μας και διαμορφώθηκε στις βάσεις, ότι η Δημοκρατία σε αυτή τη χώρα απέτυχε, ότι οι θεσμοί είναι όλοι ξεπουλημένοι, ότι όλοι μας πρόδωσαν, έκαναν τη χώρα ξέφραγο αμπέλι, ότι οι ξένοι (ΔΝΤ και μεταναστάτες) αποτελείωσαν  την ΕΔΕΜ μας, γιατί μας ζηλεύουν ή θέλουν να εκμεταλλευτούν τον παράδεισο μας.

Όσο λοιπόν αρνούμαστε να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να δεχθούμε ότι η Βουλή είναι ο καθρέφτης της (κατά το ίδιο ποσοστό διεφθαρμένης) κοινωνίας μας, μίας κοινωνίας που άκμασε μόνο στην απόκτηση υλικού πλούτου, ότι ακόμα υπάρχουν δημοκρατικές αξίες που έχουν μείνει αναλλοίωτες, ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι σκληρή δουλειά και επαναπροσδιορισμό του σκοπού της ύπαρξης μας (η ευτυχία και η επιτυχία ΔΕΝ έχουν ως μονάδα μέτρησης τα ευρώ), θα έχουμε διαρροές. Θα χάνουμε καθημερινά συνανθρώπους μας που προτίμησαν την ενστικτώδη λύση της βίας και των όπλων. Και ακόμα και αν τα καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτή τη νοοτροπία, ίσως το ποτάμι να μη γυρίσει πίσω.

Γιατί η Χρυσή Αυγή, είναι το τέρας που δημιουργήσαμε μόνοι μας με περισσή μαεστρία όλα αυτά τα χρόνια και το αποτέλεσμα συσσώρευσης λαθών επί δεκαετίες, δεν θα λυθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Για αυτό επιμένω ότι πρέπει να τραβήξουμε μία προσεκτική γραμμή. Τη γραμμή που θα τονίζει ότι διαχωριζόμαστε σε θεωρητικό και κυρίως πρακτικό υπόβαθρο, από αυτούς. Αλλιώς, όχι απλά θα αργήσουμε να ξεμπλέξουμε, αλλά δεν θα ξεμπλέξουμε ποτέ..

ΥΓ: Σας παραθέτω αποσπάσματα, από το προφητικό κείμενο του Χατζηδάκη για το φασισμό, που πολλοί διάβασαν, ακόμα περισσότεροι έκαναν share και λίγοι συνειδητοποίησαν:

“Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.”