Πανελλήνιες 2011 | Απόψεις | Περί Διαμαντοπούλου...

 

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά χωρίς να πάρω θέση, παρακολουθώ αυτές τις μέρες, τα σχόλια για την δυσκολία των θεμάτων στις Πανελλήνιες 2011 (ή Πανελλαδικές Εξετάσεις 2011).

Η αλήθεια είναι πως τα διέλυσαν τα παιδιά. Κάποιος θα πει πως, “ναι, αλλά όλοι οι μαθητές εξετάζονται στα ίδια θέματα, οπότε πάλι δίκαιο θα είναι το αποτέλεσμα. Μάλιστα το γεγονός πως είναι παλούκια, ευνοεί τους καλά διαβασμένους…”. Τι γίνεται όμως, σχετικά με το θέμα, της ψυχικής φθοράς αυτών των παιδιών; Και εξηγούμαι.

Ξεκίνησαν με νορμάλ δυσκολία στην έκθεση. Μετά όμως, μαθηματικά γενικής, μαθηματικά κατεύθυνσης και φυσική κατεύθυνσης, χάθηκε το μέτρο. Τα θέματα, πρέπει, να έχουν κλιμακωτή δυσκολία και να είναι εφικτό να λυθούν μέσα στο χρονικό όριο των τριών (!) ωρών…

Όλοι όμως, διαπιστώνουν πως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Και πώς μπορεί ένας μαθητής, μέσα σε 2 βδομάδες, να δέχεται απανωτά χαστούκια, όταν χρειάζεται να είναι για (πάνω από 3 ώρες) σε πλήρη συγκέντρωση, όχι μόνο για να αντιληφθεί τα θέματα, αλλά και για να τα λύσει; Μιλάμε για ψυχολογικό βιασμό, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, εκτός από το…

Και αυτό είναι το θέμα. Γιατί; Για να αποδειχθεί ότι οι βάσεις 2011, για τις σχολές που θα παρουσιασθεί μείωση εισακτέων δεν θα φτάσουν στο θεό, ή μήπως γιατί οι καθηγητές, θέλουν να κάνουν επίδειξη δύναμης στη Διαμαντοπούλου, στον μεταξύ τους πόλεμο, που ξεκινάει με τις συγχωνεύσεις, συνεχίζει με τις μειώσεις υπερωριών και καταλήγει στη καθυστέρηση δεδουλευμένων; Γιατί δεν νομίζω, πως σε μία εποχή που ο κρατικός μηχανισμός έχει ανοίξει ένα κάρο μέτωπα, είχε ανάγκη και από ένα τέτοιου (πολύ ευαίσθητου για το ευρύ κοινό) πλήγματος. Λέω εγώ τώρα…

ΥΓ: Και μην με πείτε κρατικοδίαιτο, απλώς επεξηγήστε μου, γιατί είμαι λάθος. Ευχαριστώ εκ των προτέρων…