Απόψεις | Ο Μήτσος της περήφανης Ελλάδας

Μήνυμα προς Μήτσο Διαμαντίδη@ F4, Βαρκελώνη

Αγαπητέ Μήτσο,

Σου γράφω αυτές τις δύσκολες στιγμές γιατί είσαι ο μόνος που μπορεί να κρατήσει ψηλά το γόητρο της χώρας από κάθε άποψη. Ένα γόητρο που σπανίζει για τη χώρα που ξεφτιλίζει τελευταία τα παιδιά της. Δεν ξέρω αν το μπάσκετ είναι ο κατάλληλος πρεσβευτής για να αναδείξει το ταλέντο και τα κρυφά χαρίσματα των ελλήνων αλλά ένα είναι σίγουρο πως είναι ίσως το μοναδικό αυτή τη στιγμή για κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον που προβάλλεται τόσο έντονα, για να μην αδικήσω μερικούς…

Κάποτε πίστευα πως ο Έλληνας μπορεί να διαπρέψει στην παραγωγή λογισμικού και το μπάσκετ. Άντε και στον τουρισμό αλλά δεν το έβλεπα γιατί η λαμογιά πήγαινε σύννεφο εκεί…Το πίστευα διότι ως φτωχή χώρα που είμαστε δεν απαιτούνται κεφάλαια για να διακριθεί κάποιος σε αυτά τα δύο «αθλήματα». Όρεξη, ταλέντο και μπόλικη δουλειά είναι αρκετά για να πας πολύ μπροστά. Το λογισμικό θέλει ένα PC και μία γλώσσα και το μπάσκετ ένα γήπεδο και μία μπάλα που ευτυχώς υπάρχουν πολλά στην ελληνική επικράτεια – όπως και μπάλες! Το πρώτο το χάσαμε στο δρόμο. Πέρασε λένε ένα τραίνο που δεν το προλάβαμε… Ίσως και δεύτερο να πέρασε… Κι έτσι έμεινε το μπάσκετ να μας ανεβάζει το ηθικό. Είτε σε εθνικό είτε σε συλλογικό επίπεδο είμαστε γνωστοί στην παγκόσμια αρένα. Ναι, οι Έλληνες ξεχωρίζουν σε κάτι επιτέλους! Θέλουμε διάολε να κρατηθούμε από κάπου μπας και σκαρφαλώσουμε στο μεγάλο βόθρο που έχουμε πέσει…Και το μπάσκετ είναι ένα καλό πιάσιμο.

Αγαπητέ Μήτσο, με την ταπεινότητα που σε διακρίνει κάνεις τον κόσμο να παραμιλάει για σένα. Δίνεις το καλο παράδειγμα ώστε να καταλάβουμε τι σημαίνει να δουλεύει ένας για όλους και να μην είναι ο σταρ με καρφώματα και μαγκιές. Δουλεύεις με ουσία πάντα μέσα στο παιχνίδι με σκυμμένο το κεφάλι αλλά όταν τελειώνει το ματς το σηκώνεις περήφανα και τους κοιτάζεις όλους στα μάτια. Δεν περιαυτολογείς, δεν κομπορημονείς, δεν παπαρολογείς! Δουλεύεις, δουλεύεις, δουλεύεις. Τίμια, έξυπνα και αντρίκια! Και το βλέπουμε και το καμαρώνουμε! Σε ζηλεύουμε ίσως που δεν μπορούμε σαν λαός να πάρουμε ένα ποσοστό από τα χαρίσματά σου. Τα έχουμε κρυμμένα αλλά δεν θέλουμε να τα βγάλουμε έξω…

Έχεις γνώση για αυτό που κάνεις και το κάνεις πολύ καλά, καλύτερα ίσως δεν γίνεται! Ακολουθείς προφανώς τη ρήση του μεγάλου ξανθού «τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι» και βουλώνεις τα στόματα εκατομμυρίων κεβεζέδων (στα ποντιακά σημαίνει αυτός που μιλάει πολύ). Ξέρεις να παίζεις άμυνα και όταν πρέπει και σε χρειάζεται η ομάδα δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και στην επίθεση. Κατευθύνεις όλη την ομάδα, είσαι ο προπονητής υπηρεσίας, χωρίς εσένα το χάος!

Αγαπητέ Μήτσο,

Διδάσκεις ήθος και ηθική. Όταν παίζεις είσαι τα πάντα όλα. Και όταν δεν παίζεις ετοιμάζεσαι για τον επόμενο αγώνα. Η ζωή σήμερα είναι γεμάτη αγώνες και το παράδειγμά σου φωτεινό. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την εικόνα σου. Δεν περιγράφω άλλο! Και για να καταλάβεις πόσο σημαντικός είσαι, έκανες έναν Αρειανό να δηλώσει πως τελικά είσαι καλύτερος από τον παιχταρά αλλά αιώνια εγωιστή Γκάλη! Μήτσο ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΣΑΙ! ΔΩΣΕ μας γιατί μας τελείωσαν όλα! Φιλότιμο, αγωνιστική διάθεση, φαντασία, υπομονή, εξυπνάδα, πίστη…Κάτι να προσμένουμε ρε γαμώτο…